Την Κυριακή 2 Ιουλίου 2017 κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στον ιερό ναό Παναγίας Χρυσελεούσας της κοινότητας Ακακίου, η Ιερά Μητρόπολη Μόρφου απένειμε τιμητικό δίπλωμα στον ιεροψάλτη κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του (3 Ιουλίου 1917) και την ευδόκιμη και πολύχρονη προσφορά τους ως Πρωτοψάλτης στους ιερούς ναούς της κοινότητάς του.

Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος συλλειτουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, πλαισιούμενοι από τους κληρικούς του ναού, τον Πρόεδρο της κοινότητας Ακακίου κ. Γιάννη Χατζηγιάννη, τα μέλη της οικογένειας του, συγχωριανών και άλλων πιστών.

Στο πρόσωπο του κ. Νικόλα Χατζηγιάννη αναφέρθηκε ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, ο ιεροψάλτης της κοινότητάς Ακακίου κ. Ιωάννης Λέμπος, ο πρωτοψάλτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Αντωνίου ανάγνωσε το τιμητικό δίπλωμα που του απένειμε η Μητρόπολη Μόρφου, κι εκ μέρους της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του ναού ο πρόεδρος π. Κωνσταντίνος Κακουρίδης. 

Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Μόρφου ανάγνωσε ειδική ευχή που συνέταξε για τον Πρωτοψάλτη της κοινότητας Ακακίου κ. Νικόλαο Χατζηγιάννη για την εκατονταετηρίδα του βίου του και στο σύντομο λόγο του αναφέρθηκε στη σημασία της τιμής του κ. Νικόλαου ειδικά σήμερα, «που η κοινωνία μας πάσχει από την έλλειψη προτύπων» λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Ένας λόγος που επιθυμούσα να γίνει αυτή η τιμητική εκδήλωση προς το πρόσωπο σου αγαπητέ μου Νικόλαε είναι αφενός για να τιμηθεί η πολύχρονη και ευδόκιμη προσφορά σου στην Εκκλησία, αλλά και να τιμηθούν αυτά τα νέα παιδιά, οι νέοι ψάλτες, που στελεχώνουν το δικό σου αναλόγιο, αλλά και τ’ άλλα αναλόγια της ταπεινής μας Μητρόπολης. Διότι όπως γνωρίζουμε όλοι μας δεν είναι εύκολο μέσα στο κοσμικό φρόνημα που διέπει τη σύγχρονη κοινωνία μας, οι νέοι ν’ αφήσουν το κομπιούτερ τους, το διαδίκτυό τους, τους σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας, τις συνήθειες που τους επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής  και να ασχοληθούν με κάποια  πρωτινά σημάδια της εκκλησιαστικής μας μουσικής, τα οποία όμως οδηγούν σε δρόμους αγιότητας. Επομένως, σε μια εποχή που αναζητούνται υποδείγματα και πρότυπα ζωής, ο κ. Νικόλας αποτελεί παράδειγμα για όλους μας.

Αλλά θα πρέπει να έχουμε κατά νουν ότι  όλοι εμείς,  οι ψάλτες, τα παιδιά, τα εγγόνια του Νικολάτζιη και οι συγχωριανοί του, δεν βρισκόμαστε σε αυτή τη σεμνή τελετή για να πανηγυρίσουμε μόνο τα εκατό του χρόνια, "γήρας γαρ τίμιον ου το πολυχρόνιον ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται" (Σοφ. Σολ. 4,8), αλλά γιατί ο άνθρωπος πρέπει να τιμάται και στη γη και στον ουρανό όπως μου είπε κάποτε ο γέροντάς μου ο Ιάκωβος. Κι αυτή η τιμή πρέπει ν’ αναφέρεται από τον ίδιο τον άνθρωπο που τιμάται στον Δωρεοδότη Χριστό και, είμαι βέβαιος  αγαπητέ μου Νικολάτζιη ότι αυτή την εσωτερική διαδικασία ξέρεις να την ανακαλείς στη μνήμη σου, διότι, "πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον από του πατρός των φώτων" (Επιστ. Ιακώβου 1,17). 

Προσωπικά, ίσως το μόνο που πρόσφερα στον αγαπητό μου Νικολάτζιη, που δεν το σκέφτηκε κανείς άλλος, ήταν όταν πριν από οχτώ χρόνια τον έπεισα να έλθει μαζί μας σ’ ένα προσκυνηματικό  ταξίδι στους Αγίους Τόπους, όπου έγινε και χατζής, προσκυνητής και θεωρός των Αγίων Τόπων. Μάλιστα μου έλεγε  χαριτολογώντας, "ο μόνος που μου γέλασε να με φέρει νέο εις τους Αγίους Τόπους είστε εσείς Πανιερώτατε".

Χαίρομαι που είχαμε αυτή την ευκαιρία να είμαστε μαζί στον Άγιο Τάφο του Κυρίου μας που νίκησε τους τάφους. Εύχομαι να έχουμε αναστάσιμη γεύση κι εσύ κι εγώ και ο αδελφός μας Νικόλαος, αλλά κι όλοι εσείς κι εύχομαι αυτά τα νέα παιδιά του ψαλτηρίου ν’ ακολουθούν πάντοτε τον δρόμο και το υπόδειγμά του αγαπητού μας Νικόλαου.

Ιδιαίτερες ευχαριστήριες οφείλουμε στον Θεό που μας αξίωσε αυτή την ημέρα να έχουμε και εσάς μαζί μας αγαπητέ μου αδελφέ Νικόλαε, συλλειτουργό και συμπαραστάτη και, θα ήθελα στην αγάπη σας να απευθύνεται και εσείς το δικό ψυχωφελή λόγο».

Στο σύντομο του λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος μεταξύ άλλων είπε:«Πανιερώτατε, θέλω πολύ να σας ευχαριστήσω για το γεγονός ότι αποδεχθήκατε  την πρόσκληση που μου έκανε ο κ. Νικόλαος και να εκφράσω, επίσης, τη μεγάλη μου χαρά που τέτοια μέρα, βρίσκομαι στην εκκλησία αυτή που διακόνησε τόσα χρόνια ο αγαπητός μας ιεροψάλτης. 

Αν κοιτάξει κανείς τις ημερομηνίες, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της πρώτης του εκατονταετηρίδας και θα ήθελα ν’ ακούσουμε την τριγμή, καθώς εισέρχεται στο δεύτερο αιώνα της ζωής του.  Το πρώτο, να του δίνει ο Θεός αυτή τη μεγάλη ευλογία, το δεύτερο σεβόμενος τον δεύτερο αιώνα της ζωής του, να μπει μέσα στην απόφαση να συνεχίσει να δοξολογεί τον Κύριο και το τρίτο μας δίνει ένα μήνυμα, το οποίο εύχομαι να το κρατήσετε, ότι πραγματικά αιωνόβιος, δεν είναι αυτός που ζει εκατό χρόνια στη γη, αλλά αυτός ο οποίος όσα χρόνια του δίνει ο Θεός, τα ζει με το φρόνημα της Αιωνίου Βασιλείας του.

Σας ευχόμαστε με αυτό το φρόνημα σεβαστέ κι αγαπητέ μας, κύριε Νικόλαε, ο Θεός να σας αξιώνει πραγματικά και με όλη την εμπειρία της πρώτης εκατονταετηρίδας να πορεύεστε κάτω από τη σκέπη των ευλογιών Του και στη δεύτερη εκατονταετηρίδα σας».

Ο τιμώμενος ιεροψάλτης  κ. Νικόλας στο δικό του ευχαριστήριο λόγο μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Η τιμή που μου κάμνετε σήμερα είναι πρωτόγνωρη. Ίσως και υπερβολική. Αν με τιμάτε για τα εκατό χρόνια αυτής της ζωής μου, απλά θέλω να πω, πως πολλοί άλλοι έφθασαν και ξεπέρασαν τα εκατό. Ευχαριστώ τον Πανάγιο Θεό, για ότι μου έδωσε. Αν πάλι με τιμάτε για την μακρόχρονη παρουσία μου στα εκκλησιαστικά δρώμενα και για το ψάλσιμο για ογδόντα συνεχή χρόνια, είτε για τη συμμετοχή μου στα πράγματα του χωριού, σας ευχαριστώ θερμά. Πιστέψτε μου, δεν έκανα τίποτε άλλο, από ότι ένοιωθα. Από τα νεανικά μου χρόνια και από ότι μου έλεγε ο πατέρας μου, που έκλεισε ενενηνταπέντε χρόνια, ολόκληρο το Ακάκι ζούσε και λειτουργούσε γύρω από την Εκκλησία. Από τον εσπερινό του Σαββάτου μέχρι το απόγευμα της Κυριακής και στις μεγάλες γιορτές το χωριό ήταν πάντα στα γιορτινά του. Ζούσαμε μια ζωή μονοιασμένοι μέσα και γύρω από την Εκκλησία. Με την καμπάνα ξυπνούσε το χωριό. Με την καμπάνα τρώγαμε το μεσημέρι. Με την καμπάνα, μας καλούσε ο παπάς στην Εκκλησία. Και με την καμπάνα άρχιζε και τέλειωνε το σχολείο ο δάσκαλος». 

Ο δε Πρωτοψάλτης του Ακακίου  κ. Ιωάννης Λέμπος στο δικό του λόγο αναφέρθηκε στη ζωή του κ. Νικολάου και στο ζήλο που είχε από παιδί να διακονήσει ως ιεροψάλτης στην Εκκλησία τονίζοντας χαρακτηριστικά:

«Ο κ. Νικόλας από παιδί αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και τις Ακολουθίες. Ξυπνούσε νωρίτερα από τον πατέρα του και τον ακολουθούσε στον ναό ξημερώματα, πριν ανατείλει ακόμα ο ήλιος. Μικρό παιδί ανέβαινε στο αναλόγιο δίπλα στον πατέρα του Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη (Ρουσή), ο οποίος υπηρέτησε ως βοηθός ιεροψάλτης στο χωριό μας. Θυμάται πως, πριν ακόμα τελειώσει το δημοτικό σχολείο, έψελνε σύντομα τροπάρια των Ακολουθιών, τα οποία είχε διδαχθεί πρακτικώς, όπως τα Αντίφωνα της Θείας Λειτουργίας "Ταις πρεσβείαις  της  Θεοτόκου…", "Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο αναστάς εκ νεκρών" κ.ά.».

Στη συνέχει παραθέτουμε τον λόγο του Πρωτοψάλτου του ναού κ. Ιωάννη Λέμπου, το κείμενο του Τιμητικού Διπλώματος που ανέγνωσε ο Πρωτοψάλτης της Ιεράς Μητροπολέως Μόρφου κ. Μάριος Αντωνίου,  την ειδική Ευχή που συνέταξε ο  Μητροπολίτης Μόρφου για τον κ. Νικόλα,  τον λόγο του Προέδρου της Εκκλησιαστικής Επιτροπής πατρός Κωνσταντίνου Κακουρίδη και τέλος τον λόγο του ιεροψάλτη κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη.

*******

Προσφώνηση στον Ιεροψάλτη Ακακίου κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη επί τη εκατονταετηρίδι του βίου του, κατὰ την τελετή προς τιμή του στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής, 02.07.2017

Ιωάννη Λέμπου Θεολόγου-Πρωτοψάλτου Ακακίου

Κατ᾽ αυτή την εύσημη ημέρα, στην οποία καθορίσθηκε να τιμηθεί κατά χρέος ο πολιός ιεροψάλτης του καθ᾽ ημάς χωρίου Ακακίου κ. Νικόλαος Χατζηγιάννης επι τη εκατονταετηρίδι του βίου του, για τη μακρά και ευδόκιμη διακονία του στα ιεροψαλτικά του χωριού μας αναλόγια, ανατέθηκε σ᾽ εμένα, ως ομοχώριο, μαθητή και διάδοχό του στο πρωτοψαλτικό στασίδι του ευλογημένου τούτου ναού της Πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας της Χρυσελεούσης, να αναφερθώ με συντομία στον βίο και την ψαλτική σταδιοδρομία του τιμωμένου, προς ανάδειξη του σεβαστού προσώπου του.    

Ο κ. Νικόλας Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη γεννήθηκε στο Ακάκι την 3η Ιουλίου 1917, και είναι το τέταρτο παιδί της εξαμελούς οικογένειας του Ιωάννη και της Χαρίκλειας  Χατζηλευτέρη, δύο ανθρώπων του πόνου και του κόπου, βαθιάς πίστης και ευσέβειας, οι οποίοι μεγάλωσαν τα παιδιά τους Ορθόδοξα και εκκλησιαστικά, μεταδίδοντάς τους τις δικές τους αρετές.Για τον κ. Νικόλα μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε πως ισχύει αυτό, που ψάλλουμε σε ένα ιδιόμελο τροπάριο: «Εκ ρίζης αγαθής αγαθός εβλάστησε καρπός.»Γιατί ο τιμώμενος, πέραν των ευσεβῶν και ευλογημένων του γονέων,έχει την ευλογία να κατάγεται από ιερατική γενιά, αφού ευτύχησε να έχει προγόνους ιερείς και ιεροψάλτες, οι οποίοι του άφησαν κληρονομιά το μεράκι τους για την ψαλτική τέχνη και, κυρίως, την αγάπη της ανιδιοτελούςδιακονίας στην Εκκλησία.

Ο πατέρας της γιαγιάς του ήταν ο πατήρ Λοῒζος, ο οποίος γεννήθηκε περί το 1820 και εκοιμήθη περί το 1900, κι αδέρφια της γιαγιάς του ήταν ο ιερομόναχος π. Κωνσταντίνος Παπαλοῒζου και ο π. Χριστοφόρος Παπαλοῒζου. Ο δε εξάδελφος του παππού του Χατζηλευτέρη Στασή, Χατζηλευτέρης Λοιζή Ζαβράζου, υπήρξε ένας από τους γνωστότερους και καλλικέλαδους ψάλτες, που υπηρέτησαν την ενορία της Παναγίας Χρυσελεούσης Ακακίου. Κι ακόμη, ο Κύπρος Ρωσσίδης, ένας εκ των μετέπειτα πρωτοψαλτών και πρώτος δάσκαλός του στην ψαλτική τέχνη, ήταν πρώτος εξάδελφος του πατέρα του. Να σημειώσουμε ακόμη πως ο πατέρας του κ. Ιωάννηςαγαπούσε πολύ τη μελέτη των πατερικών βιβλίων και εντρυφούσε στους διάφορους βίους των Αγίων, καθώς και στη λειτουργική τάξη της Εκκλησίας.

Ο κ. Νικόλας φοίτησε στο σχολείο μέχρι την έκτη Δημοτικού και στη συνέχεια εργάσθηκε ως αγρότης στις γεωργικές εργασίες του πατέρα του. Το 1942 αρραβωνιάστηκε την αγαπημένη του Μαρίκκα, κόρη ενός εκ των ιερέων της ενορίας, του πατρός Ανδρέα Παπαθωμά. Μετά τον αρραβώνα του συνέχισε να εργάζεται στα κτήματα του πεθερού του και σχεδόν μετά από δύο έτη νυμφεύθηκε την κ. Μαρίκκα, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά,  τη Χαρίκλεια, την Ελένη, τον Ιωάννη, την Άννα και τον Ανδρέα, και σήμερα έχουν πολλά εγγόνια και δισέγγονα.

Μετά τον γάμο του συνεχίζει να εργάζεται ως γεωργός, καλλιεργώντας τα δικά του χωράφια. Με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναλαμβάνει το 1961 την διεύθυνση της Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρίας και γίνεται μέλος της Χωρητικής Αρχής Ακακίου.  

Ο κ. Νικόλας από παιδί αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και τις Ακολουθίες. Ξυπνούσενωρίτερα από τον πατέρα του και τον ακολουθούσε στον ναό ξημερώματα, πριν ανατείλει ακόμα ο ήλιος. Μικρό παιδί ανέβαινε στο αναλόγιο δίπλα στον πατέρα του Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη (Ρουσή), ο οποίος υπηρέτησε ως βοηθός ιεροψάλτης στο χωριό μας. Θυμάται πως, πριν ακόμα τελειώσει το δημοτικό σχολείο, έψελνε σύντομα τροπάρια των Ακολουθιών, τα οποία είχε διδαχθεί πρακτικώς, όπως τα Αντίφωνα της Θείας Λειτουργίας «Ταις πρεσβείαις της  Θεοτόκου…», «Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο αναστάς εκ νεκρών» κ.ά.

Τα πρώτα του μαθήματα ψαλτικής τ’ άρχισε μετά την έκτη τάξη δημοτικού κοντά στον προαναφερθέντα ιεροψάλτη Κύπρο Ρωσσίδη, κι αργότερα συνέχισε με τον ιεροψάλτη Λουκά Φιλίππου για διάστημα τριών ετών.

Σε κάποια εγκαίνια ναού της κοινότητας Μιτσερού, ακούγοντας ο πατέρας του τον Θεόδουλο Καλλίνικο να ψέλνει με τους μαθητές του, ευαρεστήθηκε τόσο πολύ, που θέλησε να στείλει τον γιο του να συνεχίσει τις σπουδές του στη σχολή της Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Ο Θεόδουλος Καλλίνικος, διακρίνοντας το τάλαντο και το μεράκι του κ. Νικόλα, τον ενέταξε άμεσα στους μαθητές της σχολής. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του, ο Θεόδουλος Καλλίνικος του ανέθεσε για αρκετό καιρό τη διδασκαλία των νεότερων μαθητών της σχολής. Σε διάστημα δύο ετών ολοκλήρωσε τις σπουδές του.

Ως ιεροψάλτης υπηρέτησε και στις κοινότητες Φιλιάς και Αυλώνας, και περί το 1950 επέστρεψε στην κοινότητα Ακακίου, μετά από παράκληση του πατέρα του, όπου υπηρέτησε ως βοηθός του τότε πρωτοψάλτη Κύπρου Ρωσσίδη.

Τρία χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή του 1974, σε ηλικία εξήντα ετών, μετοίκησε με την οικογένεια του στην Αθήνα, ως οικονομικός μετανάστης, όπου και παρέμεινε για δώδεκα χρόνια. Εκεί ο πόθος του και το μεράκι του να εμπλουτίσει τις γνώσεις του στην ψαλτική τέχνη, τον ώθησε στο να εγγραφεί σε παράρτημα του Ωδείου Αθηνών στον Πειραιά, όπου και φοίτησε για ένα χρόνο.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο μεταξύ των ετών 1989-1990, αναλαμβάνει τη θέση του βοηθού ιεροψάλτου στην ενορία Παναγίας Χρυσελεούσης Ακακίου δίπλα στον τότε πρωτοψάλτη Ελευθέριο Χατζηπέτρου μέχρι και το1991, οπόταν κι  αναλαμβάνει τη θέση του πρωτοψάλτου μέχρι το 2010. Ακολούθως παραχωρεί τη θέση του, αλλά παραμένει βοηθός στο αναλόγιο και πολύτιμος διδάσκαλος και σύμβουλος των νεότερων ιεροψαλτών που ανέλαβαν στην κοινότητα. Το 2009, συνοδεύοντας τον Μητροπολίτη μας και αρκετούς ιερείς της Μητροπόλεώς μας σε προσκυνηματική ιεραποδημία στους Αγίους Τόπους, ο Νικόλας Χατζηγιάννης γίνεται όντως Χατζηνικόλας Χατζηγιάννης στα 92 του χρόνια.

Προ ολίγων μηνώναπεδήμησε προς Κύριον η αγαπημένη του σύζυγος Μαρίκκα, με την οποία συμπλήρωσαν σχεδόν ογδόντα χρόνια ευτυχισμένου γάμου.

Η ζωή του κ. Νικόλα Χατζηγιάννη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Εκκλησία και συνυφασμένη με το διακόνημα του ιεροψάλτη. Η ιεροψαλτική διακονία του Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη αποτελεί πρότυπο προσφοράς προς στην ενορία, στην οικεία του Επισκοπή και στην Εκκλησία της Κύπρου, που εμείς οι νεότεροι ιεροψάλτες θα πρέπει να έχουμε ως οδοδείκτη και σύνδεσμο μαθητείας, καθώς η τέχνη, η πολυετής του πείρα και κυρίως το εκκλησιαστικό του ήθος έχει να μας διδάξει πάρα πολλά. Προσωπικά ομιλώντας, ως αξιωθείς να τον διαδεχθώ στο πρωτοψαλτικό στασίδι του ναού τούτου, θα προσπαθήσω μαζί με τους μαθητές και συμψάλτες μου, να πορευθούμε κατ᾽ ίχνος του ευλογημένου τούτου διδασκάλου, όχι μονάχα στο κατανυκτικό και αρχαιοπρεπές του ύφος, αλλά και στο ακραιφνές εκκλησιαστικό του ήθος, που πρέπει, σύμφωνα και με τους ιερούς κανόνες και την παράδοση της Εκκλησίας μας, να περικοσμεί την τάξη των ιεροψαλτών.

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε, όπως ο ζωοδότης Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πολυχρονίσει τον κ. Νικόλα και τον αξιώσει να συνεχίσει να ανυμνεί και να δοξάζει τον εν Τριάδι ένα Θεό αείποτε, και στους επιγείους, αλλά και τους επουρανίους ναούς του. Αμήν!

*******

Τιμητικὸν Δίπλωμα τοῦ Πρωτοψάλτου τῆς Κώμης Ἀκακίου κ. Νικολάου Χατζηγιάννη ἐπὶ τῇ ἑκατονταετηρίδι τοῦ βίου αὐτοῦ

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Μόρφου, μετὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς κώμης Ἀκακίου σὺν πάσῃ τῇ κοινότητι Ἀκακίου, σήμερον, β´ Ἰουλίου τοῦ σωτηρίου ἔτους ,βιζ´ (2017), ἑορτῇ τῶν καταθεσίων τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου, διὰ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, παρόντος καὶ συντιμῶντος καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου, ἔγνωσαν ἀπονεῖμαι τῷ μουσικολογιωτάτῳ Πρωτοψάλτῃ Ἀκακίου κ. Νικολάῳ Ἰωάννου Χατζηγιάννῃ τὸ παρὸν τιμητικὸν Δίπλωμα, ἐπὶ τῇ ἑκατονταετηρίδι τοῦ βίου αὐτοῦ, διὰ τὴν εὐδόκιμον καὶ πολυχρόνιον προσφορὰν αὐτοῦ, ἀπὸ τῆς θέσεως τοῦ Πρωτοψάλτου, εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τῆς κοινότητος ταύτης, εὐχόμενοι τούτῳ, σὺν παντὶ τῷ εὐλογημένῳ οἴκῳ αὐτοῦ, ὑγιείαν ψυχῆς τε καὶ σώματος καὶ πλούσια τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης Μόρφου

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Μόρφου, τῇ β´ Ἰουλίου τοῦ ἀπὸ τῆς ἐνσάρκου τοῦ Κυρίου ἐνδημίας ἔτους , βιζ´(2017).

*******

Εὐχὴ εἰς τὸν Πρωτοψάλτην τῆς κώμης Ἀκακίου κ. Νικόλαον Χατζηγιάννην ἐπὶ τῇ ἑκατονταετηρίδι τοῦ βίου αὐτοῦ

(Ἱερὸς ναὸς Παναγίας Χρυσελεούσης Ἀκακίου, Κυριακή, β´ Ἰουλίου ,βιζ´)

Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τοῦ παντὸς Ποιητὴς καὶ τῆς ζωῆς χορηγός, ὁ τὸν ἄνθρωπον ποιήσας κατὰ τὴν Σὴν εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν καὶ πολλαπλοῖς χαρίσμασιν αὐτὸν κατακοσμήσας, ἵνα, ψυχῇ τε καὶ σώματι, νοῒ καὶ γλώσσῃ καὶ φωνῇ, δοξάζῃ τὸ σὸν πανάγιον Ὄνομα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τῆς Σῆς ἀγάπης κοινωνῇ·

Πρόσδεξαι σήμερον καὶ τὰς εὐχαριστηρίους ἡμῶν εὐχάς τε καὶ ἐντεύξεις, ἐπὶ τῇ ἑκατονταετηρίδι τοῦ βίου καὶ τῇ εὐδοκίμῳ καὶ πολυχρονίῳ ἐν τοῖς ψαλτικοῖς ἀναλογίοις διακονίᾳ τοῦ εὐλαβεστάτου Σου δούλου Νικολάου, ἱεροψάλτου τῆς κώμης ταύτης Ἀκακίου.

Εὐχαριστοῦμέν Σοι, Κύριε, τῷ καταξιώσαντι τοῦτον, κατὰ τὸν μακρὸν τοῦ ἐπιγείου αὐτοῦ βίου δίαυλον, ᾄδειν καὶ ψάλλειν τὰ μεγαλεῖά Σου, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ καταστήσαντι ὄργανον θεολογικόν, ἐκφραστικὸν τῶν πιστῶν τῆς φιλοχρίστου ταύτης κώμης τοῦ Ἀκακίου, καὶ διὰ τῆς φωνῆς ταύτης εὐδοκήσαντι μυσταγωγηθῆναι εἰς τὰ ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια τῶν Σῶν Μυστηρίων γενεὰς γενεῶν τῶν ἐνθάδε εὐσεβῶν χριστιανῶν.

Αὐτός, Φιλάνθρωπε Κύριε, ἀξίωσον τὸν δοῦλόν Σου τοῦτον Νικόλαον, τὸ ἐπίλοιπον τοῦ βίου αὐτοῦ ἐν μετανοίᾳ καὶ ταπεινώσει διανύσαι καὶ ὑγιείᾳ ψυχῆς τε καὶ σώματος. Εὐλόγησόν τε ἅμα τὰ τέκνα καὶ τὰ ἔκγονα αὐτοῦ, σὺν πάσῃ τῇ κοινότητι Ἀκακίου, ἀκάκους παῖδάς Σου τούτους ἀναδεικνύων. Καὶ τὰ ἱεροψαλτικὰ ἀναλόγια τοῦ ναοῦ τούτου τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου τῆς Ἐλεούσης ἔμπλησον ἀνταξίων διαδόχων καὶ μαθητῶν αὐτοῦ, οὐχὶ μόνον κατὰ τὸ φωνητικὸν τάλαντον, ἀλλὰ μᾶλλον κατὰ τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος καὶ τὴν ἐν γένει αὐτοῦ ἀρετήν.

Καί, ὡς κατέστησας, Φιλάγαθε Κύριε, τὸν δοῦλόν Σου τοῦτον Νικόλαον, κατὰ τὸ Σὸν Θέλημα, καλλικέλαδον ἐπὶ τῆς γῆς ὑμνῳδόν Σου καὶ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντα, οὕτω καὶ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Σου βασιλείᾳ καὶ τῇ ἀενάῳ Σου Θείᾳ ἐν ὑψίστοις Λειτουργίᾳ, ἀξίωσον αὐτὸν διακονεῖν καὶ ψάλλειν Σοι μετὰ δικαίων καὶ ἀγγέλων τὸν τρισάγιον ὕμνον τῇ δόξῃ Σου, ἀκαταπαύστῳ φωνῇ.

Πρεσβείαις τῆς Πανυπερευλογημένης ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Χρυσελεούσης, προστασίαις τοῦ παμμεγίστου Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ἱκεσίαις τῶν πανευφήμων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικολάου, ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, τῶν μεγάλων Σου μαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καὶ Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, τῶν παρθενομαρτύρων Βαρβάρας καὶ Παρασκευῆς, καὶ πάντων Σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

*******

Λόγος Προέδρου Εκκλησιαστικής Επιτροπής

Αιδεσιμωτάτου οικονόμου π. Κωνσταντίνου Κακούριδη 

Η σημερινή μέρα είναι πολύ σημαντική για την ενορία μας, αλλά και για την Εκκλησία εν γένει.

Σήμερα τιμούμε έναν άνθρωπο, ο οποίος αξιώθηκε χάρητι Θεού πολλών ετών, αλλά κυρίως, έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του και τα πολλά του έτη υπηρετώντας το βαρυσήμαντο διακόνημα του ιεροψάλτου. Η προσφορά του κυρίου Νικόλα Χατζηγιάννη εις το ψαλτήρι της ενορίας μας άρχεται από την ηλικία των δεκαπέντε ετών, όπου άρχισε και η μαθητεία του κοντά στον μακαριστό ιεροψάλτη Λουκά Φιλίππου. Και μέχρι σήμερα που αξιώνεται του εκατοστού έτους, συνεχίζει την υπηρεσία του και ως ιεροψάλτης, αλλά και ως διδάσκαλος και σύμβουλος των νέων ιεροψαλτών της ενορίας μας.

Μαζί με την αγαπητή συμβία του μακαριστή Μαρίκκα, αξιώθηκαν να φέρουν στον κόσμο πέντε παιδιά. Την Χαρίκλεια, την Ελένη, τον Γιαννάκη, την Άννα και τον Ανδρέα, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους μιμούμενοι το παράδειγμα των γονέων αυτών, βοηθούν και στηρίζουν τόσο την κοινότητά μας, όσο και την ενορία. Και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε όλους ιδιαιτέρως.

Εμείς, ως Εκκλησιαστική Επιτροπή, σεβόμεθα και τιμούμε και ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας τον κύριο Νικόλα Χατζηγιάννη για όλη αυτή την προσφορά και για τούτο ετοιμάσαμε το μικρό αντίδωρο, ένα πιστό αντίγραφο της αρχαίας εικόνος του 16^ου αιώνος της Παναγίας της Χρυσελεούσης Ακακίου και προσευχόμεθα στην υπεραγία Θεοτόκο την οποία υπηρέτησε εν όλη καρδία όπως μεσιτεύει αείποτε προς σωτηρία της ψυχής αυτού. Και να τον αξιώσει να συνεχίσει το αγγελομίμητο διακόνημα της ψαλτικής και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι.

Εκ μέρους της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του ιερού Ναού μας, παρακαλώ πολύ τον κύριο Νικόλα Χατζηγιάννη, όπως δεχθεί το ελάχιστο τούτο δώρο ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης για την πολύτιμη και πολύχρονη υπηρεσία του στην ενορία μας.

*******

Ευχαριστήριος λόγος ιεροψάλτη κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη

Η τιμή που μου κάμνετε σήμερα είναι πρωτόγνωρη. Ίσως και υπερβολική. Αν με τιμάτε για τα εκατό χρόνια αυτής της ζωής μου, απλά θέλω να πω, πως πολλοί άλλοι έφθασαν και ξεπέρασαν τα εκατό. Ευχαριστώ τον Πανάγιο Θεό, για ότι μου έδωσε. Αν πάλι με τιμάτε για την μακρόχρονη παρουσία μου στα εκκλησιαστικά δρώμενα και για το ψάλσιμο για ογδόντα συνεχή χρόνια, είτε για τη συμμετοχή μου στα πράγματα του χωριού, σας ευχαριστώ θερμά. Πιστέψτε μου, δεν έκανα τίποτε άλλο, από ότι ένοιωθα. Από τα νεανικά μου χρόνια και από ότι μου έλεγε ο πατέρας μου, που έκλεισε ενενηνταπέντε χρόνια, ολόκληρο το Ακάκι ζούσε και λειτουργούσε γύρω από την Εκκλησία. Από τον εσπερινό του Σαββάτου μέχρι το απόγευμα της Κυριακής και στις μεγάλες γιορτές το χωριό ήταν πάντα στα γιορτινά του. Ζούσαμε μια ζωή μονοιασμένοι μέσα και γύρω από την Εκκλησία. Με την καμπάνα ξυπνούσε το χωριό. Με την καμπάνα τρώγαμε το μεσημέρι. Με την καμπάνα, μας καλούσε ο παπάς στην Εκκλησία. Και με την καμπάνα άρχιζε και τέλειωνε το σχολείο ο δάσκαλος.

Σ’ αυτό το σημείο, θέλω να πω στους νεώτερους, πως, αυτή την αγάπη στην Εκκλησία και για τη σύμπνοια του χωριού, δεν ήμουνα μόνος. Πολλοί άλλοι συγχωριανοί μου έκαμαν πολλά, ίσως και περισσότερα από μένα. Αυτή τη στιγμή, που μου κάμνετε αυτή την τιμή στο πρόσωπό μου, ανήκει στο χωριό μας. Ανήκει στους παππούδες μας. Ανήκει στους γονείς μας. Και σε όλους όσους έφυγαν. Πριν από εμάς και κάτω από όλα ανήκει σε όλους εσάς. Τους συνεχιστές της παράδοσής μας. Θέλω να ευχαριστήσω ξανά όλους εσάς, ειδικά τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου για την πατρική του αγάπη και αμέριστη συμπαράστασή και ειδικότερα τον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο, που άφησε την Μητρόπολή του στην Ελλάδα για να είναι σήμερα μαζί μας και να μας ευλογήσει με την παρουσία του.

Εύχομαι ο πανάγαθος Θεός, να χαρίζει σε όλους χρόνια πολλά, υγεία, αγάπη και προκοπή. Για τη σύζυγό μου Μαρία, που δεν πρόλαβε να είναι παρούσα, εύχομαι ο Θεός να την αναπαύσει. Σας ευχαριστώ όλους. 

*******

Πολυχρονισμός στον ιεροψάλτη κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων του βίου του