Κάποιοι εν Χριστώ αδελφοί δηλώνουν ότι δεν πρέπει να λέγονται πράγματα, έστω και αν ειπώθηκαν από Αγίους, τα οποία θα μπορούσαν να πληγώσουν τις ευσεβείς μητέρες που ο Κύριος επέτρεψε για δικούς Του ανεξιχνίαστους λόγους να φέρουν στον κόσμο ένα τέκνο που έλκεται προς το ίδιο φύλο.

Η δήλωση αυτή συνοδεύεται και με την ταυτόχρονη αμφιβολία για το αν ο Άγιος Πορφύριος όντως είπε αυτά που ανέφερε ο Πανιερώτατος Μόρφου κ. Νεόφυτος και αν αυτά συνάδουν με την διδασκαλία της Εκκλησίας.

Θα ξεκινήσω με το τελευταίο, την αμφισβήτηση για το αν αυτά ειπώθηκαν από τον Άγιο Πορφύριο και την δήθεν έλλειψη concensus patrum. Η συμφωνία όμως των Πατέρων υπάρχει, απορώ πως γράφονται τέτοια πράγματα. Όσοι δε έχουν αμφιβολίες για το αν ο Άγιος Πορφύριος έκανε αυτές τις δηλώσεις θα πρέπει να παρουσιάσουν και αξιόπιστους μάρτυρες, στενά πνευματικά τέκνα του Αγίου Πορφυρίου, που θα λένε ότι ο Άγιος Πορφύριος δεν μίλησε ποτέ για τέτοια πράγματα. Μέχρι τότε οι επιπόλαιες δηλώσεις που ρίχνουν λάσπη και αμφισβήτηση στα λόγια του Αγίου Πορφυρίου θα εκλαμβάνονται ως πρόχειρα υποστυλώματα ενός έωλου επιχειρήματος. Να ξεκαθαριστεί λοιπόν ότι τα δεδομένα είναι ότι ο Άγιος Πορφύριος όντως είπε αυτά τα πράγματα τα οποία βρίσκονται σε συμφωνία και με την Παράδοση της Εκκλησίας και με την επιστήμη, την οποία ο ίδιος αγαπούσε και σεβόταν (την αληθινή εννοείται όχι την κατευθυνόμενη). 

Εγώ πάντως θα ήθελα να θέσω στους εν Χριστώ αδελφούς δύο ερωτήματα. Πρώτον, εάν έχουν απτές και επιστημονικές αποδείξεις για όλα όσα πιστεύουν στην Ορθοδοξία και δεύτερον, τι θα συμβούλευαν να γίνει εάν αύριο εμφανιστεί η επιστήμη και επαναλάβει ακριβώς λέξη προς λέξη αυτά που είπε ο Άγιος Πορφύριος, ότι όντως η παρά φύση συνεύρεση του ζευγαριού κατά την εγκυμοσύνη αποτελεί αίτιο της ομοφυλοφιλίας. Τι θα πουν; Ότι πρέπει να το κρύψουμε για να μην πληγωθούν οι ευσεβείς μητέρες; Εάν απαντήσουν «ναι, να το κρύψουμε» τότε όλος ο κόσμος, μαζί και το πλήρωμα της Εκκλησίας, θα γελάει μαζί τους. Εάν αλλάξουν τότε ρότα και απαντήσουν «όχι, να μην το κρύψουμε» τότε αυτό που θα μας λένε πραγματικά είναι ότι πιστεύουν στην επιστήμη περισσότερο απ’ ότι πιστεύουν στους Αγίους της Εκκλησίας. Θα μας λένε επίσης ότι η επιστήμη έχει το κατεξοχήν προνόμιο να δημιουργεί «ήθος» και όχι η Εκκλησία και πολλά άλλα που δεν είναι επί του παρόντος.

Να ενημερώσω πάντως τους αγαπητούς εν Χριστώ αδελφούς ότι τουλάχιστον προς το παρόν δεν χρειάζεται να ανησυχούν· οι ευσεβείς μητέρες δεν πρόκειται να πληγωθούν. Η μετά το 1973 «επιστήμη» που αποχαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία ως ψυχική διαταραχή από το Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών, δεν πρόκειται να «εγκρίνει» ένα τέτοιο πόρισμα.

Επιτρέψτε μου όμως να θέσω ορισμένους προβληματισμούς.

Καταρχάς να επισημάνω σε όλους μας την ομοιότητα αυτού του σκεπτικού (πληγώνονται οι ευσεβής μητέρες) με όσα ακούμε από τους λεγόμενους εκσυγχρονιστές που εργάζονται ακατάπαυστα για την αποδόμηση της διδασκαλίας της Εκκλησίας και των Κανόνων που ρυθμίζουν την τάξη μέσα στην Εκκλησία. Σε όλες τις περιπτώσεις, βλέπουμε να προβάλλεται μία κοσμική λογική η οποία συνήθως επικαλείται τις ανθρώπινες αδυναμίες απέναντι σε μία δήθεν σκληρή Εκκλησία η οποία πρέπει να κάνει τις ανάλογες «εκπτώσεις», «υποχωρήσεις» και «οικονομίες». 

Θα δώσω δύο παραδείγματα.

Το πρώτο παράδειγμα έρχεται από τον δεύτερο γάμο των εν χηρεία κληρικών, τον οποίον τελικά ενέκρινε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως το περασμένο έτος, όχι μόνο για τους εν χηρεία κληρικούς αλλά και για όσους τους εγκαταλείπουν οι πρεσβυτέρες τους. Η Αποστολική και Πατερική διδασκαλία και οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων ρίχθηκαν στον κάδο των αχρήστων για να δείξει η Εκκλησία, άκουσον άκουσον, «συμπόνια» και «φιλανθρωπία». Μόνο τα άρθρα του Αρχιμανδρίτου Σαράντου Σαράντου αρκεί να διαβάσει κανείς για να καταλάβει το σοβαρό πλήγμα που εισήγαγε αυτή η διαβολικής έμπνευσης καινοτομία στην ζωή της Εκκλησίας.

Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από ένα πρόσφατο δημοσίευμα στην Ρομφαία με τίτλο «Περί κουμπάρων και νονών, που έχουν κάνει πολιτικό γάμο». Σε αυτό το άρθρο του π. Ηλία Μάκου ζητείται η Εκκλησία να δέχεται κουμπάρους και νονούς που έχουν κάνει πολιτικό γάμο για να μην φαίνεται ότι «λειτουργεί με αποκλεισμούς και τιμωρητικά» αλλά με αγάπη! Θεωρεί μάλιστα ο ιερεύς αυτός ότι «όσοι έχουν τελέσει πολιτικό γάμο και επιθυμούν να είναι παράνυμφοι ή ανάδοχοι» δείχνουν στην πράξη ότι έχουν μετανοήσει! 

Αυτά τα αγαπητικά και άλλα πολλά γράφονται και ακούγονται από τους ακατάπαυστους εργάτες της αποδόμησης για να καταστεί η Εκκλησία ένα απέραντο κοσμικό σαλόνι όπου τα Ιερά Μυστήρια θα διακωμωδούνται και οι δήθεν «πιστοί» θα την αράζουν απλώνοντας τις αρίδες τους δίχως να καταβάλλουν κάποια προσπάθεια να είναι συνειδητά μέλη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τελικά καλείται να λέει λιγότερα και να κάνει λιγότερα. Όσο λιγότερα λέει και όσο λιγότερα κάνει τόσο περισσότερη «αγάπη» δείχνει, και οι «πιστοί» μάλλον «θα καταλάβουν» τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν «μέσα» στην Εκκλησία εάν συμβεί ένα ξένο γεγονός -αν τους πέσει ένας κεραυνός στο κεφάλι π.χ.-  και όχι επειδή η Εκκλησία τους εξήγησε και τους καθοδήγησε στον πνευματικό αγώνα.

Οι εν Χριστώ αδελφοί που δηλώνουν ότι είναι ανεπίτρεπτο να γίνονται τέτοιες δηλώσεις για να μην πληγώνονται οι ευσεβείς μητέρες (ήμαρτον, τα ίδια πάνω κάτω είπε και ο οικουμενιστής Σικάγου Ναθαναήλ) κινούνται πάνω στο ίδιο σκεπτικό που χρησιμοποιείται για την αποδόμηση της Εκκλησίας και αυτό δεν τους προβληματίζει. Ζητούν να λέγονται λιγότερα για να μην πληγώνονται ορισμένοι. Εδώ παίρνεται ως δεδομένο ότι ο Χριστιανός σήμερα κουτσομπολεύει, έχει πετάξει το μην κρίνεις για να μην κριθείς στον κάλαθο των αχρήστων, κάνει κακούς λογισμούς για τον άλλον, ευχαριστιέται με το βάσανο του άλλου και ψάχνει να βρει ευκαιρίες και «αποδείξεις» για να τον βάλει στο στόμα του, έχει ξεχάσει το ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθο, δεν γνωρίζει τα περί διακρίσεως, πνευματικών νόμων, Θείας Πρόνοιας. Φτάσαμε στο σημείο αυτά που θεωρούνταν χαρακτηριστικά των ανθρώπων εκτός Εκκλησίας να θεωρούνται σήμερα δεδομένα των Χριστιανών μέσα στην Εκκλησία και τα αναγάγουμε μάλιστα και σε ρυθμιστή για το τι πρέπει να λέγεται και τι όχι μέσα στην Εκκλησία. Προσέξτε. Εμείς τα κάνουμε αυτά μόνοι μας, όχι οι εχθροί μας. Έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ που καταφεύγουμε στην μέθοδο της χασαπικής (και αυτό το αποκαλούμε ορθή ποιμαντική και διάκριση) και δεν βλέπουμε ότι μας ενοχλούν οι λόγοι των Αγίων επειδή εμείς οι ίδιοι δεν στεκόμαστε όπως θα έπρεπε να στέκεται ένας Ορθόδοξος.

Τα παλαιά τα χρόνια οι άνθρωποι εξομολογούνταν δημοσίως. Ήταν τέτοια όμως η ποιότητα των Χριστιανών που δεν σκανδαλίζονταν από τις αμαρτίες των άλλων, ούτε έβαζαν κακούς λογισμούς, αντιθέτως έβλεπαν τις αμαρτίες των άλλων σαν να είναι δικές τους, έκλαιγαν και έπασχαν μαζί με τον εξομολογούμενο και προσεύχονταν και αυτοί για να λυτρωθεί από τον πειρασμό. Που είναι αυτά σήμερα; Υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι; Ε λοιπόν υπάρχουν αλλά δυστυχώς σε λίγες μόνο ευσεβείς ψυχές που ξέρουν πότε πρέπει να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να προσεύχονται.

Οι πνευματικοί άνθρωποι είναι ακομπλεξάριστοι και πολύ πιο μπροστά απ΄ όλους τους άλλους, διότι έχουν μάθει να βλέπουν τα πράγματα πνευματικά. Οι πνευματικοί άνθρωποι πολεμούν την αμαρτία και όχι τον άνθρωπο. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το πως θα τους κρίνουν οι άλλοι αλλά πως θα τους κρίνει ο Θεός. Σήμερα όμως που γίναμε άνθρωποι της κλειδαρότρυπας γίναμε σαν όλους τους άλλους και αποκτήσαμε κόμπλεξ και αδυναμίες. Μας ενδιαφέρει περισσότερο να μην θίγονται υπολήψεις και θυσιάζουμε στον βωμό τους τα ωφέλιμα λόγια Αγίων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν εκατομμύρια ψυχές. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της κληρονομικότητας για το οποίο μιλούσε έντονα ο Άγιος Πορφύριος, και για το οποίο μίλησαν και άλλοι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας είναι άκρως σημαντικό να γνωρίζουμε τι πρέπει να μην κάνουμε για να μην φορτώνουμε αμαρτίες στις επόμενες γενεές. Σε αυτόν τον εκμαυλισμένο κόσμο είναι περισσότερο ανάγκη από ποτέ να ακούγεται αυτός ο λόγος. Ξυπνήστε. Βγείτε επιτέλους από την ζώνη ασφαλείας σας και δείτε τι γίνεται εκεί έξω. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι σήμερα σέρνονται στον βούρκο της αμαρτίας και αν τους ρωτήσεις τι είναι φυσιολογικό και τι δεν είναι, δεν ξέρουν να στο πουν. Πόσο τελικά φταίνε αυτοί οι νέοι και πόσο εμείς; Οι παρά φύση ασέλγειες έχουν πια γίνει βίωμα όπως είπε σε μία ομιλία της η κ. Αθηνά Σιδέρη. Κι εμείς ασχολούμαστε με την υπόληψη της ευσεβούς μητέρας λες και έχει πραγματικά ανάγκη από την δική μας κρίση.

Αυτό που συνέβη στην ευσεβή μητέρα θα μπορούσε να έχει το αίτιο της παρά φύση συνεύρεσης κατά την διάρκεια μιας εγκυμοσύνης έως και 7 γενεές πίσω και ο Θεός να επέτρεψε να σηκώσει αυτή τον σταυρό για τους δικούς Του λόγους, ίσως γιατί αυτή μπορεί, ποιός ξέρει; Θα μπορούσε πάλι να οφείλεται σε κάποιον άλλον λόγο και ο Θεός να επέτρεψε να σηκώσει τον σταυρό για δικούς Του λόγους. Και εν πάση περιπτώσει, ποιός απ’ όλους μας ξέρει πραγματικά πως παιδαγωγεί ο Θεός αυτήν την συγκεκριμένη ευσεβή μητέρα, την γειτόνισσα, την τάδε γνωστή όταν δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως ο Θεός παιδαγωγεί εμάς τους ίδιους; Εδώ βρίσκεται η διάκριση και όχι στο να γινόμαστε χασάπηδες και να κουτσουρεύουμε τους λόγους των Αγίων «για να μας κάνουν» και να ταιριάζουν στις τάσεις της κάθε εποχής και στην στενή μας κοσμοαντίληψη. 

Οι οικογένειες δηλαδή που ζουν με το στίγμα της κληρονομικής σχιζοφρένειας τι κάνουν τόσα χρόνια; Πως επιβιώνουν; Με το σκεπτικό των εν Χριστώ αδελφών που κάνουν τόσο ντόρο για την ευσεβή πληγωμένη μητέρα του ομοφυλόφιλου τέκνου όλοι αυτοί τώρα θα έπρεπε να είχαν αυτοκτονήσει. Ε λοιπόν, δεν έχουν αυτοκτονήσει, όχι τουλάχιστον αυτοί που έμαθαν να βλέπουν τα πράγματα πνευματικά. Η γράφουσα γνωρίζει από πρώτο χέρι τέτοιες περιπτώσεις. Οι άνθρωποι που βλέπουν και αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις πνευματικά επωφελούνται και αρχίζουν να καταλαβαίνουν πώς ο Θεός επεμβαίνει στην ζωή τους για να τους κρατάει κοντά Του.

Για πολλούς από εμάς τους πιστούς τα λόγια του Αγίου Πορφυρίου αρκούν και τα πιστεύουμε, τα θεωρούμε άκρως ωφέλιμα και τα τοποθετούμε εκεί που πρέπει να τοποθετηθούν, δίχως να γίνονται αφορμή τοξικών λογισμών για τον συνάνθρωπο που μπορεί να έχει στην οικογένειά του τέκνο με ομοφυλοφιλικές τάσεις. Ο καθένας έχει τον δικό του «λογαριασμό» με τον Θεό. Για άλλους πάλι που θέλουν πιο απτές αποδείξεις δικαίωμά τους, κανείς δεν τους το απαγορεύει. Αλλοίμονό μας όμως εάν μετατρέψουμε την Εκκλησία στο προσωπικό μας άνετο σαλόνι. Αλλοίμονό μας εάν ζητάμε από την Εκκλησία να μας αποκρύπτει τους λόγους των Αγίων επειδή είμαστε ανίκανοι να τους δεχτούμε και να τους διαχειριστούμε. Αλλοίμονό μας εάν δεν έχουμε μάθει ακόμη να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε αυτές τις καταστάσεις πνευματικά. 

Φαίη.