Μέσα στο χαρμόσυνο εορταστικό κλίμα της Λαμπροφόρου Πανήγυρης των Πανηγύρεων και Εορτής των Εορτών, της Ζωηφόρου  Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού, τελέσθηκαν   και εφέτος οι πανηγυρικές Συνάξεις Εσπερινού και Θείας Λειτουργίας εις τιμήν και μνήμην του Οσίου Πατρός ημών Κυριακού του εν Ευρύχου ασκητικώς τελειωθέντος, Προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

 

Η προσέλευση των πιστών, υπήρξε αθρόα, ιδιαίτερα κατά τον Εσπερινό, κατά τον οποίο ο Πανιερώτατος απηύθυνε στο εκκλησίασμα τον πατρικό του λόγο, με επίκεντρο αναφοράς  την οσιακή πολιτεία του Θεοφόρου Πατρός ημών Κυριακού. Μεταξύ άλλων,  αναφέρθηκε και στα εξής: «Για τον βίο και την πολιτεία του Οσίου δυστυχώς δεν έχουμε πολλές πληροφορίες. Αυτά όμως, που κατέχουμε από τον Άγιο, ως βαρύτιμη παρακαταθήκη, είναι ο περικαλλής ναός του, που στο βόρειο τμήμα του σολέα ενσωματώνει τον τάφο με το σεπτό σκήνωμα του. Από τα τίμια του λείψανα σήμερα βρίσκονται σε προσκύνηση η αγία του κάρα, αποθησαυρισμένη στον ναό του Αγίου Γεωργίου Ευρύχου, και ένα άλλο μικρό   τεμάχιο, φυλασσόμενο στον Ναό της Αγίας Μαρίνας του ιδίου χωριού. Πολυτίμη ακόμη κληρονομία είναι η παλαιά του και θαυματουργός εικόνα». 

 

Τα ιερά Λείψανα του Οσίου Κυριακού τυγχάνουν ανά τους αιώνες πηγή ιάσεων. Διότι η θεία Χάρη, που έλαβαν όλοι οι απ᾽  αιώνος Άγιοι, είτε με τους ασκητικούς τους καμάτους, είτε με τα μαρτυρικά τους παλαίσματα, παραμένει και μετά θάνατον ανεκφοιτήτως, τόσο στα τίμια τους λείψανα, όσο και στα προσωπικά τους αντικείμενα. Έτσι, ο Φιλάνθρωπος Κύριος, δια πρεσβειών του Αγίου, θεραπεύει τα σωματικά ασθενήματα όσων προστρέχουν με πίστη στη Χάρη του, ώστε να ενδυναμώσει την πίστη του πάσχοντα και εν γένει όλων ημών, με απώτερο σκοπό  την πνευματική μας τελείωση,  που είναι το ποθούμενο.

 

Με τις πρεσβείες του Αγίου Κυριακού θεραπεύτηκε πέρσι και ένας νεαρός από το χωριό Αγκλεισίδες της επαρχίας Λάρνακος, ονομαζόμενος Κυριακός, ο οποίος έπασχε από  σκλήρυνση κατά πλάκας, ανίατη, κατά την ιατρική επιστήμη, ασθένεια. Το ανησυχητικό για τον νέο ήταν το γεγονός, πως η ασθένεια του επιδεινωνόταν, ενώ ταυτόχρονα οι ιατροί αδυνατούσαν να τον βοηθήσουν. Μόνη ελπίδα γι᾽ αυτόν και την οικογένεια του ήταν πλέον ο Παντοδύναμος και Ελεήμων Κύριος. Σ’ Αυτόν στράφηκαν με μεγάλη πίστη και στην πατρική του Πρόνοια ακούμπησαν όλη την ελπίδα τους. Και ο Θεός μίλησε! Μίλησε διά μέσου του Αγίου Κυριακού, ο οποίος επισκέφθηκε τον ασθενή  και δεσμεύτηκε να τον θεραπεύσει, προσκαλώντας τον να πάει στο σπίτι του!

 

Ο νέος συγκράτησε μόνον το όνομα του εμφανισθέντος Αγίου, επειδή του είπε, ότι ήταν ο Άγιος Κυριακός,  καθώς και τη σεπτή μορφή του προσώπου του. Όταν το είπε στους γονείς του, ερωτώντας, αμέσως εκείνοι τον μετέφεραν να προσκυνήσει στο πλησιόχωρο χωριό  Κίτι, στον εκεί ναό του  Αγίου Κυριακού  του Αναχωρητού (που εορτάζει στις 29 Σεπτεμβρίου, καταγόταν από την Κόρινθο και τελειώθηκε ασκητικά στην Παλαιστίνη). Προς μεγάλη όμως απογοήτευση του νέου, η μορφή του Αγίου, που είδε στην εικόνα του άλλου αυτού ομώνυμου Αγίου, ήταν διαφορετική απ᾽ αυτή του Αγίου, που τον είχε επισκεφθεί. Άρχισαν λοιπόν εκ νέου τη διερεύνηση, για να εντοπίσουν κάποιον άλλον Άγιο, με το όνομα  Κυριακός. Η έρευνα και η μεγάλη τους πίστη τους οδήγησαν στην Ευρύχου, και συγκεκριμένα στον ανωτέρω ταφικό ναΐσκο του Οσίου Πατρός ημών Κυριακού της Ευρύχου, κατ᾽ αυτή την ημέρα της μνήμης του, όπου ο νέος αμέσως, ενώπιον όλων, παρόντος και του Μητροπολίτου Νεοφύτου,  αναγνώρισε με μεγάλη έκπληξη και θαυμασμό τη μορφή του εμφανισθέντος Αγίου στην παλαιά εικόνα του Οσίου, που βρισκόταν επί του τάφου του προς προσκύνηση. Ο νεαρός αυτός Κυριακός, Χάριτι Θεού και ικεσίαις του Οσίου μας, έγινε σύντομα καλά, και εφέτος, υγιής πλέον, ήταν ανάμεσα στους πολυπληθείς προσκυνητές, διηγούμενος τη θαυμαστή τούτη παρέμβαση του Αγίου Κυριακού.

 

Ο Άγιος Κυριακός, σύμφωνα και με τη θεόσδοτη εμπειρική του προτροπή στο ειλητάριο που φέρει στην παλιά του εικόνα («Όστις γεύσηται τῆς γλυκύτητος τοῦ Θεού, μισεί τα πάντα τούτου του αιώνος»), μας καλεί  να γευτούμε τη γλυκύτητα του Θεού, να γεμίσουμε  την καρδιά, τη διάνοια, το όλο είναι μας με τους γλυκυτάτους καρπούς της Χάριτος του Θεού, η μόνη λύση και το πραγματικό αντίδοτο  στο διαχρονικό δράμα του ανθρώπου, που στις μέρες μας, με τη γενική κρίση που διερχόμαστε, βιώνεται οξύτερα. 

 

Ο Πανιερώτατος αναφέρθηκε και στα ωραιότατα λόγια του Ψαλμωδού, «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού», που ψάλλονται σε κάθε πανηγυρικό Εσπερινό σε ήχο βαρύ, όπως βαρύ είναι και το νόημά τους, τονίζοντας το αδιάψευστο της θείας επαγγελίας, και ότι, όταν κι εμείς αγωνιζόμαστε εκζητώντας τον Κύριο, με καθημερινή μετάνοια, για τα λάθη και πάθη μας, με ενσυνείδητη Μυστηριακή ζωή, η αγάπη του Θεού δεν θα μάς στερήσει τα αγαθά της παρούσης ζωής, αλλά και κοινωνούς θα μας αξιώσει να γίνουμε της αιωνίου Του Βασιλείας.