π. Alexander Schmemann

Την τρίτη Κυριακή της προετοιμασίας μας για τη Μεγάλη Σαρακοστή διαβάζουμε την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ. 1 5, 11 ‐32). Η παραβολή τούτη μαζί με τους ύμνους της ημέρας αυτής μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από την εξορία. Ο άσωτος γιος, λέει το Ευαγγέλιο, πήγε σε μια μακρινή χώρα και κει σπατάλησε ότι είχε και δεν είχε.

Ὁ Ἄσωτος υἱὸς ἔζησε ἄσκοπα καὶ σπατάλησε ὅλη τὴν περιουσία ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας του. Κι ἀφοῦ τὰ ξόδεψε ὅλα, στὴ μακρινὴ αὐτὴ χώρα ἔπεσε πείνα μεγάλη κι ἄρχισε κι ὁ ἴδιος νὰ πεινᾶ. Στὴ μακρινὴ αὐτὴ χώρα, μακριὰ πολὺ ἀπὸ τὸν Θεό, ὑπάρχει πάντα πείνα, γιατί ἡ γῆ δὲν μπορεῖ νὰ χορτάσει τὸν πεινασμένο ἄνθρωπο. 

Συνέντευξη του ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη στον Δημήτρη Κοσμόπουλο

Η ιστορία παίζει κεντρικό ρόλο στη ποίησή σας. Η ποίηση μπορεί άραγε να μας βγάλει από αυτό που θα ορίζαμε ως τραγωδία της ιστορίας;

Η ιστορία, όπως ξέρετε, είναι το υλικό αποτύπωμα της εξελικτικής μας συμπεριφοράς. Συχνότατα καθορίζεται από όρους αποτρόπαιης ή ελεεινής μορφής, που καταστρατηγούν —εν είδει αντιποίησης αρχής— την αμετάθετη αξία του ανθρώπου και την εξ ουρανού δοσμένη σ’ αυτόν πνευματική χάρη. Για να συντομέψω την απάντηση, θα έλεγα ότι η ιστορία αποτελεί το πρό–βλημα, υπό την έννοια της αριστοτελικής προ–βολής, αυτού δηλαδή που προ–βάλλεται προς συζήτηση κι εξεύρεση λύσης.