Διακόνου Φοίβου Παναγιώτου

Με πανηγυρική ευλάβεια εορτάστηκε η  Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού, την Τετάρτη 13^η Σεπτεμβρίου και την Πέμπτη  14^η Σεπτεμβρίου στον ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο συνοικισμό Ανθουπόλεως και στον ιερό ναό Σταυρού του Αγιασμάτι στην Πλατανιστάσα αντιστοίχως.

Στον πανηγυρικό εσπερινό, το απόγευμα της Τετάρτης, χοροστάτησε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος στον ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Ανθούπολη με αφορμή την πανήγυρη των εκτοπισμένων Ζωδιατών. Η εκκλησία της Κάτω Ζώδιας είναι αφιερωμένη στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Την επομένη, το πρωί της Πέμπτης, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος προεξήρχε στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό  του Σταυρού του Αγιασμάτι στην Πλατανιστάσα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ναός αυτός συγκαταλέγεται στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου στον λόγο του αναφέρθηκε στον αόρατο πόλεμο της ανθρώπινης ψυχής και το όπλο με το οποίο αντιμετωπίζεται που δεν είναι τίποτε άλλο από τον Τίμιο Σταυρό:

«Η Σταύρωση του Κύριου Ιησού Χριστού έρχεται να μας υπενθυμίσει κάτι το πολύ σημαντικό, το οποίο, μέσα στην καθημερινότητα της ζωής μας με τις πολλές μέριμνες και αγωνίες, ξεχνούμε. Ο Χριστός μάς έδωσε ως όπλο κατά του διαβόλου τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό. Όταν ακούμε τη λέξη όπλο μας έρχεται στο νου ο πόλεμος. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε ένα από τα βιβλία που συνέγραψε λέει ότι υπάρχει στον άνθρωπο ένας πόλεμος αόρατος που δεν φαίνεται. Η εορτή του Τιμίου Σταυρού έρχεται ακριβώς να μας το υπενθυμίσει, για να μην ζούμε σε ψευδαισθήσεις∙ ότι δηλαδή διεξάγεται από την ώρα της σύλληψής μας ‒ όχι απλώς  της γεννήσεώς μας ‒ ένας πόλεμος με τις αόρατες, ενάντιες δυνάμεις, όπως τις ονόμαζε ο Άγιος Πορφύριος, τις διαβολικές, τις δαιμονικές δυνάμεις. Έναν κατόρθωμα του διαβόλου είναι ότι έπεισε πολλούς εκ των επιστημόνων και ορθολογιστών να μην πιστεύουν στην ύπαρξή του. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του αντιπάλου μας είναι να τον ξεχάσουμε, να μην τον έχουμε κατά νου, έτσι ώστε αυτός να οργανώνεται καλύτερα και κάνει τις επιθέσεις του. Καταλαμβάνει ένα-ένα τα φρούρια της ψυχής μας διότι και η ψυχή του ανθρώπου έχει φρούρια, έχει κάστρα, έχει οχυρωματικά έργα, έχει περιπολίες, έχει εγρηγόρσεις, έχει φύλακες. Αν όλα αυτά δεν τα ξέρουμε ή δεν δίνουμε τη δέουσα σημασία, τότε το κάστρο του εαυτού μας έχει ήδη καταληφθεί, πολλές φορές αμαχητί, από τον εχθρό τον διάβολο.

Στη συνέχεια έκανε λόγο για τους αφανείς ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονται μέσα στον κόσμο: 

«Άνθρωποι του Θεού οι οποίοι θέλησαν να αποκτήσουν την αγιότητα του σταυρωθέντος Ιησού Χριστού ήξεραν και γνωρίζουν ότι αυτό που φοβάται ο πειρασμός είναι όταν σχηματίζουμε πάνω στο σώμα μας τον Σταυρό. Μέσα από την εμπειρία μου με τους ανθρώπους της περιοχής μας διαπίστωσα ότι υπήρχε και υπάρχει μια κρυφή ομάδα ανθρώπων, μάλιστα, έγγαμων, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι ξέρουν να ασκητεύουν, να πολεμούν. Αυτό σημαίνει ασκητεύω. Βλέπετε δεν είναι μοναχοί. Ασκητεύω δεν σημαίνει αποκλειστικά ότι τα αφήνω όλα και πάω λόγου χάριν στο Άγιον Όρος ή στο Σταυροβούνι και γίνομαι μοναχός. Είναι οπωσδήποτε και αυτό, αλλά η άσκηση είναι για όλους. Άσκηση σημαίνει γυμναστική. Εκγυμνάζω το νου μου με τα όπλα τα πνευματικά κατά του αόρατου πολέμου που προκαλούν και οι δαίμονες αλλά και τα πάθη μας∙  τα πάθη που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας και για τα οποία δεν μετανοήσαν, αλλά και τα επίκτητα που αποκτήσαμε από τις κακές συνήθειες. Αυτός είναι λοιπόν ο αόρατος πόλεμος που περιγράφει πολύ εύστοχα ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι του Θεού βλέπουν ενίοτε και αγγέλους αλλά και πειρασμούς κατά τη διάρκεια της ασκήσεώς τους. Παρόλο που είναι έγγαμοι, έχουν παιδιά, έχουν εγγόνια, εντούτοις κάνουν την άσκησή τους, τις προσευχές τους, το απόδειπνο, νυχτερινές μετάνοιες. Αυτοί οι άνθρωποι κρατούν ασκητικό φρόνημα. Είχαν αποκαλύψεις από τον Θεό. Κάποτε έδωσαν σε μια γυναίκα από τη Ζώδια, η οποία τώρα κοιμήθηκε, ένα βιβλίο πνευματικό για να διαβάσει ‒ του Γέροντος μου Ιακώβου Τσαλίκη ‒ και της άρεσε πολύ. Εξομολογήθηκε ότι σε κάποια στιγμή  όπως καθόταν και διάβαζε, έβλεπε τον πειρασμό με τα μάτια της που της τραβούσε το βιβλίο να μην το διαβάσει, να μην ωφελείται διότι από την πολλή ωφελεία και τη χαρά που αισθανόταν έλεγε συνεχώς  “Δόξα σοι ο Θεός” και  αυτό δεν το αντέχει ο πειρασμός. Και έτσι όπως έβλεπε τον πειρασμό να της τραβάει το βιβλίο του Γέροντος Ιακώβου για να μην το διαβάζει, η ευλαβής γυναίκα γύρισε, χαμογέλασε και του είπε “δεν φτάνει που είσαι άσχημος, είσαι και αγενής. Πήγαινε να πειράξεις κανένα νέο. Ήρθες  σε εμένα τη γριά;» και τον κορόιδεψε, και έσκασε αμέσως μόλις έκανε το σημείο του Σταυρού και είπε Κύριε ελέησον. Βλέπετε είναι ο συνδυασμός του σχήματος του Τιμίου Σταυρού μαζί με το Κύριε ελέησον. Είναι όπλο κατά του διαβόλου, όπλο κατά του πειρασμού, κατά της λύπης και της θλίψης».

Τέλος κατέληξε στην εξής ευοίωνη διαπίστωση ότι με την προσευχή μας επηρεάζομε θετικά τα άτομα που μας περιβάλλουν:

«Επομένως, αδελφοί, αν δεν αντιληφθούμε όσο γίνεται πιο νωρίς τον αόρατο πόλεμο στη ζωή μας, η καρδία μας θα γεμίσει με πάθη, κακίες και θα ζούμε με αυτά και θα τα δικαιολογούμε και θα τα μεταδίδουμε στα παιδιά μας και έτσι εκείνα με τη σειρά τους θα κληρονομήσουν πνευματικά μικρόβια και θα γίνουν και αυτά πιο ταλαιπωρημένα από εμάς και ακόμα πιο ταλαιπωρημένα τα εγγόνια μας.  Για αυτό και βλέπουμε οικογένειες που αγάπησαν τον Χριστό, τον Τίμιο Σταυρό, την πνευματική άσκηση να  έχουν ευσέβεια, χάρη και μυστική χαρά. Ας είναι και ένας άνθρωπος μέσα σε κάθε οικογένεια να ζει και να ασκείται ορθόδοξα, σταυροαναστάσιμα. Αυτός ο άνθρωπος επηρεάζει επτά γενεές και μεταδίδει τη χαρά του. Υπάρχει ο ένας ο οποίος ασκητεύει, αγωνίζεται και γνωρίζει τι σημαίνει αόρατος πόλεμος και όταν αυτό το όπλο του Τιμίου Σταυρού δεν το γνωρίσουμε, τότε έρχεται ο θάνατος της ψυχής πριν να πεθάνει το σώμα μας, δηλαδή, είμαστε νεκροί ψυχικά και πνευματικά».