Του Διακόνου Φοίβου Παναγιώτου

Με πανηγυρική ευλάβεια εορτάστηκε, την Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου 2013, η εορτή του Αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή στην ομώνυμη ιερά μονή στην ορεινή κοινότητα Καλοπαναγιώτη, προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτου, πλαισιωμένος από ιερείς και από πιστούς, κυρίως κατοίκους και αποδήμους των χωριών της Κοιλάδας Μαραθάσας. Στο τέλος του πανηγυρικού εσπερινού, έγινε λιτάνευση της εικόνας του Αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή  και της τιμίας κάρας του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ιερά μονή Αγίου Ιωάννου του Λαμπαδιστού συγκαταλέγεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και περιλαμβάνει εκτός από το βυζαντινό καθολικό που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ηρακλείδιο ακόμα δύο ναούς, εκείνους του Αγίου Ιωάννου του Λαμπαδιστού και του Ακαθίστου Ύμνου. Προσφάτως με τις ευλογίες του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου και τη συμβολή ομάδας ειδικών επιστημόνων από την Κύπρο και το εξωτερικό αποπερατώθηκαν τα έργα συντήρησης της μονής.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου στο κήρυγμά του έκανε λόγο για τους πειρασμούς που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως Χριστιανοί, τον πνευματικό αγώνα στον οποίο πρέπει να ασκούμαστε, τις αμαρτίες και τα όπλα της αντιμετώπισής τους — τη μετάνοια και τη συγχώρεση: «Η προσκύνηση των αγίων εικόνων, των αγίων λειψάνων των Αγίων μάς χαρίζουν δύναμη και θεία χάρη. Αυτά που απέκτησαν οι Άγιοι δεν μπορεί κανείς να τους τα αφαιρέσει ούτε ο θάνατος, ούτε ο Σατανάς, ούτε ο πειρασμός. Οι Άγιοι είχαν πειρασμούς, όπως και ο Άγιος Ιωάννης, όμως, αγωνίστηκαν και στο τέλος απέκτησαν αγιότητα. Αγωνίστηκε ο Άγιος με όλο του το σθένος εναντίων των άλογων ενθυμήσεων, όπως αναφέρεται στο απολυτίκιό του ‘αλόγους ενθυμήσεις πανσθενώς’. Με τις ‘ενθυμήσεις’ ο μελωδός εννοεί τις μνήμες, τις αναμνήσεις καλές και κακές. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε άλογες, παράλογες, αμαρτωλές ενθυμήσεις από το παρελθόν μας. Όμως, όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να αγωνιστεί πνευματικά είναι σε θέση να υποτάξει το αμαρτωλό φρόνημα με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος∙ ιδιαίτερα όταν αγωνίζεται εκ νεότητός του και εξομολογείται τις πτώσεις του. Κανένας άνθρωπος δεν είναι αναμάρτητος, μπορεί, παρ’ όλα ταύτα, να μετανοεί και να συγχωρεί όσους τον πικραίνουν».