Την Κυριακή Β΄ Νηστειών, 24η Μαρτίου 2019  η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, το Κοινοτικό Συμβούλιο Κατυδάτων, η Εκκλησιαστική Επιτροπή του ιερού ναού Αγίου Ιωάννου Κατυδάτων και το σωματείο ΠΑΕΚ Κατυδάτων τίμησαν τον π. Γεώργιο Ιωάννου για την πολυετή του ιερατική διακονία και προσφορά στην κοινότητα.   

Ομιλία του διδασκάλου κ. Μαρίνου Κωνσταντίνου

Ο παπα Γεώργιος Ιωάννου, γεννήθηκε στις 10/01/1922 στα Κατύδατα. Ήταν παιδί μιας φτωχής οικογένειας με εφτά παιδιά. Στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών έμεινε ορφανός, αφού ο πατέρας του πέθανε το 1930. Το ρόλο του πατέρα για τα ορφανά αναλαμβάνει ο παππούς τους, ο παπά Αναστάσης, ο οποίος και τους μεγαλώνει. Με χίλιες δυο δυσκολίες, καταφέρνει να φοιτήσει μέχρι και την πρώτη τάξη του Γυμνασίου.

Οι δύσκολες συνθήκες που βιώνει, τον αναγκάζουν, παρότι ακόμα παιδί, να εργάζεται στα χωράφια της οικογένειας του. Στην εφηβεία, μαθητεύει στην Ευρύχου για 16 μήνες και μαθαίνει την τέχνη της ραπτικής. Εξασκεί την τέχνη του ως νεαρός ράφτης, στο γειτονικό Καλό Χωριό με μισθό δύο σελίνια την εβδομάδα. Όπως και οι περισσότεροι νεαροί άντρες της περιοχής τότε, προσλαμβάνεται από την Μεταλλευτική Εταιρεία και εργάζεται με 12 γρόσια την ημέρα στην Φουκάσα, το Μαυροβούνι και τον Ξερό, μέχρι και το 1939 που τα μεταλλεία κλείνουν λόγω της κρίσης που ξέσπασε ένεκα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Παίρνει την απόφαση να πολεμήσει ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα μαζί με χιλιάδες άλλους νεαρούς Κυπρίους.

Κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό στις 07/09/1940 και έφυγε από την Κύπρο με πλοίο από το λιμάνι Αμμοχώστου. Οι Άγγλοι αρχικά, τους μετέφεραν στην Κρήτη αλλά εκεί δέχθηκαν βομβαρδισμούς από τα Γερμανο-ιταλικά αεροπλάνα και γι’ αυτό εγκατέλειψαν την Κρήτη και πήγαν στον Πειραιά. Επιβιβάστηκαν σε τρένο και αναχώρησαν για το πολεμικό μέτωπο στην Θεσσαλονίκη. Ενδιάμεσα της διαδρομής, κοντά στην Λαμία, τους εντόπισαν και τους βομβάρδισαν τα γερμανικά αεροπλάνα. Οι περισσότεροι σύντροφοι του σκοτώθηκαν, περίπου 120 άτομα. Επέζησαν μόνον 80, εκ των οποίων ένας ήταν και ο ίδιος. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Αθήνα και από το λιμάνι του Πειραιά, αναχώρησε για την Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Παλαιστίνη. Έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις και αποστολές στα 5 χρόνια που κράτησε ο πόλεμος. Αποστρατεύθηκε και επέστρεψε στην Κύπρο στις 15/04/1945.

Όταν επέστρεψε, θέλησε να αρχίσει να εξασκεί ξανά το επάγγελμα του ράφτη αλλά με περισσότερη κατάρτιση. Έτσι, πήγε στη Λευκωσία, στον αρχιράφτη Σεβαστίδη και με 20 λίρες που εξοικονόμησε, έμαθε κοπτική και ραπτική. Με τις γνώσεις και την πείρα του, κατάφερε να ανοίξει το δικό του ραφείο. Ήταν ο καιρός που αποφάσισε να φτιάξει τη δική του οικογένεια.

Παντρεύτηκε στην Πέτρα στις 02/11/1947 τη νεαρή Μαρίτσα, μια νέα κοπέλα, όμορφη, νοικοκυρά και καλοσυνάτη. Καρπός του γάμου τους 5 παιδιά, 2 γιοί και 3 θυγατέρες.

Ακολούθως, η οικογενειακή παράδοση και κυρίως η ανατροφή που πήρε από τον ιερέα παππού του, τον οδηγούν να γίνει νεωκόρος και να αρχίσει την πορεία του προς την Ιεροσύνη. Φοίτησε στην Ιερατική Σχολή από το 1953 μέχρι το 1955. Στις 17/10/1954 χειροτονείται διάκονος και στις 20/03/1955 χειροτονείται ιερέας. Διορίζεται ιερέας στις κοινότητες Καλό Χωριό και Αμπελικό εκ περιτροπής. Στο Αμπελικό παραμένει μέχρι και το 1958 ενώ στο Καλό Χωριό συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι και το 1974.

Η τουρκική εισβολή, αναγκάζει τον πατέρα Γεώργιο να εγκαταλείψει με την οικογένεια του την κοινότητα του Καλού Χωριού και να προσφυγοποιηθεί. Ευτυχώς όχι πολύ μακριά, όχι σε άγνωστα μέρη. Τα Κατύδατα, υποδέχονται τον πατέρα Γεώργιο με την οικογένεια του και μια νέα ζωή αρχίζει για όλους από το μηδέν. Ήταν η περίοδος που τα Κατύδατα χρειάζονταν ιερέα και ο πατέρας Γεώργιος αποτελούσε ιδανική λύση.

Έτσι στις 20/09/1974 διορίστηκε ιερέας στα Κατύδατα, το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Με πολλούς κόπους κατάφερε σιγά-σιγά να κτίσει ένα σπιτάκι με θέα τον αγαπημένο του Άη Γιάννη και στέγασε εκεί την οικογένεια του. Στις 02/02/1977 έλαβε τον τίτλο του Πνευματικού για τις κοινότητες Κατύδατα, Λινού και Φλάσου.

Κατά τη διάρκεια των 40 και πλέον χρόνων της πνευματικής του παρουσίας στην κοινότητα μας, ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα κυρίως όσον αφορούσε στη νεολαία του χωριού. Οργάνωσε το κατηχητικό Σχολείο για τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, τον Χριστιανικό όμιλο μαθητών και μαθητριών Γυμνασίου και Λυκείου και την Χριστιανική ένωση Γυναικών. Εκτός από την πνευματική κατάρτιση των νέων, ανέλαβε επίσης και την υγιή απασχόληση τους τα απογεύματα και κυρίως κατά την διάρκεια των διακοπών. Το οίκημα του κατηχητικού, ήταν για μας το καταφύγιο μας. Εκεί βρισκόμασταν με τους συμμαθητές και φίλους μας και παίζαμε μαζί με τον πατέρα Γεώργιο, τάβλι και σκάκι και πινγκ πονγκ και τόσα άλλα. Μας έμαθε τα πάντα! Μας είχε πάντα έγνοια και έλυνε τις διαφορές μας, όσο ασήμαντες και αν ήταν. Μας παρακολουθούσε διακριτικά και δεν δίσταζε να μας μαλώσει αν κάποιος από μας λοξοδρομούσε από όσα μας μάθαινε. Δεν υπήρξε φορά που να μας συναντήσει και να μη μας κεράσει είτε στο Κατηχητικό, είτε στο σπίτι του που μπαινοβγαίναμε. Οργάνωνε γιορτές με ποιήματα, τραγούδια και θεατρικά, τα οποία παρουσιάζαμε Χριστούγεννα και καλοκαίρι, ως επίσης και εκδρομές σε άλλα χωριά ή προσκυνήματα. Μας προετοίμαζε μέχρι ακόμα και για τους αγώνες των κατηχητικών σχολείων της Σολιάς που γίνονταν τότε. Ήταν ο παιδικός μας ήρωας, αυτός που ήξερε τα πάντα για μας, που μας αφιέρωνε χρόνο και μας έδινε σημασία. Πάντα ειλικρινής, φιλικός, εργατικός, γλεντζές, προοδευτικός, δεν δίστασε καν να μάθει να οδηγεί σε πολύ μεγάλη ηλικία για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του. Δεν είναι τυχαίο που η δική μου γενιά δεν τον αποκάλεσε ποτέ «πάτερ» ή «δάσκαλο» όπως οι υπόλοιποι συγχωριανοί. Εμείς πάντα τον φωνάζαμε «παππού» γιατί έτσι ήταν: ο καλός μας παππούς που μας αγαπούσε και μας συμπεριφερόταν ως να ήμασταν πραγματικά του εγγόνια. Κι ενώ μεγαλώναμε και ανοίγαμε τα φτερά μας, άλλοι για σπουδές, άλλοι για να εργαστούν και άλλοι για να δημιουργήσουν οικογένεια, ήταν πάντα με τον τρόπο του παρών στη ζωή μας. Πάντα ρωτούσε χωρίς αδιακρισία, πάντα συμβούλευε χωρίς να πιέζει, πάντα ενδιαφερόταν για την πορεία της ζωής μας. Κι όσο προχωρούσαν τα χρόνια και βλέπαμε και νιώθαμε ότι μειώνονταν οι σωματικές του δυνάμεις άλλο τόσο βλέπαμε να ενισχύεται η πνευματική του ωριμότητα και σοφία.

Σοφός πλέον γέροντας, αποφασίζει στα 92 του χρόνια, να συνταξιοδοτηθεί και να υπηρετεί πλέον την Εκκλησία στο πλευρό του πατρός Θεοδώρου. Δεν έλειψε ποτέ από τον ναό και τις ιερές ακολουθίες, παρ’ όλες τις δυσκολίες της ηλικίας του. Πάντα η γνώριμη φιγούρα του στο Ιερό Βήμα και η φωνή του μέσα από αυτό, μας θυμίζει την παρουσία του. Τρία χρόνια πριν, στα 95 του χρόνια, η ζωή τον αναγκάζει να αποχωριστεί τη σύντροφο της ζωής του, Μαρίτσα. Φιλοσοφημένος όμως και πραγματικός χριστιανός, σηκώνεται από το πένθος και συνεχίζει να ζει, όσο μπορεί, όπως μπορεί, με αξιοπρέπεια και αυτάρκεια. Παρηγοριά και συντροφιά του η Εκκλησία και η μεγάλη αγάπη του, η Παναγία η Σκουριώτισσα.

Πατέρα Γεώργιε, Δάσκαλε, παππού μας. Τώρα που η ζωή σου, στα 98 της χρόνια βάφεται πια στα χρώματα του δειλινού, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από όλους εμάς σου αξίζει. Η παρουσία σου έχει σφραγίσει ένα κομμάτι της ζωής μας. Ίσως το πιο όμορφο, τα χρόνια της πρώτης μας νιότης. 65 χρόνια λοιπόν μετά από τη χειροτονία σου, δικαιούσαι όσο κανείς άλλος, να ακούσεις ξανά το ΑΞΙΟΣ…ΑΞΙΟΣ…ΑΞΙΟΣ!

***

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΡΦΟΥ

Νεόφυτος ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης Μόρφου καὶ Πρόεδρος τῶν Σόλων

Τῷ Αἰδεσιμωτάτῳ Πρεσβυτέρῳ π. Γεωργίῳ Ἰωάννου

Τῆς εὐδοκίμου καὶ πολυετοῦς ἱερατικῆς αὐτοῦ διακονίας ἕνεκεν.

Ἀπονέμομεν

Τὸν δίκαιον ἔπαινον καὶ τὴν τιμητικὴν ταύτην διάκρισιν τῆς καθ᾽ ἡμᾶς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Μόρφου, ἐπευχόμενοι αὐτῷ ὑγιείαν ἀδιάπτωτον καὶ πᾶσαν παρὰ Θεοῦ ἐνίσχυσιν καὶ εὐλογίαν.

Ἐφ᾽ ᾧ καὶ εἰς ἔνδειξιν ἐπιδίδομεν αὐτῷ τὸ παρὸν ἡμέτερον Μητροπολιτικὸν ἱεροσφράγιστον γράμμα, τῇ ἰδίᾳ ἡμῶν χειρὶ ὑπογεγραμμένον.

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Μόρφου Νεόφυτος

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Μόρφου,

τῇ 24ῃ Μαρτίου τοῦ σωτηρίου ἔτους, βιθ´ (2019).