Λόγος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ.κ. Νεοφύτου κατά την εις Επίσκοπο χειροτονία του

Μακαριώτατε,
Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε, 
Εν Χριστώ Άγιοι Αρχιερείς, 
Άγιοι Καθηγούμενοι,
Τίμιο Πρεσβυτέριο,
Εν Χριστώ Διακονία, 
Άρχοντες της νήσου ημών, 
Αγαπητοί αδελφοί.

Καλούμαι σήμερα να ιερουργήσω το μέγα μυστήριο του Αρχιερέως Χριστού. Του κατ' εξοχήν Μεγάλου Αρχιερέως των αιώνων κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Και τελεσιουργείται το μυστήριο τούτο δια μέσου των περιπετειών και των ιδιοτροπιών της ιστορίας, που θέλει τη Μητρόπολη της πόλεως Μόρφου κατεχόμενη και τον αρτιγέννητο επίσκοπό της νέο και άπειρο.

Γνωρίζετε, Μακαριώτατε και πολλοί εκ του περιεστώτος λαού, ότι δεν επεδίωξα αυτήν την τιμή, αυτό το θρόνο, αλλά μάλλον εκρύβην από αυτόν επιμελώς, ελπίζοντας να παραμείνω όσο γίνεται περισσότερο στην αγαπημένη μου Μονή του Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου, μαθητεύοντας παρά τους πόδας του Γέροντός μου πατρός Συμεών. Αλλά, φευ, του Νεοφύτου επεπλήρωτο η προφητεία Ιακώβου. Ακούσαμε τη φωνή του Θεού να επιτάσσει: «Νυν ουν ανάστηθι και έξελθε εκ της γης ταύτης και άπελθε εις την γην της γενέσεώς σου, και έσομαι μετά σου».

Υπερβαίνοντας την ιστορική λογική και συνέπεια της μοναχικής μου πολιτείας εξέρχομαι σήμερα από τη Μονή μου και την πνευματική μου συγγένεια. Πορεύομαι σήμερα προς τη γη της γενέσεώς μου, τη γη των πατέρων μου, παραδίδοντας τον εαυτό μου στην περιπέτεια του Θεού ως δεσμώτης Δεσπότης, αναφωνώντας εν πρώτοις: Τις ειμί εγώ Κύριε και τι τα περί εμέ; «Μικρός εγώ εν τοις αδελφοίς μου και νεώτερος εν τω οίκω του Πατρός μου». Αλλά στο τέλος ψελλίζω: «Ιδού ο δούλος Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερα τα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως και τα προεόρτια της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Σταυροαναστάσιμη η σημερινή μέρα, σταυροχάρακτος ο θρόνος του Αγίου Αυξιβίου πρώτου Επισκόπου Σόλων, μαρτυρική η τιμή του δεσμώτη Δεσπότη της Μόρφου, και μαρτυροστόλιστος η Κύπρος, η Αγία Νήσος.

Σταυροαναστήσιμο είναι το στίγμα της σημερινής μέρας γιατί σταυροαναστάσιμος είναι και ο χαρακτήρας της κλήσεώς μας. Ράβδον παραλαμβάνω σήμερα εις τύπον του μυστηρίου, ως ακατάλυτο συμβόλαιο διακονίας με το λαό της Μόρφου, με το λαό του Θεού.

Γνωρίζω αγαπητοί μου ότι παρήλθε ανεπιστρεπτί ο καιρός εκείνος που η έδρα του Επισκόπου ήταν θρόνος δόξας και ιεροκρατικής αυθεντίας. Στις μέρες μας το καταπέτασμα του ουρανού εσχίσθη στα δύο, από άνωθεν έως κάτω. Ο άπληστος δυτικός οφθαλμός μας φυγαδεύει στα εσώτερα του καταπετάσματος το μυστήριο και την ιεροπρέπεια της ζωής και του θανάτου. Η αγιότητα κρύβεται και σιωπά, και ο λαός του Θεού, ο λαός της Κύπρου, επίμονα την αναζητά. Του λόγου το αληθές μαρτυρούν πολλά γεγονότα, που πολλές ελπίδες γεννούν στις ψυχές μας. Οι χιλιάδες λαού που κατέκλυσαν τη Βασιλική Μονή του Κύκκου, προσκυνητές της μυροβλίζουσας δακρυρροούσας Παναγίας Μητέρας μας. Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους μας. Το πλήθος Κυπρίων μοναχών εντός και εκτός Κύπρου που γίνονται στις συγκεχυμένες ανασφαλείς ημέρες μας, θεία παρεμβολή, θεήγοροι οπλίτες παρατάξεως Κυρίου. Η συμμετοχή εκατοντάδων νέων μας σε ολονύκτιες αγρυπνίες και κατανυκτικές ακολουθίες. Η μετοχή στο μυστήριο της εξομολόγησης τα δάκρυα μετανοίας χιλιάδων Κυπρίων, γίνονται το υπόστρωμα που σιγά - σιγά καρπίζει το άνθος της ελευθερίας. Και ένας λαός που μετανοεί δεν μπορεί παρά να ελευθερωθεί. «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Ένας λαός που δακρύζει δεν μπορεί παρά να γελάσει. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε».

Τα σύνορά μας δεν τελειώνουν στην αγαπημένη Μόρφου, τη Θεομόρφου κατά τους βυζαντινούς συγγραφείς, ούτε, όπως καλόπιστα λέγεται, στις ακτές της Κερύνειας. Τα σύνορά μας είναι ο ουρανός και οι ακτές μας, οι ακτές της ψυχής μας. Αν επιμένουμε να ξαναλειτουργήσουμε την περιλάλητη Εκκλησία της Μόρφου, τον Άγιο Μάμαντα, δεν είναι για λόγους συναισθηματικούς ούτε απλά πολιτικούς. Είναι γιατί η Εκκλησία αυτή, με τις πολλές Θείες Λειτουργίες και προσευχές που δέχθηκε μέσα στους αιώνες και την περιρρέουσα χάρη του Αγίου που πότισε τα μάρμαρα και τις πέτρες, έχει γίνει μια αγιαστική δύναμη που εκπέμπει τη χάρη της ελεύθερα, σε συνθήκες δουλείας. Αυτή την αναβλύζουσα χάρη και δύναμη, αυτή την αγιαστική ενέργεια του Αγίου Μάμαντος, του Αποστόλου Βαρνάβα και του Αποστόλου Ανδρέα έχει ανάγκη η ψυχή μας για να αναπνέει ορθοδόξως και να ζει ελληνικώς.

Προς τούτο δεν θα φεισθώ κόπων και μόχθων, προσευχών και δακρύων, παραστάσεων και εκδηλώσεων μαρτυρίας και διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Μόρφου, την αποστέρηση του θρησκευτικού δικαιώματος λατρείας και προσευχής στα αγιάσματά μας, στους βωμούς και τις εστίες και τα προσκυνήματά μας. Ως καλός ποιμήν θα αναλώσω τον εαυτό μου, και την ψυχή μου θύσω υπέρ των λογικών προβάτων της Μόρφου.

Η Ιερά Μητρόπολη της Μόρφου έχει τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα να είναι ημικατεχόμενη και ο επίσκοπός της έχει το τραγικό αίσθημα να είναι πρόσφυγας στην ίδια τη Μητροπολιτική του περιφέρεια. Και ο μεν προσφυγικός κόσμος της Μόρφου αναζητεί στο νέο Ιεράρχη του στήριγμα, έμπνευση, φωνή ειλικρινούς συμπαραστάσεως για επιστροφή στις πατρογονικές εστίες, οι δε κάτοικοι της ελεύθερης περιοχής Μόρφου, της Σολέας, της Μαραθάσας και της Αγίας Τηλλυρίας αναμένουν φωνή συμπαραστάσεως στη συνεχιζόμενη αστυφιλία, απομόνωση και ρυθμούς χαμηλής ανάπτυξης λόγω των ειδικών συνθηκών που επέβαλε η διχοτόμηση της περιφέρειας από την τουρκική στρατοκρατία. Αισθάνονται οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ως ελεύθεροι πολιορκημένοι και η απειλούμενη, ως πολιτική λύση, διχοτόμηση, βρίσκεται σε εφαρμογή εδώ και εικοσιτέσσερα χρόνια στην περιφέρεια της Μόρφου, με όλα τα παρεπόμενα προβλήματα. Καλούμαι να ανυψώσω το φρόνημα των καταπονημένων, να στηρίξω τα γόνατα των απογοητευμένων, να παρηγορήσω τις ψυχές των πονεμένων, να ενθουσιάσω τις καρδιές των πικραμένων, να εμφυσήσω την ελπίδα στους απελπισμένου, να γίνω «τοις πάσι τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω».

Αλλά δεν είναι μόνο ο εξ ανατολών κίνδυνος που μας ανησυχεί. Είναι επί πλέον η αναμέτρησή μας με τη δυτική επίδραση πάνω στο δικό μας τρόπο ζωής. Αυτή η επίδραση θα είναι το κυριότερο υπαρκτικό πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία τα επόμενα χρόνια. Και φυσικά όταν μιλούμε για αναμέτρηση δεν εννοούμε κάποια πολιτική, εθνική ή πολιτιστική αντιπαράταξη. Η αναμέτρηση αυτή, η οποία άρχισε πολλούς αιώνες πριν, είναι ουσιαστικά μια σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών τρόπων αντίκρυσης του ανθρώπου, του κόσμου και της ζωής «της καθ' ημέρας ζωής».

Ο ευρωπαϊκός ανθρωπομονισμός οδήγησε ολόκληρες κοινωνίες σε αποστασία και στη συνέχεια σε απόγνωση και μηδενισμό, γιατί ήταν ένας ανθρωπισμός χωρίς Θεάνθρωπο Χριστό. Άλλ' όμως, όπως λέει και ο ψαλμωδός, καμιά φορά και οι φωτιές της καταστροφής μπορεί να φωτίζουν για να φανεί το πρόσωπο του Θεού. «'Εθου τας ανομίας ημών ενώπιον σου ο αιών ημών εις φωτισμόν του προσώπου σου». Στις μέρες μας αρχίζουν οι άνθρωποι της Δύσης να απομυθοποιούν τις ιδεολογίες, την παντοδυναμία της τετράγωνης γνώσης, τον ορθολογισμό και τον καταναλωτισμό. Ανακαλύπτουν συγκλονισμένοι το μυστήριο, τη γλώσσα της νοεράς προσευχής, τη νηστεία και την ορθόδοξη λατρεία, τη βυζαντινή εικόνα, τον ησυχαστικό μοναχισμό που ξανανθίζει μέσα στην καρδιά των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εθνών. Είναι τραγικό σε μια εποχή που η Δύση ψάχνει να βρει λύσεις στα πνευματικά αδιέξοδά της σε ορθόδοξους και ανατολικούς τρόπους ζωής, εμείς να μιμούμαστε την Ευρώπη του 1960, την Ευρώπη του καταναλωτισμού, του φανταστικού και του ναρκωτικού.

Όταν λέμε ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση της Ευρώπης αυτό δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αφορμή για να απομονωθούμε εθνικά ή πολιτιστικά, υποτιμώντας και απορρίπτοντας τους άλλους. Αλλά να είναι αφετηρία μιας αυστηρότερης εξέτασης του εαυτού μας και της πορείας μας. Η Ευρώπη σήμερα μας προκαλεί και μας προσκαλεί σ' αυτογνωσία.

Το να γνωρίζεις τον εαυτό σου, λένε οι Άγιοι Πατέρες, είναι υψηλότερο και από το να κάνεις θαύματα. Όπως μας κληροδοτεί ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Τω γνόντι εαυτόν, η γνώσις των πάντων δίδοται αυτώ». Αν λοιπόν κρατούμε την παράδοσή μας, αν είμαστε πραγματικά Ορθόδοξοι, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε εχθρούς και αντιδίκους.

Μακαριώτατε, Άγιοι Αρχιερείς

Ονομαζόμαστε κατά χάρη από το λαό του Θεού Άγιοι, για να αισθανόμαστε έτσι το μέγεθος της κλήσεώς μας αλλά και της αποστάσεώς μας από την πραγματική αγιότητα, καθ' ότι όλοι γνωρίζομε ότι «εις Άγιος, εις Κύριος Ιησούς Χριστός». Επιτρέψετέ μου να παραθέσω λόγον αγαθό, λόγο ενός Αγίου της Εκκλησίας μας, του Οσίου Βαρσανουφίου του Μεγάλου, όταν απευθύνεται σε ένα νεοχειροτούμενο Επίσκοπο: «Πρόσεχε πως εύχεται περί σου ο διάκονος, λέγων τον λόγον του Αποστόλου «ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας». Και ορθοτόμησον και συ και μη αισχυνθής άνθρωπον, μηδέ ανθρωπαρεσκήσης τινί, και ευρίσκεις χάριν ενώπιον Θεού και ανθρώπων». Εάν τότε η ορθή τομή της αλήθειας ήταν πρωταρχική εργασία του Επισκόπου τι να πούμε σήμερα για τη συγκεχυμένη εποχή μας.

Ως Επίσκοπος πρέπει να ορθοτομήσω την αλήθεια της ζωής και του θανάτου. «Ποιο το «νυν» και ποιο το «αιέν» του κόσμου;» Ότι ο άνθρωπος είναι αιώνιο ον και όχι έρμαιο της φθοράς και του θανάτου. Ότι αυτή η ζωή θα δώσει οντότητα στη αιώνια ζωή, στην αιώνια ύπαρξη του ανθρώπου.

Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος, και ιδιαίτερα ο νέος άνθρωπος της Κύπρου, να ανακαλύπτει ότι η ύπαρξή του έχει νόημα. Έχει πρώτον αιώνιο νόημα, αλλά και οι επιμέρους μορφές της ζωής του: η πολιτική, ο γάμος, η οικονομία, η εργασία, το περιβάλλον, η δημιουργία, όλα αυτά έχουν λόγο, έχουν νόημα. Αισθάνεται σήμερα ο νέος της νύκτας και της παραλίας, της έντασης και της ταχύτητας, το βίο του ως α-νόητο, άνευ νοήματος. Γι' αυτό καταφεύγει μέσα σ' ένα ψεύτικο κόσμο, φανταστικό, είτε των ναρκωτικών είτε των αιρέσεων και της μαγείας. Ανάγκη λοιπόν ως Επίσκοπος, ως Εκκλησία να μιλήσουμε πάλιν και πολλάκις μία θεολογία του νοήματος, να ανακαλύψουμε το βάθος και το «ειδικό βάρος των λέξεων», να βρούμε όπως λέει ο ποιητής «αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές, σε όλα τα χείλη». Ανάγκη λοιπόν ως Επίσκοπος, ως Εκκλησία να δημιουργήσουμε βάσεις πνευματικές, όπως είναι οι Μονές και οι ζωντανές ενορίες, όπου οι νέοι άνθρωποι θα ανακαλύπτουν το νόημα της ύπαρξης. Αυτές οι πνευματικές βάσεις έχουν σήμερα όχι απλά θρησκευτική και πνευματική διάσταση αλλά κοινωνική και πολιτική. Και όπως κάποτε μου ανέφερε προφητικά ένας σύγχρονος Άγιος, γέροντας στο Άγιο Όρος, ο Πατήρ Παΐσιος: «Αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις βάσεις από την Κύπρο. Το πρόβλημα της Κύπρου», μου είπε «δεν είναι πολιτικό στο βάθος είναι πνευματικό». Οι βάσεις των ξένων κατακτητών και οι βάσεις της αμαρτίας που εμείς φτιάχνουμε, συντηρούν το πρόβλημα, παραπληροφορούν το λαό και τον αποπροσανατολίζουν από το στόχο του. Αν δεν δημιουργήσουμε ως Εκκλησία βάσεις πνευματικές όπου ο λαός θα τροφοδοτείται πνευματικά και θα ανακαλύπτει την ταυτότητά του, τότε αυτός ο λαός δεν μπορεί να βρει το δίκαιό του μέσα από διεκδικήσεις. Είναι πολύ σημαντικό αυτός ο λαός να μπορεί να βιώνει την ταυτότητά του και αυτή η ταυτότητα να είναι το πνευματικό όραμα με το οποίο θα ξανακτίσει την κατεχόμενη Κύπρο όταν θα ελευθερωθεί. Και θα ελευθερωθεί.

Μακαριώτατε,

Τα φτωχά λόγια που μόλις ανέφερα είναι αποστάγματα πόνου και ζωής ενός νέου κληρικού, που στα δεκατρία του χρόνια εδιώχθη από τη γενέτειρά του Ζώδια, την αγαπημένη γη της Μόρφου και για μια εικοσαετία και πλέον εκ του μακρόθεν μαθητεύει και διδάσκεται από την εμπνευσμένη σταυροχάραχτη αρχιεπισκοπή σας ποιμαντορία. Όχι λίγες φορές σας αισθάνθηκα, ατενίζοντάς σας, ως το πρόσωπο εκείνο το οποίο, δίκην Άτλαντος, σηκώνει το βάρος μακραίωνης εκκλησιαστικής και ιστορικής εμπειρίας.

Ενίοτε δε μόνος εσείς φυλάξατε πνευματικές Θερμοπύλες, ποτέ κινούμενος από το χρέος και τη γνώση της των πραγμάτων αληθείας. Σας ευχαριστώ τόσο εσάς όσο και τη χορεία των αγίων Αρχιερέων που χωρίς να καταφρονήσετε τη νεότητά μου, μου εμπιστευθήκατε τη διακονία της ημικατεχόμενης Μητροπόλεως Μόρφου. Να είστε βέβαιοι ότι δεν θα υποστείλω τη σημαία του αγώνος, και από πλευράς μου θα φροντίσω να δώσετε καλήν απολογία επί του φοβερού βήματος του Δικαίου Κριτού, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου.

Την ευλογημένη αυτή στιγμή αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τόσο τους κατά σάρκα όσο και τους κατά πνεύμα συγγενείς και διδασκάλους. Ευχαριστώ την αγαπητή μου μητέρα Μηλιά, που υπήρξε ο πρώτος θεολόγος της ζωής μου. Η υπομονή και η εγκαρτέρησή της στις θλίψεις και στους αλλεπάλληλους θανάτους αγαπημένων μας προσώπων, έκαναν ορατή στην ψυχή μου τη λυτρωτική δύναμη του πόνου. Αυτή τη δύναμη της αυτοπροσφοράς και της αυτοθυσίας που έχουν οι απλοί, πιστοί άνθρωποι του λαού μας. ‘Οταν μεγάλος πια ανέγνωσα τον ευαγγελικό λόγο του Κυρίου «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» τότε διέκρινα πίσω από αυτά τα λόγια το ορθόδοξο ήθος της μάνας μου αλλά και κάθε άλλης πονεμένης μάνας της Κύπρου, που μπορεί να μην ξέρουν να ερμηνεύουν το Ευαγγέλιο αλλά γνωρίζουν να βιώνουν τα γράμματα του Θεού. Στη χαρά της σήμερα μετέχουν εκτός από τα αδέλφια μου και οι κεκοιμημένοι πατέρας μου Νικόλας και αδελφός μου Πέτρος, παρόντες και αυτοί της σημερινής συνάξεως στη Χώρα των Ζώντων, όπως είναι κάθε Θεία Λειτουργία.

Ευχαριστώ εδώ και το ζεύγος Βάσου και Στάλως Χατζηιωάννου, που συνεχίζοντας αρχαία παράδοση χορηγίας και αρχοντιάς, με την παρουσία τους σήμερα συνδράμουν την ολοκλήρωση της χαράς και ενισχύουν τα πρώτα βήματα της αρχιερατικής μου διακονίας. Εύχομαι ο Δωρεοδότης Θεός να παρέχει πλούσιο το έλεός του σ' αυτούς, που ο πλούτος της ορθόδοξης τους πίστης υπερβαίνει τον πλούτο των υλικών τους αγαθών, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ευμάρεια και ο πλουτισμός ψύγουν τις ανθρώπινες καρδιές.

Πάνω σε αυτό το εκκλησιαστικό υπόβαθρο, την περιρρέουσα ορθόδοξη παράδοση του τόπου, ευτύχησα να οικοδομήσουν αγιασμένοι πνευματικοί πατέρες, που ενσάρκωσαν στην ζωή μου την αλήθεια και την παράδοση της εκκλησίας. Ο Γέροντας Ευμένιος, Εφημέριος του Λεπροκομείου Αθηνών, και ο Ηγούμενος της Ιεράς μονής του Οσίου Δαυίδ Γέρων Ιάκωβος υπήρξαν για μένα η ορατή παρουσία του ουρανού πάνω στη γη. Η ταπείνωση και το ασκητικό τους πνεύμα, η φιλοθεΐα και φιλανθρωπία τους, η χωρίς προϋποθέσεις προσφορά προς τους πάντες, θα είναι για μένα γνώμονας ζωής και όραμα βίου, αλλά συνάμα και μέτρο κρίσης και έλεγχος συνειδήσεως. Ο Γέρων Ευμένιος υπήρξε ο πρώτος μου εξομολόγος και μύστης κατανύξεως λειτουργικής ζωής. Στις μακρόσυρτες ακολουθίες του άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή της ψυχής μου, τη φωνή του Θεού.

Αυτός όμως που καθόρισε τη ζωή μου και ενέπνευσε το μοναχικό ιδεώδες στην τότε φοιτητική μου ζωή ήταν ο αγιασμένος Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης. Ηγαπημένε μου Γέροντα, δεν έχει ανάγκη από τα δικά μου λόγια, ούτε ακόμη τις φτωχές μου ευχαριστίες. «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος των κατορθωμάτων σου και εις τα πέρατα της οικουμένης τα θαυμάσιά σου». Μαθητεύοντας κοντά σου συνειδητοποίησα τη βαρύτητα των ποιητικών λόγων του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου:

«Πηλός είμι, χρήζω τεχνίτου
Γενού μοι τεχνίτης,
Ο τη σοφία τη ση τεχνουργήσας τα πάντα,
Και χρηστόν σου σκεύος απαρτίσόν με».

Έλα λοιπόν σήμερα, όπως τότε μου έταξες, και γίνου σημαιοφόρος της σημερινής πανηγύρεως, της πανηγύρεως που ο διορατικός οφθαλμός σου προείδε και προεφήτευσε στην έκπληκτη νεανική μου ψυχή. ‘Ερχου στο ταπεινό Επισκοπείο της Ευρύχου «και μείνον μεθ' ημών» στα χρόνια της μεγάλης υπομονής και αναμονής που έρχονται.

Η παρουσία του σημερινού Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Αρχιμανδρίτη Κυρίλλου, με εκλεκτή συνοδεία πατέρων και αδελφών, και η μεγίστη ευλογία του λειψάνου της χειρός του Οσίου Δαυίδ, κάνουν αφ' ενός φανερή την κοινή πνευματική κληρονομία και αφ' ετέρου επιτακτικότερη την ευθύνη για συνέχεια της πατρικής αυτής περιουσίας που μας κληροδότησε ο μακαριστός μας Γέρων. Ευχαριστώ, τους Αγιορείτες πατέρες της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου Γρηγόριον και Δαβίδ που προσκομίζουν την απροσμάχητη φοβερή προστασία της Παναγίας μας και προστάτιδος της αθωνικής πολιτείας, επίσης, του Σιναϊτες πατέρες Συμεών και Γεννάδιο που άφησαν σήμερα το θεοβάδιστο ‘Ορος Σινά για να βαδίσουν μαζί μου τη σταυροχάρακτη πορεία του Επισκόπου της Μόρφου. Κοντά σ' αυτούς ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος, με εκλεκτή συνοδεία Ελλαδιτών πατέρων και αδελφών, ανανεώνουν σήμερα μακρά φιλία και συμπόρευση πνευματική.

Γνωρίζοντας τέτοιους ανθρώπους στην Ελλάδα θα ήταν ίσως φυσικό να παραμείνω σ' αυτήν. Όμως ο απαρηγόρητος πόνος για την πορεία αυτού του τόπου, η αγάπη προς τη Μητέρα Εκκλησία, με έφεραν πρώτα στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Κοντού και ύστερα στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου. Η εν σιωπή, βιωματική διδαχή του πνευματικού μου πατρός Αρχιμανδρίτη Συμεών, με βοήθησε να αναπνεύσω το μυστικό άρωμα της ερήμου, την ευωδία του αγαπημένου του Γεροντικού, αποκάλυψε σε μένα το μυστικό μυρίπνοο κήπο της πνευματικής Κύπρου, της Κύπρου όπου λειτουργεί ακόμη το θαύμα: στη ματιά των απλών ιερέων, στις ρυτίδες των ταπεινών γιαγιάδων, στα νηστεμένα χρώματα των αγιογράφων της Τουρκοκρατίας, στο ιλαρό φως των εξωκλησιών, στην ανθρωπογνωσία του Μεγάλου Κανόνα, στην αγωνία των νέων μας για αλήθεια και σύγχρονο λόγο Θεού. Παιδαγωγός και δάσκαλος όσο λίγοι στις μέρες μας, Γέροντας μια άλλης βιωτής, της αιωνίου απαρχής. Εύχου Γέροντα και ηγαπημένε μου πάτερ να μην διαψεύσω το εκκλησιαστικό σου όραμα, να είμαι πάντοτε και παντού η φωνή του δικού σου λόγου, ο λύχνος του δικού σου φωτός. Εγγυητής και εμπνευστής αυτού του κοινού οράματος ας είναι ο προστάτης άγιός μας Τροπαιοφόρος Γεώργιος, ο έφορος της ημετέρας Μονής.

Η μαθητεία κοντά σ' ανθρώπους του Θεού με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την πνευματική διάσταση της ιστορίας, να ενισχύομαι από την επιμονή και την αντοχή των αιώνων. Γι' αυτό και ευχαριστώντας σας θερμά και εσάς κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλοι επίσημοι άρχοντες της νήσου μας για την προς εμέ τιμητική σας παρουσία, παρακαλώ μην απελπίζεστε από τις αντιξοότητες των καιρών και μην ξεχνάτε ποτέ ότι όσο διασώζουμε την ορθόδοξή μας πίστη και κρατάμε την πνευματική μας ταυτότητα, υπάρχει ελπίδα, συνέχεια, παρουσία. Η νεώτερη γενιά της Κύπρου δια στόματος ενός νέου Επισκόπου σήμερον βεβαιώνει: Υπάρχουμε θα παραμείνουμε εδώ υποκλινόμενοι μόνο στον Θεό σε ανθρώπους ποτέ. Αν η Γεωγραφία μας πικραίνει, η ιστορία της γλυκείας χώρας Κύπρου μας παραμυθιάζει, μας παρηγορεί ότι όλα αυτά τα παιχνίδια των μεγάλων και ισχυρών του κόσμου τούτου στο τέλος δεν θα είναι παρά μια απλή περιπέτεια της ιστορίας που εισέρχεται στην αιωνιότητα.

Αλλά και σεις όλοι αγαπητοί μου αδελφοί, λαέ του Κυρίου περιούσιε, ακούω την αγωνία και την προσευχή σας στον κήπο της δικής μας Γεσθημανή, της σταυρωμένης πατρίδας, προσδοκώντας την Ανάσταση.

«Νήσος τις έστι». «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων».
«Επί σοι, Κύριε ήλπισα μη κατεσχυνθείην εις τον
αιώνα.
Γενού μοι εις Θεόν υπερασπιστήν
Ότι στερέωμά μου και καταφυγή μου ει συ
Ότι συ ει η υπομονή μου, Κύριε
Κύριε, η ελπίς μου εκ νεότητός μου.
Επί σε επεστηρίχθην από γαστρός,
Εκ κοιλίας μητρός μου συ μου ει σκεπαστής
Εν σοι η ύμνησις μου δια παντός.
Ο Θεός μου α εδίδαξάς με, εκ νεότητός μου,
Και μέχρι του νυν απαγγελώ τα θαυμάσιά σου.
Και έως γήρω και πρεσβείου, ο Θεός μου, μη εγκαταλίπης με
Έως αν απαγγείλω τον βραχίονά σου τη γενεά πάση
τη ερχομένη».

Ι. Ναός Παναγίας
Ευαγγελιστρίας Παλλουριωτίσσης
Λευκωσία, 13 Σεπτεμβρίου 1998

Συγγράμματα

Ψαλμ. 70: 1-3, 5-6, 17-18.