Ἐκδηλώσεις ἁγιοκατατάξης Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ τοῦ  «Μὲ συγχωρεῖτε» (02.06.2018)  

Ἀδελφὲ ἀγαπητὲ ἅγιε Χαλκίδος,

Ἄς εἶναι εὐλογημένον τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνήγαγεν ἐπὶ τὸ αὐτὸ διὰ νὰ τιμήσωμεν ὀφειλετικῶς ἕνα ἀπὸ τοὺς λαοφιλεστέρους συγχρόνους Ἁγίους Του, τὸν προσφάτως ἐνταχθέντα κανονικῶς ὑπὸ τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὰς Ἁγιολογικὰς δέλτους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ὅσιον Ἰάκωβον, τὸ νέον τοῦτο σέμνωμα τῆς Ρωμηοσύνης καὶ προστάτην τῆς Εὐβοίας.

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι, ὅπως καὶ ὁ ὁμιλῶν, πολλοὶ τῶν παρακαθημένων εἰς τὸ χαρμόσυνον δεῖπνον τοῦτο εἶχον τὴν εὐλογίαν νὰ γνωρίσουν ἀπὸ κοντὰ τὸν Γέροντα Ἰάκωβον. Ἀρκετοὶ δὲ νὰ τοῦ ἐξομολογηθοῦν τὰ μυστικὰ τῆς καρδίας των, νὰ ἀκούσουν τὴν συμβουλήν του, νὰ τὸν ἀπολαύσουν ἱερουργοῦντα ὡς ἐπίγειον ἄγγελον, νὰ κοινωνήσουν τὰ Ἄχραντα Μυστήρια ἀπὸ τὰ τίμια χέρια του, νὰ δεχθοῦν τὴν φιλάνθρωπον εὐεργεσίαν του, νὰ ζήσουν ἐνδεχομένως κάποιο ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα τὸν ἠξίωσεν ὁ Δωρεοδότης Κύριος νὰ ἐπιτελῇ ἐνῷ ἀκόμη εὑρίσκετο εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν. Δὲν εἶναι ὁ Γέρων Ἰάκωβος, ἀγαπητοί, ὁ Ἅγιος τοῦ «καιροῦ ἐκείνου», ἀλλ’ ὁ Ἅγιος τοῦ παρόντος καιροῦ, ὁ σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας! Ὁ Ἅγιος ποὺ ἐβίωσε προσωπικῶς καὶ οἰκογενειακῶς τὸν ξερριζωμὸν τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τὴν πικρὰν ἐμπειρίαν τοῦ πρόσφυγος· τὴν τραγωδίαν ἑνὸς Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τὴν ἀσύλληπτον φρίκην ἑνὸς ἀδελφοκτόνου Ἐμφυλίου· τὴν δυσκολίαν τῆς πτωχείας, ἀλλὰ καὶ τὴν κάμινον πολλῶν καὶ ὀδυνηρῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν.  Ἐμακρύνθη σωματικῶς τοῦ κόσμου ἀσπαζόμενος τὸν Μοναχικὸν βίον, ἀλλὰ δὲν ἠρνήθη, οὔτε ἐγκατέλειψε τοὺς ἀνθρώπους, διὰ τοὺς ὁποίους ἔτρεφε πάντοτε πολὺ μεγάλην καὶ ἀπαθῆ ἀγάπην! Εἰς τὴν ἡσυχίαν τοῦ κελλίου του ἔφερε καθημερινῶς ὅλα τὰ προβλήματα, τὰ βάσανα, τοὺς φόβους καὶ τὴν ἀγωνίαν τῶν Χριστιανῶν καὶ τὰ ἔκαμνε ἀντικείμενον ἐκτενοῦς προσευχῆς, μὲ συμπάσχουσαν καὶ συναλγοῦσαν καρδίαν. Βασιζόμενος εἰς τὴν βοήθειαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν συναντίληψιν τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Γέροντος, μὲ τὸν ὁποῖον εἶχεν ἀναπτύξει μίαν πολὺ θερμὴν προσωπικὴν σχέσιν καὶ ἀδιάκοπον πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν, ἔκρουε διαρκῶς καὶ ἐπιμόνως τὴν θύραν τοῦ Θείου Ἐλέους διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ὑγείας τῶν μέν, διὰ τὴν ἀπόδοσιν δικαιοσύνης εἰς τοὺς δέ, διὰ τὸν φωτισμὸν καὶ κατὰ Θεὸν παιδαγωγίαν τῶν παιδίων καὶ τῶν νέων, διὰ τὴν ἐνίσχυσιν τῶν ὀλιγοψύχων, διὰ τὴν διαφύλαξιν τῶν κινδυνευόντων, διὰ τὸν στηριγμὸν τῶν γερόντων, διὰ τὸν πορισμὸν τῶν ἀναγκαίων εἰς τοὺς πτωχούς, διὰ τὴν μετάνοιαν τῶν ἁμαρτανόντων, διὰ τὸν ἁγιασμὸν ὅλων, διὰ τὴν εἰρήνην τοῦ σύμπαντος κόσμου, διὰ τὴν εὐστάθειαν τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τὴν ἐνίσχυσιν τῶν Ποιμένων της, διὰ τὴν ἀποσόβησιν παντὸς κινδύνου τῆς προσφιλοῦς του Πατρίδος, διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου! Ἦτο μία διαρκῶς καιομένη λαμπάδα καθαρᾶς προσευχῆς καὶ θεοπειθοῦς δεήσεως, ἡ ὁποία ἐφώτιζε νύκτα καὶ ἡμέραν τὴν Εὔβοιαν καὶ τὸν κόσμον ὅλον!

 Καὶ τοῦτο ἔδιδεν ἁπτοὺς καρποὺς ταχείας καὶ σωστικῆς ἀνταποκρίσεως τοῦ Θεοῦ, καθ’ ὅσον ὄχι μόνον «πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» (Ἰακ. 5,16) ἀλλὰ καὶ «θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται» (Ψαλμ. 144,19) ὁ Κύριος, κατὰ τὴν διαβεβαίωσιν τῆς Θείας Γραφῆς. Ἔτσι, ὁ ταπεινὸς ἱερομόναχος μὲ τὸ ἀραχνῶδες σῶμα καὶ τὴν εὔθραυστον ὑγείαν, ὁ πτωχὸς καὶ ἄσημος κατὰ κόσμον, ὁ διακριτικὸς εἰς τὴν συμπεριφορὰν καὶ εὐγενὴς τοὺς τρόπους, μὲ ἐκεῖνο τὸ παροιμιῶδες «-Μὲ συγχωρεῖτε!» ποὺ ἔλεγεν ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, ὅπερ καὶ ἔκαμε τὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Μόρφου κ. Νεόφυτον, πνευματικὸν ἀνάστημα τοῦ Ἁγίου, νὰ τὸν ὀνομάσῃ χαριέντως «Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ Μὲ Συγχωρεῖτε!», ὑπῆρξε, καὶ εἶναι πάντοτε, μέγας εὐεργέτης ὄχι μόνον τῶν εὐσεβῶν Εὐβοέων, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος. Ἰσχύει καὶ δι’ αὐτὸν ὁ εἰς τοὺς Ὁσίους ἀναφερόμενος ἔπαινος: «Καὶ τὴν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου»!

Μὲ αὐτὰς τὰς λιτὰς ὑπογραμμίσεις ἐπικαλούμεθα τὰς πρεσβείας τοῦ λαοφιλοῦς Ἁγίου Ἰακώβου δι᾿ ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς συνδαιτυμόνας, διὰ τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τὴν ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, διὰ τὸν ἐπιχώριον Ἀρχιερέα, προσφιλέστατον ἅγιον Χαλκίδος κ. Χρυσόστομον καὶ τὴν θεόσωστον Μητρόπολίν του, διὰ τὴν ἀγαπητὴν ἀμφιτρύονα Εὐγενεστάτην κ. Δήμαρχον καί, βεβαίως, διὰ τὴν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, τὴν τροφὸν Μονὴν τοῦ Ἁγίου μας, καὶ τὴν Ἀδελφότητά της, καὶ ὑψοῦμεν τὸ ποτήριον ὑπὲρ ὑγείας καὶ σωτηρίας πάντων ὑμῶν!