του Αριστείδη Βικέτου, δημοσιογράφου

Με ιδιαίτερη κατάνυξη και το μοναστηριακό τυπικό τελέστηκε η Ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου στην γυναικεία Μονή του Αγίου Νικολάου Ορούντας, η οποία υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Μόρφου.

Της Ακολουθίας προέστησαν ο εκ Ρωσίας αρχιμανδρίτης και αγιογράφος Αμβρόσιος, που εδώ και μερικά χρόνια υπηρετεί στην Μητρόπολη Μόρφου και ο πρωτοπρεσβύτερος Πολύβιος Παπαπολυβίου, πατέρας της προϊσταμένης  της Μονής Ιουστίνης μοναχής και του καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου Πέτρου Παπαπολυβίου. Ο π. Πολύβιος, πρόσφυγας μετά την τουρκική εισβολή, υπηρέτησε στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στη Μητρόπολη Νεαπόλεως, όπου διακρίθηκε για το ποιμαντικό του έργο και ιδιαίτερα ως εξομολόγος.

Την Ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου παρακολούθησε πλήθος πιστών από τα γύρω χωριά και την Λευκωσία. Στον ναό δεν υπάρχουν πολυέλαιοι με ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά μόνο ένας και μανουάλια με κεριά, πράγμα που βοηθά τον πιστό να αυτοσυγκεντρωθεί περισσότερο και να προσευχηθεί.

Το κουβούκλιο του Επιταφίου ήταν στολισμένο απέριττα, αλλά  με ιδιαίτερη φροντίδα από τις μοναχές με το αρωματικό φυτό, που στην Κύπρο, ονομάζεται «Μυροφόρες» και ίσως να έχει πάρει αυτό το όνομα από τις μυροφόρες γυναίκες  του Ευαγγελίου.

Οι μοναχές έψαλαν μελωδικά σε βυζαντινό ύφος, ενώ τα Εγκώμια του Επιταφίου εψάλησαν από τις μοναχές και χορωδία γυναικών.

Μετά τα Εγκώμια οι πιστοί προσκυνούσαν τον Επιτάφιο και ο αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος τους έδινε άνθη και τους ευχόταν «Καλή Ανάσταση!»

Η περιφορά του Σώματος του Χριστού έγινε στον περίβολο της Μονής από μοναχές, οι οποίες το έφεραν επί των κεφαλών τους. Προπορεύονταν μία μοναχή, η οποία έκρουε το τάλαντο, παιδιά, που έφεραν λαμπάδες, τον Σταυρό και τα Εξαπτέρυγα, η γυναικεία χορωδία οι ιερείς, οι μοναχές με το Σώμα του Χριστού και ακολουθούσαν οι πιστοί, κρατώντας αναμμένα κεριά.

Στο τέλος της περιφοράς οι πιστοί περνούσαν ευλαβικά κάτω από το Σώμα του Χριστού και στη συνέχεια ασπάζονταν το ιερό Ευαγγέλιο.

Η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Ορούντας βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Σερράχη, δυτικά του χωριού Ορούντα. Στα ανατολικά της είναι ο μεγάλος ευκαλυπτώνας, που δεσπόζει των παλαιών ελαιώνων της περιοχής, δυο-τρεις αμυγδαλιές, λίγα οπωροφόρα και κάποιες μικρές ελιές και χαρουπιές. Προς τα βόρεια φαίνεται επιβλητικός ο Πενταδάκτυλος και νοτιοδυτικά το Τρόοδος.

Τα κτίρια της Μονής είναι πλινθόκτιστα και η εσωτερική αυλή λιθόστρωτη. Στα ανατολικά της είναι ο ναός του Αγίου Νικολάου, κτισμένος με πελεκητούς πωρολίθους στον αρχιτεκτονικό ρυθμό του μονόκλιτου με τρούλλο.

Χρονολογικά το παρόν κτίσμα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Μητρόπολης Μόρφου, (το οποίο πρέπει να κτίστηκε στα ερείπια προγενέστερου ναού), τοποθετείται στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα. Τη χρονολογική τοποθέτηση μαρτυρεί το ανάγλυφο λιοντάρι του Αγίου Μάρκου της Βενετίας που κοσμεί το πάνω μέρος της βόρειας εισόδου του ναού.

Στο εσωτερικό του ναού δεσπόζει το απλό ξυλόγλυπτο τέμπλο με τις πολλές εικόνες και τ' αγιογραφημένα βημόθυρα. Στα δεξιά του είναι το προσκυνητάρι του Αγίου Νικολάου και στ' αριστερά του η πρώτη ιστορηθείσα εικόνα του εξ Ορούντης νέου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου.

Σύμφωνα με την παράδοση η Μονή έχει ιστορία πάνω από χίλια χρόνια, η οποία είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την πολυτάραχη ιστορία της Κύπρου.  Διά μέσου των αιώνων υπέστη πολλές λεηλασίες και επιδρομές κατακτητών. Κατά την Τουρκοκρατία οι Τούρκοι ερήμωσαν τον χώρο και σκότωσαν τον ηγούμενο ρίχνοντας τον σε ένα λάκκο δυτικά της Μονής. Οι Τούρκοι παρέμειναν για αρκετά χρόνια στη Μονή, χρησιμοποιώντας την για τη φύλαξη των προβάτων τους και καλλιεργώντας τα κτήματά της. Στη συνέχεια πούλησαν τη Μονή σε κάποιο μοναχό, τον πατέρα Παΐσιο από το Νικητάρι. Για πολλά χρόνια η Μονή μεταβιβαζόταν από τον ένα ενοικιαστή στον άλλο με αποτέλεσμα να παραδοθεί στη φθορά του χρόνου.

Μετά το 1973 η Μονή περιήλθε στη δικαιοδοσία της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου και το 1994 άρχισε η ανακαίνισή της με πρωτοβουλία των κατοίκων του παρακείμενου χωριού Ορούντα.

Με τη συνεργασία του Τμήματος Αρχαιοτήτων άρχισαν να εργάζονται αφιλοκερδώς κόβοντας πλινθάρια, κουβαλώντας πέτρες από τον ποταμό και κατασκευάζοντας δεσμίδες καλαμιών για τις στέγες. Μετά από 4 χρόνια, μικρό τμήμα της Μονής είχε αναπαλαιωθεί σύμφωνα με το αρχικό οικοδόμημα.

Ο Μητροπολίτης  Μόρφου  Νεόφυτος ανέλαβε στη συνέχεια την πλήρη αποπεράτωση του έργου , με σκοπό την αναβίωση της Μονής ως κοινοβίου μοναζουσών, και άρχισε το σχεδιασμό για την επέκτασή της με ανέγερση νέας πτέρυγας.

Στις 4  Ιουνίου 2001, εορτή του Αγίου Πνεύματος, εγκατεβίωσε στη Μονή αδελφότητα 5 μοναζουσών με προϊσταμένη τη μοναχή Ιουστίνη και τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεστώτος του Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου.

Η αναβίωση της Μονής διακονεί τις πνευματικές ανάγκες των κατοίκων των γύρω χωριών, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Λευκωσίας. Στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου μοναχές και προσκυνητές, βιώνουν την ιδιαίτερη ευλογία της ανασυστάσεως μιας αρχαίας Μονής. Οι πιστοί μετέχουν στις καθημερινές ακολουθίες, που τελούνται στη Μονή σύμφωνα με το μοναχικό τυπικό. Έρχονται στις παρακλήσεις, στις αγρυπνίες, εξομολογούνται στον πνευματικό που σε τακτική βάση στέλλει στη Μονή η Ιερά Μητρόπολη Μόρφου. Βρίσκουν ένα χώρο πνευματικής ασφάλειας και ησυχίας που τόσο έχουν ανάγκη στο σημερινό θορυβώδη κόσμο.