Στὶς 31 Μαΐου 2015 ἐχειροτονήθῃ Μητροπολίτης Κεφαλληνίας  ὁ π. Γεράσιμος Φωκᾶς καὶ στὶς 22 Ἰουνίου 2015, τὰ χαράματα, ἐγκατέλειψε  αἰφνίδια  καί ἀπροσδόκητα τόν μάταιο αὐτό κόσμο. Γράφτηκαν....γράφονται.... καὶ  θὰ γραφοῦν  πολλὰ ποὺ θά φαντάζουν λίγα, γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ παπᾶ Γεράσιμου Φωκᾶ καὶ γιὰ τὴν θαυμαστὴ ἀρπαγή του.

Ἐνδεχομένως  κάθε άλλος λόγος ἀπὸ ἐμᾶς  νὰ εἶναι περιττός,  πλήν ὅμως  ἀντιπαρέρχομαι τοὺς δισταγμούς καὶ ἀποτολμῶ νὰ καταγράψω κάποιες σκέψεις ὂχι γιὰ τὴ βιοτή,  ἀλλὰ γιὰ τὸν τρόπο τοῦ τιμίου αὐτοῦ ἀνδρός, μιᾶς καί βαθιά πιστεύω ὅτι δὲν  εἶναι  ὁ τόπος ποὺ μᾶς  «σώζει» ἀλλὰ ὁ τρόπος.

«Ἡ φύσις κρύπτεσθαι φιλεῖ» εἶχε αποφανθεῖ ὁ πρὸ Χριστοῦ σοφὸς μιὰ ρήση σκοτεινὴ καὶ συνάμα τόσο φωτεινή, ...χρόνους πολλοὺς ἀργότερα ἀποκρυπτογραφήθηκε ὁ σκοτεινὸς χρησμὸς «...Ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ ἒνδυμα τῆς θεότητας...» τὸ ἀποκαλύπτει ὁ δάσκαλος τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Ἡ ἀλήθεια κρύβεται μὲς στὴν ταπείνωση, καὶ ἡ ταπείνωση ἡ μόνη ὁδός φανέρωσης τοῦ Ἀφανοῦς. Ὁ μόνος τρόπος ψηλαφήσεως τοῦ Ἀψηλάφητου.

Καὶ ὁ παπα-Γεράσιμος, πιστὸς τηρητὴς καὶ ἐκφραστὴς αὐτῆς τῆς μακραίωνης παράδοσης ποὺ μᾶς συνέχει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀναζήτηση του Ἑνός, ὑπῆρξε ἀφανής μὲς στὴν λαμπρότητά του, ἀμαθής μὲς στὴν σοφία του, μέγας μέσα στὴν εὐτέλειά του καὶ ἄρχοντας μέσα στὴν παντελή φτώχεια του.

Ὑπάρχουν κάποιες στιγμές, ἀπελπιστικὰ μοναχικὲς στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὅπου ἡ ζωὴ φαντάζει φάρσα, παιγνίδι  χωρὶς νόημα καὶ σκοπό. Ρωτᾶς καί ἡ ἀπάντηση: σιωπή. Θυμώνεις καί ἀναλογίζεσαι γιατί ὁ Πάνσοφος ἐπέλεξε ὡς τρόπο διαλόγου τὴ Σιωπή. Ἡ μόνη ἀπάντηση  θαρρῶ πὼς εἶναι τὰ λόγια ἑνὸς σοφοῦ: πὼς ὁ θεός παίζει μαζί μας ἕνα παιχνίδι ἀθῶο καί παλιό, παίζει μαζί μας τὸ κρυφτὸ καὶ ἡ Σιωπὴ δὲν εἶναι παρὰ τὸ παράπονό του ὅτι λίγοι ψάχνουν νὰ τὸν βροῦν. Καὶ ἐδῶ  ὁ παπα- Γεράσιμος δὲν ἄφησε παραπονεμένο τὸν Θεό. Ἡ ὕπαρξή του ἦταν στραμμένη σάν βέλος στήν ἀναζήτηση, στό ψάξιμο τοῦ Ἑνὸς καί τοῦ Μοναδικοῦ γιὰ χάρη τοῦ ὁποίου ἐγκατέλειψε τὰ πάντα, γιὰ νὰ τοῦ ἀνταποδώσει ὁ Ἀφανὴς τὰ πάντα.

 «Αἱρεῦνται γὰρ ἓν ἀντὶ ἁπάντων οἱ ἄριστοι, […]· οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὅκωσπερ κτήνεα». Ἡράκλειτος,Fr. 29.  Προτιμοῦν τό ἓν ἀπό τά πολλά οἱ ἃριστοι.... οἱ δέ πολλοί χορταίνουν ὃπως τὰ κτήνη». Καὶ  πάλι πεινασμένοι μένουν!

Καί ὁ γέροντας τὸ γνώριζε πολὺ καλὰ πὼς ἄλλο εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τρέφει καὶ πληροῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἄλλο τὰ κτήνη. Ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι πιὸ ὄμορφη πέρα ἀπὸ σένα, πιὸ αὐθεντικὴ πέρα ἀπὸ τὸ ἐγώ. Μοιραία σὲ μαγνήτιζε μὲ τρόπο ἀκαταμάχητο στὰ μονοπάτια τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.   «Τὸ καλὸν ἐὰν μὴ καλῶς γένηται…» δέν εἶναι ἀρετή παιδάκι μου, ἔλεγε. Ἐμεῖς ἀπὸ τὸ στόμα του πρωτοακούσαμε ρήσεις μεγάλων καὶ σοφῶν κατὰ Θεὸν ἀνδρῶν. «...Τό ὑπὸ συστολὴν ἁμαρτάνειν, ἀρετή ἐστί...», «...ἀνέλεος ἡ κρίσις τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος..», καί ὃλα αὐτά ὁ παπα- Γεράσιμος δέν τά ἒλεγε ἁπλῶς, τὰ βίωνε, ἦταν χαραγμένα πάνω στὴν ὕπαρξή  του.  Ὅλη ἡ ζωή του μία ἄρνηση στό Ἐγώ, ἕνα Ὄχι στόν ἑαυτό του καὶ μία ἀπέραντη ἀγκαλιά γιὰ τοὺς ἄλλους. Ὅταν τὸν γνώριζες εἶχες τὴν αἴσθηση ὅτι σὲ ἤξερε ἀπὸ παλιά. Ἐξάλλου δὲν τὸν ἀγαπήσαμε πρῶτοι ἐμεῖς, ἀλλὰ αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε μὲ μιὰ ἀγάπη σταυρική. Χῶμα γινόταν ὁ γέροντας, σκαλί γιὰ νὰ πατήσεις νὰ φτάσεις στὸν Θεό. Καὶ ἐμεῖς, ὄντας μειράκια  πνευματικά, ἀρχίσαμε νά ὑποψιαζόμαστε πώς ἡ ἐκκλησία, το σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐκφάζεται διά τῶν  Ἁγίων καί  ὂχι διά τῶν λογίων.

Τόν ἀδυσώπητο  κανόνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς  «δῶσε αἶμα καί λάβε πνεῦμα» τόν βίωσε μ᾽ ὃλη τήν ὑπαρξή του ὁ Γέροντας, τὸ ἔνιωθες ὅταν  τὸν ἄκουγες νὰ ψιθυρίζει: Μοῦ δίνουν ἕνα ποτήρι νερὸ καὶ τὸ γυρίζω μὲ ἕνα ποτήρι αἶμα!!!

Ὑπέστη τὴν καλὴ ἀλλοίωση ἀπὸ χρόνους πολλοὺς καὶ τὸ ἀντιλαμβανόσουν ὅταν περίλυπος καὶ ἐνδεὴς σπάνια ἀναφωνοῦσε: ...πάει τελείωσε παιδάκι μου, δὲν μπορῶ. Δὲν μπορῶ  ὄχι νὰ κάνω τὸ κακὸ ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ τὸ σκεφθῶ!

Ἐντελῶς ἀπροστάτευτος. Τέλεια ἐγκατάλειψη στά χέρια τοῦ ζῶντος Θεοῦ... Καί ἔτσι ἤχθης ὡς πρόβατο ἐπὶ σφαγήν, καλέ μου Γέροντα, ἐν μέσῳ προβατόσχημων λύκων. 

Τί ἦταν ἡ  ζωὴ τοῦ Γέροντα ;

Μεσημέρι ἀπὸ νύχτα ὅλη ἡ ζωὴ μιὰ λάμψη πού στοχάζεται ὁ ποιητής. Μιὰ λάμψη ἧταν ἡ ζωή τοῦ Γέροντα κι ὅποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ἕνας ἀκόμη  «ἐν σαρκί περιπολῶν Θεός».

Θεωρώντας σε ἄψυχο καὶ νεκρὸ, καταμεσίς κειτάμενο σὲ μυρμηγκιές ἀνθρώπων ἀνάμεσα, σὲ ψαλμωδίες, ἐπικήδειους καί λειβανωτούς, ξεχώρισα τὶς φωνές: «Ἅγιος…Ἅγιος!!!» Δὲν ξέρω ἂν ὁ Γέροντας εἶναι Ἃγιος. Αὐτὸ εἶναι κάτι  ποὺ μᾶς ξεπερνᾶ, αὐτὸ ποὺ ξέρουμε ὅμως εἶναι ὅτι ὑπῆρξε ἄριστος.  «Εἷς ἐμοί, μύριοι ἂν  ἂριστος ᾖ ...» Ἕνας μές στούς  χιλιάδες πού ὅταν φέρουν τὴ ζωή τους ὡς ἐδῶ, μποροῦν νά ἐπαναλάβουν τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: ... ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα• λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος…

 Ἀπόδειξη ἡ ἐκδημία  του.  Σέ δόξασε  ὁ Κύριος τῆς Δόξης, Γέροντα, πρὶν προλάβουμε νὰ σὲ δοξάσουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ, Διδάσκαλε, Γέροντα, Πατέρα, φίλε, ἀδελφέ.....

Σ᾽ εὐχαριστοῦμε...Σ᾽ εὐχαριστοῦμε...Σ᾽ εὐχαριστοῦμε... ὃπως πάντα ἒλεγες ἐσὺ πού μᾶς προσέφερες ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Καί θά λυπᾶμαι καί θά πενθῶ γιά τό ὅτι δέν σοῦ προσφέραμε οὔτε τὰ ἐλάχιστα. Ἐμεῖς. Ποιοί; Κάποια ἀπὸ τὰ ἄτακτα πνευματικοπαίδια σου ποὺ μέσα στὴν ἀπέραντη θλίψη μας  γιὰ τὴν  αἰφνίδια φυγή σου νοιώθουμε βαθιά μέσα μας ἕνα  σκίρτημα χαρᾶς γιὰ τὸ ὅτι τῶρα  θά εἶσαι πιό πολύ μαζί μας.