Πολλές φορές αναδύεται μέσα από την καρδιά μου βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης κι ευχαριστίας προς την πρόνοια του Τριαδικού Θεού και προς τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν και καθόρισαν τον βίο και την πολιτεία μου. Οι λίγες τούτες γραμμές εν είδη αυτοβιογραφικού σημειώματος αναφέρονται  σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που με γαλούχησαν και μου έδειξαν τον δρόμο της σταυροαναστάσιμης Αληθείας, που δεν είναι άλλος από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Γεννήθηκα στην Πάνω Ζώδια στις 21 Ιανουαρίου του 1962 και τα πρώτα δώδεκα «μεγάλα» μου χρόνια τα έζησα στο χωριό μου, ως εμπειρία παραδείσου, κοντά σε ανθρώπους απλούς και συνετούς, διότι ο άνθρωπος είναι ο τόπος κι ο τόπος έρημος.

Η φυσική κι απλή ζωή του χωριού,  η επαφή με τους ανθισμένους κάμπους, τα μποστάνια, το γήπεδο και προπαντός η εκκλησιαστική ζωή που βίωσα εντός της εκκλησίας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ Πάνω Ζώδιας και στα παρεκκλήσια  κοντά σε ανθρώπους της λαϊκής ευσέβειας  όπως ο παπά Χρύσανθος κι ο ευλαβέστατος καντηλανάφτης Χατζηγιώρκης, έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο για τη μετέπειτα πορεία της ζωής μου.

Από το οικείο μου περιβάλλον οι γονείς μου, Νικόλας και Μηλιά, καθόρισαν τον χαρακτήρα και την κληρονομικότητα μου. Μάλιστα,  θυμάμαι τον πατέρα που μας έλεγε: «Εύχομαι τα παιδιά μου στην ομορφιά, στη φωνή και στο μεράκι να πάρουν από εμένα, στο  νου και στην πίστη να πάρουν που τη γενιά της γυναίκας μου».  Η δε γιαγιά μου η Μυροφόρα από την Κάτω Ζώδια υπήρξε η χειραγωγός κι αυτή που καθόριζε τη σχέση μου με την πίστη και την  Ορθόδοξη εμπειρία.

Όλος αυτός ο επίγειος  παράδεισος της Ζώδιας επεκτάθηκε  μέχρι την κωμόπολη της Μόρφου, αφού όταν φοιτούσα στην Α΄ τάξη του Γ΄ Γυμνασίου Μόρφου,  καθημερινά κάναμε τη διαδρομή Ζώδια -Μόρφου με τα λεωφορεία ακούγοντας λαϊκά τραγούδια και περνώντας από την εκκλησία του Αγίου Μάμα, τη Μητρόπολη Μόρφου, τον Σερράχη Ποταμό και το γήπεδο του Διγενή Ακρίτα για να φτάσουμε στο σχολείο  μας.

Τα καλοκαίρια μας χρωματίζονταν από την κατασκήνωση των προσκόπων στα Πλατάνια και κάποτε από τα θαλάσσια μπάνια στον Ξερό και  στους αρχαίους Σόλους.

Αυτός «ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας» που λέει κι ο ποιητής, πληγώθηκε το 1970  με τον θάνατο του πατέρα μου Νικόλα και πολύ  περισσότερο το 1974 με το προδοτικό πραξικόπημα, την τουρκική εισβολή, την προσφυγιά κι ανεξίτηλα χαράχτηκε από τον ξαφνικό θάνατο του αδελφού μου Πέτρου.  Στα 12 μου χρόνια έζησα τον θάνατο τριπλά. Του πατέρα μου, του χωριού μου και του αδελφού μου.

Με αυτές τις τρεις πληγές εισέρχομαι στην εφηβεία  σαν πρόσφυγας την οποία θα ζήσω σε διαμερίσματα της Λευκωσίας και στον Συνοικισμό των Λατσιών.  Αυτή η βίαιη απομάκρυνση από το χωριό και η γκετοποίηση μας στους συνοικισμούς μας απομάκρυναν από το κοινό βίωμα της θείας Λειτουργίας, η οποία ως γεγονός  ήταν άρρητα συνδεδεμένη με την κοινότητα της Ζώδιας.

Ζώντας πια στον πολύβουο αστικοποιημένο περιβάλλον των Λατσιών,  τις εφηβικές μου ανησυχίες τις πολιτικοποίησα στον χώρο της αριστεράς κι αργότερα στο Β΄ Γυμνάσιο Ακροπόλεως οι συμμαθητές μου με εκλέγουν πρόεδρο του σχολείου. Θα ήθελα εδώ να ευχαριστήσω τους καθηγητές μου και ιδιαιτέρως τους φιλολόγους οι οποίο με βοήθησαν να αγαπήσω την ελληνική γλώσσα και την ιστορία.

Παράλληλα,  στο προσφυγικό μας σπίτι το ύφος και το ήθος το καθόριζε η μάνα μας, η Μηλιά, με αυστηρότητα κι ελευθερία ταυτόχρονα. Πιστή γυναίκα του λαού της Κύπρου χωρίς ίχνος ευσεβισμού, απλώς πίστευε και ενεργούσε το θαύμα της Αναστάσεως κι ας ήταν η ίδια τόσο πληγωμένη από τον θάνατο. Μάθαμε στην οικογένεια μας να αγαπάμε και να χαιρόμαστε χωρίς ενοχές έχοντας ο καθένας έντονο το αίσθημα να είναι ο εαυτός του.

Σε ηλικία 18 ετών το 1979 βρέθηκα στην Αθήνα πρωτοετής φοιτητής στη Νομική Σχολή αφού πήρα τιμητική απαλλαγή από την υποχρέωση της στρατιωτικής μου θητείας, εξαιτίας του θανάτου του αδελφού μου Πέτρου κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1974.

Τη νομική επιστήμη ποτέ δεν την αγάπησα, αλλά καθόρισε  τον τρόπο έκφρασης μου. Μάλιστα, το πρώτο έτος συγκρουόμουν μέσα μου κι αναρωτιόμουν ποιό θα ήταν το μέλλον μου σαν δικηγόρος;  Ενώ ταυτόχρονα, έψαχνα να βρω φίλους κι όχι συντροφιές.  Ήθελα φιλία αφού συντρόφους είχα πολλούς!

Όταν άρχισα να συνδέομαι με αληθινή φιλία με κάποιους ανθρώπους, κύπριους και ελλαδίτες,  διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι  ήθελαν μέσα στη ζωή τους να έχουν και Θεό και στην ενορία του Αγίου Γερασίμου Ηλυσίων συγκεντρωνόμαστε τακτικά . Στο δεύτερο έτος της νομικής τον Νοέμβριο του 1980 γνωρίζω για πρώτη φορά τον Γέροντα Πορφύριο, ο οποίος με συμβουλεύει να μην παρατήσω τη νομική, διότι εγώ ήθελα να την εγκαταλείψω,  και προφητικά μου λέει ότι το πτυχίο θα το χρειαστεί η Εκκλησία της Κύπρου κι ο Αρχιεπίσκοπος! Πράγμα που έγινε πολύ αργότερα όταν έγινα επίσκοπος επί Χρυσοστόμου του Α΄.

Εδώ θα ήθελα να πω ότι στην πνευματική μου χειραγώγηση πολύ με βοήθησε ο φίλος μου ο Γεράσιμος, σημερινός Αρχιμανδρίτης στην Κεφαλονιά*, ο οποίος με έφερε σε επαφή με πολύ σημαντικούς και αυθεντικούς ανθρώπους του Θεού τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Άγιο Όρος. Ο Γεράσιμος τότε ήταν 29 ετών και εγώ 19 και γύρω από αυτόν συγκροτείτο μια ολάκερη παρέα ποικίλων ανθρώπων.

Έτσι, σιγά σιγά  μπαίνουν στη ζωή μας, οι βίοι των αγίων, η θεολογία, τα παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια της καθ' ημάς Ανατολής και η θεολογική σκέψη πλέον ξεπερνά την πολιτική και τη φιλτράρει. Αρχίζω να συμμετέχω στα μυστήρια της ορθοδόξου Εκκλησίας και μου προκαλείται μέσα μου αγάπη για τις αγρυπνίες σε υπερβολικό βαθμό.

Το 1981,  εποχή που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου παίρνει την εξουσία, γνωρίζουμε για πρώτη φόρα στην  Αγία Βαρβάρα στο Αιγάλεω στο λεπροκομείο, το  κατοπινό νοσοκομείο λοιμωδών νόσων, ανθρώπους του πόνου, του σταυρού και της αναστάσεως προερχομένους από την Κρήτη όπως ο Χαράλαμπος, ο Αριστείδης, η Αργυρώ, η Ντίνα, ο Κώστας ο ψάλτης, η Ευτυχία, ο Μιχάλης ο τυφλός, ο Μανωλιός,  η Φωφώ κ.ά. Εξαιρέτως  ερχόμαστε σε επαφή με τον  κρυφό άγιο  κατά τον γέροντα Πορφύριο, τον πατήρ Ευμένιο Σαριδάκη, που ήταν εφημέριος στον εκεί ναό των Αγίων Αναργύρων, ο οποίος γίνεται ο πνευματικός μας πατέρας.  Εκεί, μαζί με τον φίλο μου τον Δημήτριο Δεμερτζή δύο φορές τη βδομάδα πηγαίνουμε για ακολουθίες .

Τον Φεβρουάριο του 1982 πάω για πρώτη φόρα στο Άγιο Όρος και γνωρίζω τον γέροντα Παϊσιο και το Πάσχα του 1982 πηγαίνω στον Όσιο Δαυίδ στην Εύβοια και γνωρίζω τον άνθρωπο που κάλυψε το μέγα τραύμα της ορφάνιας μου,  τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Εκ τότε, όλες τις Μεγάλες Εβδομάδες και τα Χριστούγεννα τα περνάμε στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, κοντά στον γέροντα Ιάκωβο και την ολιγάριθμη συνοδεία του μέχρι το 1987 που επιστρέφω στην Κύπρο για να γίνω μοναχός, διότι η μοναχική μου κλίση που ήταν κρυμμένη αναδύθηκε πολύ γρήγορα μέσα από τη συναναστροφή μου απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους του Θεού.

Στις 16 Ιανουαρίου 1987 εισέρχομαι στην μονή του Αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα που καθόριζε με την ασκητική του παρουσία ο πατήρ Συμεών και στις 27 Δεκεμβρίου 1987 χειροτονήθηκα διάκονος από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσόστομο  και με προτροπή δική του τελείωσα τη Θεολογική Σχολή Αθηνών.  Στις 17 Δεκεμβρίου 1993 χειροτονήθηκα πρεσβύτερος κι ακολούθως προεχειρίσθηκα σε Αρχιμανδρίτη.

Το 1994 μετά από κοινή απόφαση του γέροντος μας πατρός Συμεών, εμένα και του σημερινού επισκόπου Αρσινόης Νεκταρίου αρχίσαμε την ανοικοδόμηση και ανασύσταση της παλαίφατης μονής Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου στους Τρούλους και το Πάσχα του 1996 με το Χριστός Ανέστη εισήλθαμε στη αναστημένη  μονή.

Στις 22 Αυγούστου 1998  εξελέγημεν ψήφω κλήρου και λαού Μητροπολίτης Μόρφου και στις 13 Σεπτεμβρίου 1998 χειροτονηθήκαμε σε Επίσκοπο και το απόγευμα της ίδιας μέρας  ενθρονιστήκαμε στην Ευρύχου, προσωρινή έδρα της προσφυγικής μας μητροπόλεως.

Κατά τη διάρκεια της αρχιεροσύνης μου η πιο σημαντική μέρα που άλλαξε τον ορίζοντας μας,  ήταν τον Μάιο του 2003 που επισκεφθήκαμε τα κατεχόμενα, κατόπιν προτροπής τους Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου κι εκεί συναντηθήκαμε με την τραγική πραγματικότητα της σταυρωμένης αγίας γης μας.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2004, ημέρα εορτής του πολιούχου και προστάτου αγίου της Μητροπόλεως μας Μάμαντος, εν μέσω κρίσεων και κατακρίσεων, τελέσαμε την πρώτη θεία Λειτουργία στον κατεχόμενο μητροπολιτικό ναό του Αγίου, μετά  από 30 χρόνια κι έτσι ανανεώθηκε η χριστιανική ιστορία της Μόρφου και ταυτόχρονα  η ελπίδα και η βεβαιότητα της επιστροφής σε μια ελεύθερη Κύπρου απ άκρου εις άκρον.

Εν αναμονή της Αναστάσεως,

ο Μόρφου Νεόφυτος

---------

*Ο Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας από το έτος 1998 έως και το 2015. Την 27^η  Μαΐου εξελέγη από την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας και, την 1^η Μαΐου 2015, Κυριακή της Πεντηκοστής χειροτονήθηκε επίσκοπος. Την 22^η  Μαΐου 2015 το «έσκασε» για τον ουρανό προσφέροντας την αρχιεροσύνη του αμόλυντη και καθαρή στον Μέγα Αρχιερέα και Κύριό μας, Ιησού Χριστό.

Για πολλούς η κοίμηση του μακαριστού Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Κυρού Γερασίμου ήταν ξάφνιασμα, αλλά όχι για εμάς! Ο μακαριστός Γεράσιμος σε όλη του τη ζωή ήταν παράδοξος και μας ξάφνιαζε με την αγάπη του, την ελευθερία του και την ασκητικότητά του. Ήταν όντως γνήσιος Κεφαλλονίτης.

Σε μια εποχή που η Ελλάδα νοσεί και στενάζει η έξοδος του αγαπητού μας μακαριστού Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου από την επίγειο ζωή στην αιώνια ζωή, ήταν ένα παράδοξο, αλλά κατά τον ποιητή: «Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες». Μια λάμψη ο Γεράσιμος κι αν είδες, είδες.