Το απόγευμα της Κυριακής 22^ας  Νοεμβρίου 2015, μετά το πέρας του Αρχιερατικού Εσπερινού, μέσα σε κλίμα ιεράς κατανύξεως ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος  προχείρισε κι ενθρόνισε τη μοναχή Ιουστίνη σε ηγουμένη της ιεράς μονής Αγίου Νικολάου Ορούντης, η οποία εξελέγη από την αδελφότητα την 4^η Νοεμβρίου 2015.

Στην ομιλία της η ηγουμένη μοναχή Ιουστίνη ευχαρίστησε τον Τριαδικό Θεό, τον μέγα προστάτη της μονής Άγιο Νικόλαο, τον δεύτερο προστάτη της μονής Άγιο ιερομάρτυρα Φιλούμενο που κατάγεται από την Ορούντα, τον Πανιερώτατο για την εμπιστοσύνη, την πνευματική καθοδήγηση, τη συμπαράσταση και την πατρική του αγάπη, κι ευγνωμόνως ευχαρίστησε τον Αρχιμανδρίτη Συμεών ηγούμενο της ιεράς μονής Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου, τους κατά σάρκα γονείς της, τους ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου, τον λαό της περιοχής που με προθυμία και ζήλο στηρίζει τη μονή, τις αδελφές της μονής  και τέλος ζήτησε τις προσευχές όλων για,  «να αξιωθούμε να ζήσουμε, εν ειρήνη, αγάπη και ομονοία, με μια καρδιά, μια θέληση, σαν ένας άνθρωπος, ώστε να εξακολουθήσει ο τόπος τούτος να είναι τόπος προσευχής, αγιασμού και σωτηρίας».

Ο Πανιερώτατος στη δική του προσφώνηση  αναφέρθηκε στη σημαντικότητα της παρουσίας ιερών μονών και ανθρώπων που καλλιεργούν νυχθημερόν τη μετάνοια, την προσευχή, την ευχαριστία και δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό, τονίζοντας αυτό που πριν από πολλά έτη του είπε προσωπικά ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι, «το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι πολιτικό. Είναι πνευματικό! Στην Κύπρο να πας για μοναχός. Και να φτιάξετε εκεί βάσεις πνευματικές, κι αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις βάσεις: Τις βάσεις των ξένων, της τουρκικής κατοχής, τις βάσεις της δικής μας αμαρτίας». Στη συνέχεια επεκτάθηκε στον ρόλο της Ηγουμένης ως πνευματικής άγρυπνης μητέρας, «η οποία γεννά εν Πνεύματι Αγίω πνευματικά τέκνα,  τα οποία διδάσκει την εν Χριστώ ζωήν, την οδόν της μετανοίας» και, τέλος ευχήθηκε στην ηγουμενη, «καλήν στερέωσιν εν τη Ηγουμενία και πλούσιον παρά Κυρίου φωτισμόν!».

Στον Εσπερινό και στην τελετή της Ενθρονίσεως παρέστησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κένυας, Yπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ανατολικής Αφρικής κ. Μακάριος, οι θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Αρσινόης κ. Νεκτάριος και Λήδρας κ. Επιφάνιος, Καθηγούμενοι και Καθηγουμένες άλλων μονών και μοναστικών αδελφοτήτων, Κληρικοί από διάφορες περιοχές, Μοναχοί και Μοναχές και πλήθος προσκυνητών. 

Μετά το πέρας της Ενθρόνισης η ηγουμένη δέχθηκε τις ευχές του κόσμου στο αρχονταρίκι της μονής, ενώ στον προαύλιο χώρο του καθολικού, προσφέρθηκε μοναστηριακό κέρασμα σε όλους τους προσελθόντες.

Ακολουθούν οι Προσφωνήσεις της Ηγουμένης και του Πανιερωτάτου, καθώς και φωτογραφίες απο την Ενθρόνιση. 

--------

«Δοξάζω τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ τὴν δύναμιν καὶ Πνεύματος Ἁγίου ὑμνῶ τὴν ἐξουσίαν.»

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντων ἕνεκεν! Εὐλογημένη ἡ 4η Ἰουνίου 2001, ὁπότε εἰσήλθαμε στὴν παλαιὰ αὐτὴ Μονή, προνοίᾳ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου. Βάλαμε τότε μετάνοια στὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ ὑποσχεθήκαμε καρδιακὰ νὰ διακονήσουμε τὴ Μονή του, κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας.

Ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἦταν Δευτέρα μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ἡ Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἡμέρας δὲν ἦταν τυχαία, καθὼς ὅλος ὁ ἀγώνας μας ὁ πνευματικὸς ἐπικεντρώνεται στὴν ἐνεργοποίηση τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς φύλαξης τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

Ἔκτοτε, παραμένουμε ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό, προσκαρτερώντας τὴν προσωπική μας Πεντηκοστή, τὴν ἐνοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς καρδιές μας, ὅπου Αὐτὸ θὰ «ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» πρὸς τὸν Θεό.

Πρὶν ἐγκαταβιώσουμε στὸ Μοναστήρι, μὲ προτροπὴ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου ἐπισκεφθήκαμε, χάριν εὐλογίας, ἕναν ἐνάρετο Γέροντα στὴν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος καὶ μᾶς ρώτησε:

-Ἐκεῖ ποὺ θὰ πᾶτε καὶ θὰ κάνετε Μοναστήρι, ποιός τὸ θέλει; Εἶναι ἁπλῶς ἐπιθυμία τοῦ Δεσπότη ἢ θέλημα δικό σας, ἢ τὸ θέλει καὶ ὁ λαὸς τῆς περιοχῆς; Ἂν τὸ θέλει καὶ ὁ λαὸς τῆς περιοχῆς, τότε θὰ ἔχει εὐλογία αὐτὸ ποὺ θὰ κάνετε.

Καὶ πράγματι, ὁ κόσμος τῆς περιοχῆς τὸ ἤθελε, εἶχε προσευχηθεῖ γι’ αὐτό, εἶχε ἐργαστεῖ γι’ αὐτό, πολὺ πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς. Ἦταν αὐτοὶ οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ κράτησαν ἀναμμένο τὸ καντήλι τοῦ Ἁγίου στὰ διακόσια τόσα χρόνια της ἐρήμωσης τῆς Μονῆς· οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔβλεπαν τὸν Ἅγιο νὰ περπατᾶ στὰ ἐρείπια τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ νὰ ψάλλει στὸν ναό. Ὁ Ἅγιος ἐκπλήρωσε τὸν πόθο τους. Κι ἀξιωθήκαμε κι ἐμεῖς μαζί τους νὰ ζήσουμε αὐτὴ τὴν ἰδιαίτερη εὐλογία τῆς ἀναστάσεως μιᾶς Μονῆς, συνειδητοποιώντας, ταυτόχρονα, ὅτι εἴμαστε ἐδῶ, παρ’ ὅλη τὴν ἀναξιότητά μας, γιὰ νὰ διακονήσουμε τὶς ἀνάγκες τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Μονή, ἡ κάθε Μονή, ὡς τόπος μετανοίας καὶ προσευχῆς, μὲ τὸ λειτουργικό της πρόγραμμα, γίνεται τόπος παρηγορίας, τόπος ἡσυχίας, λιμάνι πνευματικῆς ἀσφάλειας γιὰ τοὺς «διαπλέοντας τὴν τοῦ βίου θάλασσαν».

Κατὰ τὴν εὔσημο αὐτὴ ἡμέρα ἀναπέμπομε δοξολογία στὸν Τριαδικὸ Θεὸ γιὰ ὅλες Του τὶς εὐεργεσίες στὴ ζωή μας. «Αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου»! Ἡ ἀγάπη Του χάρισε στὰ μέλη τῆς Ἀδελφότητάς μας ἀσφαλεῖς πνευματικοὺς ὁδηγούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς παιδαγώγησαν ἐν Χριστῷ καὶ δοκίμασαν μὲ σύνεση τὴ μοναχική μας κλήση, ἕως ὅτου ἡ Πρόνοιά Του «συνήγαγεν ἡμᾶς, τὰ ἐσκορπισμένα Αὐτοῦ τέκνα, εἰς  ἕν», στὸν εὐλογημένο τοῦτο τόπο.

Ἐδῶ, βρήκαμε μέγα προστάτη καὶ βοηθό, ἄξιο νοικοκύρη, τὸν Πανάγιο Ἱεράρχη τοῦ Χριστοῦ Νικόλαο. Ποιός μπορεῖ νὰ διηγηθεῖ τὰ θαυμάσιά του ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ ἔδειξε καὶ σ᾽ ἐμᾶς, «τοὺς καταντήσαντας εἰς τὰ τέλη τῶν αἰώνων»; Δικό του εἶναι τὸ Μοναστήρι, δική του ἡ ἐπιστασία, ἡ φροντίδα καὶ ἡ εὐλογία, δική του καὶ ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία, ποὺ τοῦ ἀπονέμουν οἱ προσκυνητὲς τῆς χάρης του.

Ἐδῶ βρήκαμε καὶ ἕνα δεύτερο προστάτη καὶ ἀντιλήπτορα, ἔφορο τῆς Μονῆς, τὸν πεφιλημένο μας Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Φιλούμενο, τὸν καταγόμενο ἐξ Ὀρούντης. Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος, σύγχρονός μας, ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, μὲ τὸ μαρτύριό του ἐπίκαιρος καὶ προφητικός, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς στηρίζει καὶ μᾶς καλεῖ σὲ συμμαρτυρία. Πιστεύουμε ὅτι κι αὐτὸς προνόησε, μυστικῷ τῷ τρόπω, γιὰ νὰ λειτουργήσει ξανὰ τὸ Μοναστήρι τῆς γενέτειράς του καὶ νὰ συνδεθεῖ μὲ τὴν τιμή του.

Καρδιακὸς πόθος μας καὶ καρπὸς τῆς τιμῆς ποὺ ἀποδίδεται στὸν Ἅγιο, ἀποτελεῖ ἡ ἀνέγερση στὴ Μονὴ ναοῦ ἀφιερωμένου σ’ αὐτόν. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων μας, τὰ ἀρχιτεκτονικὰ σχέδια καὶ ἡ χωροθέτηση τοῦ ναοῦ ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ καί, σὲ συνεργασία μὲ τὶς ἁρμόδιες ἀρχές, προχωροῦν οἱ σχετικὲς διαδικασίες γιὰ τὴν ὑλοποίηση τοῦ ἔργου. Ὁ ναὸς θὰ ἔχει καὶ παρεκκλήσιο, ἀφιερωμένο στὴν Παναγία τὴν Ἰαματική, τὴν Κυρία Θεοτόκο, τὴν Θεομήτορα καὶ Μητέρα ὅλων μας, καὶ Γερόντισσα γιὰ μᾶς τὶς μοναχές. Εὐχόμαστε νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ τὴν ἐνθρονίσουμε, πρῶτα στὶς καρδιές μας καί, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, καὶ στὸ περικαλλὲς παρεκκλήσιό της, ὅπως τῆς ἀξίζει.

Σὲ αὐτὸ τὸ περιβάλλον, τὸ κεχαριτωμένο ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου, «κινούμεθα καὶ ἐσμέν», χάριτι Θεοῦ, σ’ ἕνα τόπο μαρτυρικὸ καὶ ἁγιασμένο ἀπὸ τὶς προσευχὲς καὶ τὸ αἷμα τῶν μοναχῶν, ποὺ ἔζησαν ἐδῶ, πολλοὺς αἰῶνες πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς. Τοὺς ἐπικαλούμαστε καθημερινὰ καὶ ζητοῦμε τὴν εὐχή τους, ὥστε νὰ δίνουμε κι ἐμεῖς, μὲ βέβαια πίστη, μιὰ ζωντανὴ μαρτυρία Χριστοῦ.

Πανιερώτατε,

Σᾶς εὐχαριστοῦμε πολύ, γιατὶ μᾶς ἐμπιστευθήκατε τὸν ἱερὸ τοῦτο τόπο. Ἀναλάβατε τὴν πνευματική μας καθοδήγηση καὶ μὲ ἀγάπη πατρικὴ μᾶς συμπαραστέκεστε στὶς δυσκολίες μας. Σᾶς εὐχαριστοῦμε, γιατὶ μᾶς παραδίδετε τὸ πνεῦμα τῶν σύγχρονων Ἁγίων Γερόντων Πορφυρίου, Παϊσίου, Ἰακώβου καὶ Εὐμενίου, τοὺς ὁποίους εἴχατε τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσετε. Δι᾽ αὐτοῦ τοῦ πνεύματος, μαθαίνουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε, νὰ βλέπουμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ νὰ μετανοοῦμε. Ἄλλωστε, αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κύριο ἔργο τοῦ μοναχοῦ.

Εὐγνωμόνως, ἀκόμη, ἐκφράζουμε τὶς ἐκ βαθέων εὐχαριστίες μας:

• Στὸν Γέροντά μας, Ἀρχιμανδρίτη Συμεών, Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου, γιατὶ ἡ ἀγαπῶσα καρδία του προσπαθεῖ νὰ μάθει κι ἐμᾶς νὰ ἀγαποῦμε. Νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεό, νὰ ἀγαποῦμε τὸν ἐλάχιστο ἀδελφό, τὶς ἱερὲς εἰκόνες, τὰ ταπεινὰ ξωκκλήσια, τὸν παλαιὸ κόσμο τῆς Κύπρου καὶ ὅλα ὅσα ἔχει ὁ ἴδιος στὴ δική του καρδιά.

• Τοὺς κατὰ σάρκα γονεῖς μου, πατέρα Πολύβιο καὶ πρεσβυτέρα Κυριακή, ὄχι μόνο γιὰ ὅσα μοῦ προσέφεραν παιδιόθεν, ἀλλά, κυρίως, γιατὶ ἡ συνεχὴς παρουσία τους στὴ Μονὴ ὑπῆρξε καὶ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει βοήθεια καὶ ἀσφάλεια γιὰ τὴν Ἀδελφότητα, ἀλλὰ καὶ μεγάλη διακονία γιὰ τὸν κόσμο τῆς περιοχῆς.

• Τοὺς εὐλαβεῖς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς μας, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν τὶς λειτουργικές μας ἀνάγκες. Σ’ αὐτοὺς χρωστοῦμε τὶς καθημερινὲς θεῖες Λειτουργίες, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὰ σαρανταλείτουργα, ποὺ τελοῦνται στὴ Μονή.

• Τοὺς Πνευματικοὺς πατέρες, τοὺς ὁποίους ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Μόρφου ἀποστέλλει στὴ Μονὴ σὲ τακτικὴ βάση, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως. Μαζί τους ζοῦμε τὸ θαῦμα τῆς μετανοίας καὶ «τῆς χαρᾶς τοῦ οὐρανοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι».

•  Τὸν Ἀρχιμανδρίτη Ἀμβρόσιο Γκορέλωφ, Γέροντα τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ στὴ Σκουριώτισσα, γιατί, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ λειτουργική του διακονία, παρέδωσε σ᾽ ἐμᾶς τὴν ἱερὰ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας καὶ γιατὶ στάθηκε δίπλα μας, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ὡς πραγματικὸς ἀδελφός.

• Τὸν Μουσικοδιδάσκαλο Ψαλτικῆς Τέχνης καὶ Πρωτοψάλτη τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, κ. Μάριο Ἀντωνίου, ποὺ μὲ περισσὴ φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια μᾶς καταρτίζει, τόσο στὶς γνώσεις τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ὅσο καὶ στὴν ἐκμάθηση τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς. Τὸ ψαλτικὸ ἦθος καὶ ὕφος, ποὺ μεταφέρει στὶς ἀδελφές -ἁπλό, λιτό, ἀνατολικὸ καὶ ἐξαίρετα σοβαρό-, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς ἁρμόζει στὴ μοναχική μας πολιτεία. Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ βοηθοῦνται, τόσον οἱ ἀδελφές, ὅσο καὶ οἱ πιστοί, νὰ μυσταγωγοῦνται στὰ ἐξυμνούμενα θεῖα γεγονότα.  

• Μαζί τους, εὐχαριστοῦμε καὶ ὅλους ποὺ διακόνησαν τὶς ἀνάγκες τῆς Μονῆς, εἴτε διὰ τοῦ κόπου τους, εἴτε οἰκονομικά, εἴτε διὰ τῶν ὑπηρεσιῶν τους, εἴτε καὶ διὰ τῶν εὐχῶν καὶ προσευχῶν τους. Ἡ ἐνίσχυση, ἡ στήριξη καὶ ἡ βοήθειά τους πρὸς τὴν Ἀδελφότητά μας ὑπῆρξε πολὺ σημαντική. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς βρίσκονται σήμερα ἀνάμεσά μας, ἀλλὰ εἶναι καὶ κάποιοι ποὺ ἔχουν μεταβεῖ «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Τοὺς θυμόμαστε ὅλους καὶ ταπεινὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτούς.  Ζητοῦμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας νὰ τοὺς εὐλογοῦν κι ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς ἀξιώσει τὸ ποθούμενον, τὴν αἰώνιο ζωὴ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἀδελφὲς ἐν Χριστῷ ἠγαπημένες,

Σᾶς εὐχαριστῶ, γιατὶ μὲ προθυμία καὶ ζῆλο βαστάσατε τὸ βάρος καὶ τὸν κάματο τῶν διακονημάτων τῆς Μονῆς καὶ γιατὶ ὑπομένετε μὲ ἀγάπη τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἀσθενήματα τῆς ψυχῆς καὶ τῆς σαρκός μου.

Ἀδελφές, «στήκετε ἐπὶ τὴν πέτραν» τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καὶ «κρατεῖτε τὰς παραδόσεις». Μᾶς ἐδόθησαν πολλά. Θὰ μᾶς ζητηθοῦν καὶ πολλά. «Τὶς λαμπάδες μὴ σβέννυτε», «ἵνα μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ».

«Ἡ Θεόπαις Μαριὰμ σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἑτοιμάζουσα ἑαυτὴν εἰς κατοικητήριον τοῦ παντάνακτος Θεοῦ καὶ προ-τρέπεται καὶ ἡμᾶς συνεισελθεῖν κατατρυφῆσαι εἰς τὰ θεῖα θαυμάσια εἰς ναὸν Βασιλέως». «Ἐκκαθάρωμεν ἑαυτὰς καὶ ἀκολουθήσωμεν Αὐτῇ».

Πανιερώτατοι, Θεοφιλέστατοι, ἅγιοι Καθηγούμενοι, σεβαστὲς Γερόντισσες, σεβαστοὶ Πατέρες, ἁγία σύναξις τῶν πιστῶν,

Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ἀγάπη σας νὰ εἶστε μαζί μας αὐτὴ τὴν ξεχωριστὴ ἡμέρα γιὰ τὴν Ἀδελφότητα.

Σᾶς παρακαλοῦμε νὰ προσεύχεστε νὰ μᾶς στερεώνει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐλογία τῶν Ἁγίων στὸ Μοναστήρι μας, στὸν τόπο τῆς μετανοίας μας. Νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ζήσουμε ἐν εἰρήνῃ, ἀγάπῃ καὶ ὁμονοίᾳ, μὲ μιὰ καρδιά, μιὰ θέληση, σὰν ἕνας ἄνθρωπος, ὥστε νὰ ἐξακολουθήσει ὁ τόπος τοῦτος νὰ εἶναι τόπος προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας.

Προσευχηθεῖτε καὶ γιὰ μένα προσωπικά, αὐτὴ τὴν ἱερὴ στιγμή, νὰ μοῦ δίνει ὁ Θεὸς φώτιση, τὴ θεία φώτιση ποὺ χορηγεῖ τὸ Πανάγιό Του Πνεῦμα. Νὰ μοῦ δίνει διάκριση καὶ εὐσπλαχνία στὴν ποιμαντικὴ διακονία, ποὺ μοῦ ἔχει ἀνατεθεῖ. Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη τῆς Ἡγουμένης. Εὐθύνη γιὰ κάθε ψυχή, ποὺ τῆς ἐμπιστεύεται ὁ Θεός. Ἡ καρδιά μου εἶναι συντετριμμένη ἀπὸ τὴ συναίσθηση τῆς φοβερῆς αὐτῆς εὐθύνης, ἀπὸ τὴ μιά, καὶ τῆς ἀπόλυτης ἀδυναμίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη.

Προσευχηθεῖτε στὴν Παναγία μας, νὰ μοῦ χαρίζει σπλάχνα οἰκτιρμῶν καὶ μητρικὴ καρδιὰ εὐρύχωρη, νὰ χωρᾶ τὴν Ἀδελφότητα καὶ τοὺς προσκυνητές, ποὺ προστρέχουν στὴ χάρη τῶν Ἁγίων μας.

Καὶ νὰ μὲ ἀξιώσει ὁ Κύριος, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, νὰ παρουσιασθῶ μπροστά Του μὲ θάρρος, κραυγάζοντας:

«Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός»!

 Ἀμήν! Γένοιτο, γένοιτο, Κύριε!

--------

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάντας ἡμᾶς συνήγαγεν εἰς τὴν Μονὴν ταύτην τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντης, διὰ νὰ ἀναβιβάσωμεν εἰς τὸν ἡγουμενικὸν θρόνον αὐτῆς τὴν ἐπὶ δεκατέσσαρα συναπτὰ ἔτη Προϊσταμένην τῆς Ἀδελφότητος, μοναχὴν Ἰουστίνην.

Καὶ πολλοὶ θὰ διερωτῶνται: Ποία ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῆς Προϊσταμένης καὶ τῆς Ἡγουμένης Ἀδελφότητός τινος; Καί, διατί νὰ διέλθῃ τοσούτους χρόνους προετοιμασίας ἡ ταπεινὴ Ἀδελφότης τῆς Μονῆς ταύτης, διὰ νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς προχειρίσεως Ὑμῶν εἰς Ἡγουμένην, ὁσιωτάτη Γερόντισσα Ἰουστίνη; Ἡ Προϊσταμένη μιᾶς Ἀδελφότητος, ὅπως καὶ ἡ λέξις δηλοῖ, προΐσταται τῶν ἀδελφῶν, δηλονότι ἵσταται πρώτη εἰς τὰς Ἀκολουθίας, συντονίζει τὴν λατρευτικὴν ζωὴν τῶν μοναζουσῶν καὶ τὰ διακονήματα αὐτῶν, ἐπιμελεῖται ἐν γένει τῆς διοικήσεως ἀνθρώπων καὶ πραγμάτων. Ἀλλ᾽ ὅμως δὲν ἀναγεννᾷ πνευματικῶς! Τοῦτο εἶναι ἔργον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπιτελούμενον διὰ τῆς πνευματικῆς Μητρότητος τῆς Ἡγουμένης Μονῆς τινος. Καὶ ἡμεῖς πάντες συνήλθομεν μετὰ πολλῆς συστολῆς, διὰ νὰ τελέσωμεν ἓν τοιοῦτον ἔργον ἁγιοπνευματικόν, ἤτοι τὴν προχείρισιν Ἡγουμένης καὶ Μητρὸς τῆς ἁγίας ταύτης Μονῆς.

Πλεῖστοι ὅσοι γνωρίζετε τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἐντολήν, καὶ συνάμα προφητικὴν ῥῆσιν, τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου πρὸς ἐμέ, ὅταν τὸν ἐπεσκέφθην εἰς τὴν Παναγοῦδα Ἁγίου Ὄρους, εἰκοσαέτης τότε φοιτητὴς Νομικῆς: «Τὸ πρόβλημα τῆς Κύπρου δὲν εἶναι πολιτικόν. Εἶναι πνευματικόν! Στὴν Κύπρον νὰ πᾶς γιὰ μοναχός. Καὶ νὰ φτιάξετε ἐκεῖ βάσεις πνευματικές, κι αὐτὲς οἱ βάσεις θὰ διώξουν τὶς βάσεις: Τὶς βάσεις τῶν ξένων, τῆς τουρκικῆς κατοχῆς, τὶς βάσεις τῆς δικῆς μας ἁμαρτίας.» Ὁ ὅσιος Γέρων καὶ σχέδιον ἀρχιτεκτονικὸν ἐχάραξεν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, διὰ νὰ κάμῃ ἁπτὴν τὴν προφητείαν αὐτοῦ, λέγων πρὸς ἐμέ: «Ἐσύ, παιδί μου, θὰ ἔλθῃ καιρός, ποὺ θὰ φτιάξῃς μοναστήρια. Δύο αὐλὲς τότε νὰ κάμῃς: Ἡ πρώτη θὰ εἶναι βατὴ γιὰ ὅλους, κλῆρον καὶ λαόν, ἐνῶ ἡ δεύτερη ἄβατος γιὰ τὸν κόσμο, βατὴ μόνον σὲ μοναχοὺς ἢ μοναχές.»

Ἐνθυμεῖσθε, ὁσιωτάτη Γερόντισσα Ἰουστίνη καὶ ἀδελφαί, ὅτι, ὅταν ἀνεκαινίζαμεν τὴν Μονὴν ταύτην, εἴπομεν ἡ πρώτη αὐλὴ νὰ εἶναι ἡ αὐλὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὅπως δηλοῖ τὸ ὄνομα αὐτοῦ, συντελεῖ εἰς τὴν κατὰ τῆς ἁμαρτίας νίκην τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, εἶναι ἅγιος τοῦ λαοῦ καὶ θαυματουργός. Ἀλλά, διὰ τῶν φωτισμένων σχεδίων τῆς μακαριστῆς ἤδη ἀρχιτέκτονος Ἑλένης Πετροπούλλου, διὰ τῆς καθοδηγήσεως τοῦ Τμήματος Ἀρχαιοτήτων καὶ τῆς ἡμετέρας προσωπικῆς ἐπιστασίας, ἀπηρτίσθη καὶ μία δευτέρα αὐλή, ἡ ἐσωτέρα αὐλή, ὅπου καὶ τὸ Παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἐπιλογὴ ἡμῶν. Ὁ ἐσώτερος χῶρος ἀφιερώθη ἐκεῖ, ὅπου εἶναι ἀφιερωμένη -πρέπει νὰ εἶναι ἀφιερωμένη- ἡ καρδία ἡμῶν, ὁ θρόνος τοῦ νοὸς ἡμῶν: Εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, εἰς τὸν Ἀγαθὸν Παράκλητον, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τὸ Ὁποῖον σκηνοῖ ἐν ἡμῖν καὶ καθαίρει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος. Πόσον ἀκριβὴς ἦτο ὁ ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὅτε ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν μαθητὴν αὐτοῦ τὸν σκοπὸν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, εἰπών: «Ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»!

Ἀλλά, Γερόντισσα Ἰουστίνη, ὅπως λέγει ὁ ὀλιγομίλητος Γέρων ἡμῶν Συμεών, Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου, Μονὴ δὲν εἶναι τὰ κτήρια, δὲν εἶναι αἱ αὐλαί, δὲν εἶναι κἂν οὔτε αὐτὸ τὸ καθολικὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, οὔτε τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὔτε καὶ ὁ μελλοντικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου. Ἡ Μονὴ εἶναι τόπος, μᾶλλον τρόπος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον νὰ ἔχει ποιήσῃ μονήν, δηλαδὴ νὰ παραμένῃ εἰς τὰς καρδίας ὁμοψύχων ἀδελφῶν, συνηγμένων ἐν Πνεύματι ἐπὶ τὸ αὐτό, τῶν ὁποίων «ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» εἶναι, καὶ προσδοκῶσιν ἐν ἀγῶνι καὶ ὑπομονῇ τὴν συνάντησιν μετὰ τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. Καί, τὸ πρέπον, τὸ εὐκταῖον εἶναι, κατοικητήριον τοῦ Πνεύματος νὰ εἶναι ὁ πρῶτος, ἡ πρώτη τῇ τάξει τῆς Ἀδελφότητος, δηλονότι ὁ Ἡγούμενος ἢ ἡ Ἡγουμένη.

Καθόλα ταῦτα τὰ δεκατέσσαρα ἔτη λειτουργίας αὐτῆς, ἡ Ἀδελφότης τῆς Μονῆς ταύτης ἀναζητεῖ καὶ προσδοκεῖ τὴν ἔλευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί, συνάμα, τὴν ἀνάδειξιν Ἡγουμένης τῆς Μονῆς. Ἀλλά, τί εἶναι μία Ἡγουμένη; Εἶναι μία Μήτηρ, μία πνευματικὴ Μήτηρ, ἡ ὁποία γεννᾷ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πνευματικὰ τέκνα,  τὰ ὁποῖα διδάσκει τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν, τὴν ὁδὸν τῆς μετανοίας· πνευματικὴ μήτηρ, ἡ ὁποία ἐπισκοπεῖ δι᾽ ἀγρύπνου ὀφθαλμοῦ τὴν πνευματικὴν πορείαν ἑκάστης ἀδελφῆς καὶ μεσιτεύει ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ ποιμνίου αὐτῆς πρὸς Θεόν, ἡ ὁποία μάλιστα ἀναλώνεται εἰς τὴν μετάνοιαν διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῆς, τὴν συγχωρητικότητα διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀδελφῶν καὶ παντὸς τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν δοξολογίαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Διὰ νὰ τύχῃ λοιπὸν ἡ Ἡγουμένη τοῦ χαρίσματος τῆς πνευματικῆς μητρότητος, χρειάζεται συνεχῆ ἀγῶνα καθάρσεως ἐκ τῶν ψεκτῶν παθῶν, ὥστε νὰ λάβῃ θεῖον φωτισμὸν καὶ γνωρίσῃ ἐμπειρικῶς τὸν Θεόν. Ἀναφέρει σχετικῶς ὁ ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος: «Τρεῖς τρόποι εἰσὶ δι᾽ ὧν πᾶσα λογικὴ ψυχὴ τῷ Θεῷ προσεγγίσαι δύναται:

οὐδεὶς δὲ δύναται προσεγγίσαι τῇ τοῦ Θεοῦ ἀγάπῃ εἰ μὴ προηγήσεται ἐν αὐτῷ εἷς τρόπος τῶν τριῶν τούτων.»  Καί, εἰς ἁπλούστερον γλωσσικὸν ἰδίωμα: «Τρεῖς τρόποι ὑπάρχουν, μέσῳ τῶν ὁποίων ἠμπορεῖ νὰ πλησιάσῃ εἰς τὸν Θεὸν κάθε λογικὴ ψυχή: εἴτε μὲ τὴν θερμότητα τῆς πίστεως, εἴτε μὲ τὸν φόβον (τοῦ Θεοῦ), εἴτε μέσῳ κάποιας δοκιμασίας ἀπὸ τὸν Κύριον.» Διατί λέγω ταῦτα; Διότι ὁ Θεὸς παρεχώρησεν καὶ εἰς ὑμᾶς, Γερόντισσα Ἰουστίνη, καὶ εἰς ἐμέ, νὰ πάσχωμεν, διὰ παιδείας Κυρίου, ἐξ ἀσθενείας τοῦ σώματος, διὰ νὰ γνωρίσωμεν διὰ ταύτης τὴν ἀσθένειαν τῆς ψυχῆς ἡμῶν. Καὶ αἱ δοκιμασίαι αὗται, ἐὰν τὰς ἀξιοποιήσωμεν πνευματικῶς, κατεργάζωνται σὺν Θεῷ τὴν ἡμετέραν μετάνοιαν, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐσπλαγχνίαν πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὴν κατὰ Θεὸν μητρότητα εἰς ἐσᾶς καὶ τὴν κατὰ Θεὸν πατρότητα εἰς ἡμᾶς. Καί, κατὰ τὸν αὐτὸν ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σῦρον, «Μακάριος ἄνθρωπος ὁ γινώσκων τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν, διότι αὕτη ἡ γνῶσις γίνεται αὐτῷ θεμέλιος καὶ ἀρχὴ πάσης ἀγαθωσύνης... Οὐδεὶς δὲ δύναται αἰσθάνεσθαι τῆς ἑαυτοῦ ἀσθενείας, ἐὰν μὴ παραχωρηθῇ μικρὸν καὶ πειρασθῇ ἢ ἐν τοῖς καταπονοῦσι τὸ σῶμα ἢ τὴν ψυχήν· ἀλλ᾽ ὅταν συγκρίνῃ τὴν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ, τηνικαῦτα γνώσεται ταύτης τὴν μεγαλωσύνην.»  Καί, εἰς ἁπλουστέραν γλῶσσαν: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος συνειδητοποιεῖ τὴν πνευματικὴν ἀσθένειάν του, διότι αὐτὴ ἡ γνώση γίνεται εἰς αὐτὸν θεμέλιον καὶ ἀρχὴ κάθε καλοῦ... Κανεὶς ὅμως δὲν ἠμπορεῖ νὰ αἰσθανθῇ τὴν πνευματικήν του ἀσθένειαν, ἐὰν δὲν παραχωρηθῇ δι᾽ ὀλίγον ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ δοκιμασθῇ ἢ εἰς αὐτὰ ποὺ ταλαιπωροῦν τὸ σῶμα ἢ εἰς ὅσα ταλαιπωροῦν τὴν ψυχήν. Ὅταν ὅμως ἀντιληφθῇ μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ τὴν ἀσθένειάν του, τότε θὰ γνωρίσει τὸ μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς βοήθειας.»

Διὰ τῆς ἐν μετανοίᾳ λοιπὸν καὶ ταπεινώσει ἐπιγνώσεως τῆς ἰδίας ἀσθενείας, ἡ Ἡγουμένη λαμβάνει τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν κάθαρσιν ἐκ τῶν παθῶν, καὶ ὁδηγεῖται εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν, ἥτις εἶναι ἡ ἐν τῇ ψυχῇ ἐνοίκησις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Πατὴρ δι᾽ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ διδάσκει εἰς τὴν οὕτω κατασταθεῖσαν ἀληθῆ πνευματικὴν μητέρα τὰ πάντα, καθὼς ὑπεσχέθη ὁ Κύριος, ὅτι «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16, 12). Διδάσκει λοιπὸν αὐτήν:

•Πῶς καὶ πότε νὰ ἐνεργῇ διὰ μητρικῆς ἡπιότητος καὶ πότε καὶ διὰ ποίου τρόπου νὰ ἀνακαλῇ διὰ μητρικῆς αὐστηρότητος τὰς ἀδελφὰς εἰς τὸν πόθον τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τὴν ὁδὸν τῆς μετανοίας. Συμβουλεύει σχετικῶς καὶ ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Ὁ πνευματικὸς πατὴρ δὲν πρέπει πάντοτε νὰ ταπεινοῦται παραλόγως, οὔτε καὶ νὰ ἐξυψώνῃ τὸν ἑαυτόν του ἀπερισκέπτως, ἀποβλέποντας εἰς τὸ παράδειγμα τοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος ἐχρησιμοποίει ἀμφότερους τοὺς τρόπους κατὰ τὴν περίστασιν.» 

Ὅταν πᾶσαι αὗται αἱ συνειδητοποιήσεις ἐνθρονισθῶσιν ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς Προεστώσης, τότε, διὰ τῆς συμφώνου ψήφου τῆς Ἀδελφότητος, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐντέλλεται τὸν οἰκεῖον Ἐπίσκοπον, ὅπως ἐνθρονίσῃ ταύτην εἰς τὸν ἡγουμενικὸν θρόνον, ὅστις εἶναι -πρέπει νὰ εἶναι- θρόνος μετανοίας καὶ εὐσπλαγχνίας.

Ὁ ὁσίας μνήμης μακαριστὸς Γέρων ἡμῶν, π. Ἰάκωβος Τσαλίκης, καθ᾽ ἣν ἐποχὴν ἐφοίτουν εἰς τὸ ἐν Ἀθήναις Πανεπιστήμιον καὶ ἐπεσκεπτόμην αὐτόν, ἡμέραν τινα περιέγραψεν εἰς ἐμὲ προφητικῶς τὴν ἣν ἐμέλλομεν ποιῆσαι ἀνασύστασιν τῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου, χαρακτηρίσας ταύτην ὡς νεκρανάστασιν. «Θὰ ἔρχονται πολλοὶ ἄνθρωποι ἐκεῖ, Νεόφυτε», συν-επλήρωσεν. «Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν ἀναπαύετε, γιατὶ θὰ ἔρχονται γιὰ σᾶς!» Εἰς δὲ τὴν ἐρώτησιν ἡμῶν, διὰ τὸ ποία θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ σχέσις ἡμῶν πρὸς τοὺς ἐπισκέπτας καὶ προσκυνητὰς τῆς Μονῆς, ἀπήντησεν εἰς ἐμὲ ὁ ἄνθρωπος οὗτος τοῦ Θεοῦ: «Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, παιδί μου, δὲν θέλει πολλὰ ἀπὸ ἐμᾶς. Μία ὡραία Ἀκολουθία, ἕνα χαμόγελο, ἕνα γλυκὺ λόγο καὶ ἕνα ποτήρι κρύο νερό.»

Καί, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ὁ Γέρων Ἰάκωβος ἡγίασεν, ψάλλων Παρακλήσεις, πολλὰς Παρακλήσεις, δι᾽ ὅλους τοὺς πονεμένους, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο εἰς τὴν Μονὴν αὐτοῦ. Διότι ὁ μοναχός, ἐν τῷ πνεύματι τῆς ἀληθοῦς μετανοίας εὑρισκόμενος, κατὰ φυσικὴν τῆς Χάριτος ἐνέργειαν, εὐσπλαγχνίζεται καὶ συμπάσχει μετὰ τοῦ συνανθρώπου αὐτοῦ, ἑκάστου τῆς Μονῆς αὐτοῦ προσκυνητοῦ, τοῦ ‘‘πλησίον’’ δηλονότι τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ προσευχὴ αὐτοῦ εἶναι ἔμπονος καὶ παρακλητική, τόσον διὰ τοὺς ζῶντας, ὅσον καὶ διὰ τοὺς κεκοιμημένους ἐν Κυρίῳ ἀδελφοὺς αὐτοῦ. Ἡ τοιαύτη προσευχὴ αὐτοῦ ἀποβαίνει οὕτως ἁγία μνημόνευσις καὶ ἡ καρδία αὐτοῦ ἱερὰ Πρόθεσις, ἔνθα ἡ μνήμη αὐτοῦ ἑνοῦται μετὰ τῆς αἰωνίου μνήμης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Καὶ διὰ τῆς τοιαύτης ἀγγελομιμήτου προσευχῆς, οἱ μοναχοὶ καὶ αἱ μοναχαὶ ἐκπληροῦσι τὸ λόγιον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, «φῶς μὲν μοναχοῖς, ἄγγελοι· φῶς δὲ πάντων ἀνθρώπων, μοναδικὴ πολιτεία» .

Χαίρομαι, διότι καὶ εἰς τὴν Μονὴν ταύτην τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ γέννημα, τρόπον τινα, τῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου καὶ ἡ ὁποία ὡσαύτως ἀνεστήθη ἐκ νεκρῶν, ὑπάρχει ἰσορροπία μοναχικῆς ζωῆς καὶ φιλοξένου ἀναπαύσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεγαλυτέρα ἀνάπαυσις, τὴν ὁποίαν προσφέρει αὕτη ἡ Μονή -καὶ παρακαλῶ, σεβαστὴ Γερόντισσα καὶ ἀδελφαί, ὅπως κρατήσητε καὶ διαφυλάξητε τοῦτο-, ἀποτελοῦσιν αἱ ὡραῖαι Ἀκολουθίαι καὶ τὸ ἐνταῦθα τελούμενον Μυστήριον τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ὑπὸ τριῶν Πνευματικῶν πατέρων. Ἔχει δὲ πανθομολογουμένως καταστεῖ ἡ μικρὰ αὕτη Μονὴ κέντρον Ἐξομολογήσεως ἀνθρώπων ἐκ πάσης τῆς Κύπρου. Κατὰ τὴν ἱστορικὴν ταύτην ἡμέραν, ἐκφράζομεν τὰς θερμοτάτας εὐχαριστίας ἡμῶν πρὸς τοὺς σεβαστοὺς τούτους Πνευματικοὺς πατέρας, Πολύβιον, Παναγιώτην καὶ Χριστόδουλον, καὶ εὐχόμεθα ὅπως τὸ Ἅγιον Πνεῦμα χαρίζῃ εἰς αὐτοὺς διάκρισιν, φωτισμὸν, λόγον μετανοίας καὶ τρόπους εὐσπλαγχνίας πρὸς τὸν πονεμένον λαὸν τῆς νήσου.

Καταλήγοντες, ὁσιωτάτη Γερόντισσα καὶ σεβασταὶ ἀδελφαὶ τῆς Μονῆς ταύτης, ὑποδεικνύομεν εἰς ὑμᾶς, ὅπως εἰς τὴν ἀνάντη ὁδὸν τῆς μοναδικῆς πολιτείας ἐμπνέησθε ἐκ τοῦ βίου καὶ τῶν ἔργων τῶν μεγάλων συγχρόνων ὁσίων Πορφυρίου καὶ Παϊσίου, τῶν ἡγιασμένων Γερόντων Ἰακώβου Τσαλίκη, Εὐμενίου Σαριδάκη καὶ Δαμασκηνοῦ Κατρακούλη, ὡς καὶ τῶν Πνευματικῶν ἡμῶν πατέρων, Ἀθανασίου Σταυροβουνιώτου καὶ Συμεὼν Μαυροβουνιώτου. Ἐὰν χαρακτηρίζῃ τι ἀπὸ κοινοῦ τοὺς ἐν λόγῳ ὁσίους καὶ Γέροντας, εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ μυστικὴ ζωὴ τῆς μετανοίας καὶ ἡ πρὸς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ ἀγάπη καὶ εὐσπλαγχνία.

Ἔχοντες πάντα τὰ ἀνωτέρω ὑπόψιν καὶ ποθοῦντες καὶ προσδοκῶντες νὰ βιώνητε ταῦτα καθημερινῶς καὶ ἐν ἐγρηγόρσει καρδίας, εὐχόμεθα ἐκ μυχίων ψυχῆς ἡ σημερινὴ ἐνθρόνισις ὑμῶν, ὁσιωτάτη Γερόντισσα Ἰουστίνη, ἥτις ἐτελέσθη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διὰ χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου ὑμῶν, νὰ τελέσῃ καὶ τὴν ἐνθρόνισιν τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας μονίμως ἐν τῇ ὑμετέρᾳ θεοφιλεῖ καρδίᾳ, καὶ δι᾽ ὑμῶν, ἐν πάσῃ τῇ ἐν Χριστῷ ὑμῶν Ἀδελφότητι.

Εὐχόμεθα καλὴν στερέωσιν ἐν τῇ Ἡγουμενίᾳ καὶ πλούσιον παρὰ Κυρίου φωτισμόν!  Ἀξία!

--------