Διακόνου Φοίβου Παναγιώτου

Με λαμπρότητα τιμήθηκε η μνήμη του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου, στην κοινότητα Σπηλιών, προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νεοφύτου, στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα ιερό ναό.

Η πανηγυρική θεία λειτουργία στον ιερό ναό Αγίου Αντωνίου στα Σπήλια πραγματοποιήθηκε με την παρουσία του αναπληρωτού έπαρχου Λευκωσίας, Μάριου Παναγίδη, αποδήμων και κατοίκων της κοινότητας Σπηλιών.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος στο κήρυγμά του, μεταξύ άλλων, έκανε λόγο για τη σημασία της τήρησης της μνήμης των Αγίων, την ασκητική αγωγή του Μεγάλου Αντωνίου την οποία οφείλουμε να ακολουθήσουμε άπαντες —ο καθένας βέβαια με τον δικό του τρόπο—, την αγιότητα στη ζωή μας την οποία  όλοι οι άνθρωποι δυνάμεθα να την αποκτήσουμε και με αφορμή την πρόσφατη αγιοκατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου προσωπικές μαρτυρίες του Πανιερωτάτου και για την μετάνοια λέξη-κλειδί για την κατάκτηση της αγιότητας.

«Στην εποχή αυτή την τόσο σημαντική που διανύουμε είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ανάμεσά μας, εντός μας, στην καρδιά μας τη μνήμη των Αγίων διότι και η καρδία έχει μνήμη —όχι μόνον η λογική και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές—αλλά και η καρδιά έχει μνήμη και αυτήν την μνήμη την αντιλήφθηκε και ο Μέγας Αντώνιος∙δηλαδή ότι πρέπει να την υπηρετήσει και αυτή η μνήμη δεν είναι πάντοτε καλή. Έχεις καρδία, έχεις μνήμη καρδία. Συνήθως είναι το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μας που είναι κρυμμένο μέσα μας. Ο Μέγας Αντώνιο, ο καθηγητής της ερήμου, μιμούμενος τον ζηλωτή Ηλία και τον Τίμιο Πρόδρομο, μας δίδαξε να καθαρίζουμε την καρδία μας από επιθυμίες και από λογισμούς. Ο άνθρωπος αποκτά αυτή τη μνήμη από τη στιγμή ακόμη της συλλήψεώς του, της κυοφορίας του, από τα πρώτα-πρώτα μικρά μας χρόνια, η οποία είναι πολύ καθοριστική για όλο τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας».   

«Οι άγιοι καθάριζαν τη μνήμη συνεχώς και του νου και της καρδίας. Ο Μέγας Αντώνιος δίδαξε τους ανθρώπους με την ασκητική του αγωγή, με την ασκητική του εκπαίδευση δηλαδή βάζουμε σε ένα θεραπευτικό σύστημα τόσο τον νου μας όσο και την καρδία μας. Μαθαίνουμε να παρακολουθούμε τα κυρίαρχα πάθη της καρδίας μας που όλοι έχουμε. Δεν βλέπουμε τα πάθη και τα λάθη των συνανθρώπων μας, αλλά τα δικά μας. Ο προβολέας εκάστου ανθρώπου θα πρέπει να είναι στραμμένος προς τα έσω και όχι προς τα έξω. Με αυτό τον τρόπο αρχίζει, λοιπόν,  το έργο της μετανοίας. Έρχεται ο άνθρωπος σε επίγνωση και γνωρίζει πραγματικά τον εαυτό του και τότε το Άγιο Πνεύμα τον επισκέπτεται και αρχίζει να μας κατεβάζει στα βάθη, στα σπήλαια τα σκοτεινά της καρδιάς μας που είναι κρυμμένα με εγωισμούς, με φιληδονίες, με θυμούς, με ανταρσίες κατά του Θεού, με κακίες κατά των συνανθρώπων μας, με μνήμες. Για παράδειγμα ενθυμούμαστε και αναρωτιόμαστε γιατί να μου κάνει ο τάδε το τάδε πριν τόσα χρόνια, γιατί ο πατέρας μου να μου πει το τάδε, η μάνα μου να με αδικήσει στην προίκα, στα λόγια, στα πνεύματα. Όλα αυτά αν ο άνθρωπος δεν τα σβήσει με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, τότε γεμίζει με πνεύματα δαιμονικά και αυτά τα πνεύματα πλέον τυραννούν την ψυχή μας και δεν έχουμε χαρά, κουράγιο, υπομονή και κυρίως αγάπη ούτε στον εαυτό μας, ούτε στον πλησίον μας, ούτε και στον Θεό».

«Οι μέρες απελπισίας στις οποίες ζούμε αποδεικνύονται μέρες αγιότητας, αφού υπάρχουν άνθρωποι οι οποίο εκμεταλλεύτηκαν τις δυσκολίες που παραχωρεί ο Κύριος και κατέκτησαν την αγιότητα. Ανάμεσα τους υπήρξε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και μόλις προ ολίγων ημερών αγιοκαταχθείς γέροντας Παΐσιος, ο Όσιος Παΐσιος ο Καππαδόκης και Αγιορείτης. Ένας άνθρωπος του Θεού που εκοιμήθη το 1994 στις 12 Ιουλίου, γεννημένος στα Φάρασσα της Μικρασίας. Πήρε το όνομά του κατά θαυμαστό τρόπο. Βαπτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Οι γονείς του γέροντα αποφάσισαν να του δώσουν το όνομα Χρίστο. Ο Άγιος Αρσένιος όμως τον βάπτισε Αρσένιο γιατί προείδε ότι θα γινόταν καλόγηρος. Μας  αξίωσε ο θεός και τον γνωρίσαμε. Αποκομίσαμε πολλά ωφέλει από αυτόν. Όταν πήγα να το επισκεφτώ, του ανέφερα ότι σκέφτομαι να ακολουθήσω τον μοναχικό βίο στο Άγιο Όρος. Μου απέτρεψε όσον αφορά τον τόπο και μου δήλωσε ξεκάθαρα την Κύπρο και ότι εκεί που θα πάω θα φτιάξουμε μοναστήρια και με συμβούλευσε να προσέξουμε να γίνουν δυο αυλές στα μοναστήρια γιατί ο κόσμος θα γονατίσει σε αυτά και εκεί θα βρίσκει ανάπαυση και κουράγιο. Η μια αυλή θα είναι μόνον για μονάχους και η άλλη θα είναι για τον κόσμο. Με πήρε έξω στην αυλή και μου έδειξε πως θα φτιαχτούν τα μοναστήρια. Μου είπε, επίσης, ότι θα μεγαλώσω κάποτε και θα γίνω επίσημο πρόσωπο της Εκκλησίας και όταν μου ζητήσουν πρέπει να ξέρω πως θα φτιαχτούν τα μοναστήρια. Πράγματι πριν ακόμα γίνω επίσκοπος,  φτιάξαμε τη μονή  του Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου στους Τρούλλους και αφότου έγινα επίσκοπος φτιάξαμε τη μονή του Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα με το ίδιο αρχιτεκτονικό σχέδιο που με συμβούλευσε ο γερο-Παΐσιος, κάνοντας υπακοή στο άγιο αυτό γέροντα. Βλέπετε οι άνθρωποι αυτοί, όπως ο γερο-Πορφύριος, ο γερο-Ιάκωβος, ο γερο-Παΐσιος, έπεφταν και σηκώνονταν. Τήρησαν την μετάνοια και αγάπησαν πάρα πολύ τον πονεμένο άνθρωπο. Συγκεκριμένα, κάποτε μου ζήτησε ένας φίλος, όταν θα πήγαινα στον γερο-Παΐσιο, να τον παρακαλέσω να μνημονεύει το όνομά του για κάποια δυσκολία που αντιμετώπιζε. Το ανέφερα στον γέροντα και πριν κινήσω να φύγω, ο γέροντας Παΐσιος μου είπε χαρακτηριστικά ‘’πες μου κάτι να πονέσω’’, δηλαδή ήθελε να ξέρει το ακριβές πρόβλημα για να νιώσει τον πόνο του άλλου. Ο φίλος αυτός έπασχε από κατά πλάκα σκλήρυνση. Βλέπετε, οι άνθρωποι αυτοί προσεύχονταν για τον άλλον καρδιακά. Έκαναν τον πόνο του άλλου δικό τους. Η καλή προσευχή είναι η πονεμένη».