Του Α. Βικέτου

Εικοσιδύο χρόνια από την κοίμηση του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, αποφάσισε χθες  την αναγραφή του  στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.  Η Συνοδική απόφαση ορίζει ότι η μνήμη του Οσίου  Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη θα τιμάται από την Εκκλησία στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοιμήσεως του.

Ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Μελίτων, μέλος της Κανονικής Επιτροπής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία έκανε στην Ιερά Σύνοδο τις εισηγήσεις για τις αγιοκατατάξεις, δήλωσε ότι το βασικό κριτήριο  για την αξιοκατάταξη του Γέροντος  Πορφυρίου ήταν η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Πρόκειται, τόνισε , περί αληθώς μεγάλου Αγίου.

«Όπως γνωρίζω προσωπικά και εμπειρικά είχε επικοινωνία με τους Αγίους, με τον Θεό, με την Κτίση ολόκληρη και βοηθούσε πολλές ψυχές. Ενήργησε θαυματουργικά με το προορατικό και διορατικό του χάρισμα, που είχε κληρονομήσει με τη Χάρη του Θεού», επεσήμανε ο κ. Μελίτων.

Επίσης, ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας  σημείωσε ότι έχουν γραφεί πάνω από 50 βιβλία για τον γέροντα Πορφύριο από πολλούς ανθρώπους και μάλιστα από ανθρώπους, οι οποίοι τον είχα περιφρονήσει,  επειδή κατά κόσμο ήταν αγράμματος. Έγραψαν συγγράμματα για τη ζωή και την προσφορά του.

Τον Γέροντα Πορφύριο γνώρισε το 1981, όταν ήταν φοιτητής στην Αθήνα, ο Μητροπολίτης Μόρφου, Νεόφυτος. Ο Γέρων Πορφύριος τον καθοδήγησε σε έναν άλλο Γέροντα , τον μακαριστό Ιάκωβο Τσαλίκη, ηγούμενο τότε της μονής του Οσίου Δαϋίδ στην Εύβοια. Ο Μόρφου Νεόφυτος διατήρησε , όπως μας είπε, ζωντανή σχέση με τον Γέροντα Πορφύριο μέχρι την κοίμηση του, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα «εν εταίρα μορφή».

Για την σημασία της αγιοκατάταξης ο Μόρφου δήλωσε στην: «Μέσα σε συνθήκες πνευματικής κρίσης με όλα τα επιγενόμενα αυτής σε όλο τον ελληνισμό και σε όλο τον κόσμο το σοφό Οικουμενικό Πατριαρχείο μας ανήγγειλε ¨δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός¨ και η λαμπάδα είναι η αεί καιομένη του Οσίου Πατρός ημών Πορφυρίου του διορατικού και συμπαντικού επιστήμονος».

Σύμφωνα με τον κ. Νεόφυτο ο Γέροντας Πορφύριος και οι άλλοι σύγχρονοι Γέροντες, Ιάκωβος, Παίσιος , Ευμένιος  «ποτέ δεν καλλιέργησαν τον γεροντισμό. Αυτό είναι φαινόμενο, που ακολούθησε την εκδημία τους από ανθρώπους, οι οποίοι ήθελαν να τους μιμηθούν χωρίς να έχουν τις πνευματικές προϋποθέσεις».

Επίσης, ο Μόρφου Νεόφυτος σημείωσε ότι ο Γέροντας Πορφύριος είχε γνώση όλου του κόσμου και αποδεχόταν όλες τις τεχνολογίες  της σύγχρονης επιστήμης. Δεν ήταν, μας είπε,  «ο Γέροντας του άσπρου και του μαύρου» και το κυριότερο τον προσέγγιζαν όλων των ειδών άνθρωποι, ιδιαιτέρως οι άνθρωποι της αμαρτίας και των ακροτήτων, τους οποίους  παρηγορούσε και τους οδηγούσε σε μετάνοια και εκκλησιαστική ζωή. Είναι πολύ σημαντικό, επεσήμανε,  ότι ο Γέροντας  Πορφύριος 30 χρόνια της ζωής του τα έζησε στην πιο αμαρτωλή περιοχή των Αθηνών, την Ομόνοια. «Είχε πολλές ασθένειες και δεν ζήτησε ποτέ να θεραπευτεί. Αισθανόταν ότι οι ασθένειες γι’ αυτόν ήταν η ασφάλεια , που είχε απέναντι στα πολλά χαρίσματα, που του δώρισε ο Θεός», κατέληξε ο Μητροπολίτης Μόρφου.

Ο βασικός πυρήνας της σκέψης του Γέροντα Πορφυρίου ήταν ότι ο κόσμος είναι ανάγκη να εμπεδώσει και να καλλιεργήσει την αγάπη προς το Δημιουργό του, όχι μέσα από το φόβο των μελλούμενων, αλλά μέσα από μια ανιδιοτελή σχέση, όπως ο στοργικός πατέρας προς το παιδί του. Γιατί η ενότητα, που ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Χριστού προς τους Αποστόλους, μπορεί να εξασφαλισθεί, όταν το παιδί ενωθεί με τον πατέρα δια της αγάπης πρωτίστως και όχι δια του φόβου.

Από διάφορους λόγους του Γέροντα Πορφύριου σταχυολογήσαμε τους ακόλουθους:

-Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας.

-Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς.

-Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια, αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε, έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα.

-Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του.

-Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν.

-Ο μελαγχολικός περιστρέφεται κι ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο. Ο αμαρτωλός ,που μετανοεί κι εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του. Αυτό το μεγάλο έχει η πίστη μας: τον εξομολόγο, τον πνευματικό. Έτσι και το πεις στο Γέροντα, κι έλαβες τη συγχώρηση, μη γυρνάς πίσω.

-Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια! Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε  όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι’ αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, όμως, σηκώνοντας το Σταυρό του Χριστού με υπομονή.

-Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς.