Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάστηκε το Σάββατο, 2 Ιανουαρίου 2016, η μνήμη του οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ στο φερώνυμο ιερό ησυχαστήριο στη Σκουριώτισσα.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό και προεξήρχε της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας, συμπαραστατούμενος από τον ηγούμενο της ιεράς μονής του Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου στους Τρούλλους της επαρχίας Λάρνακας, π. Συμεών, τον προϊστάμενο του ιερού ησυχαστηρίου αρχιμανδρίτη Αμβρόσιο, τους αρχιμανδρίτες της Μητροπόλεώς μας κ.ά. κληρικούς. Στην πανήγυρη παρίσταντο η ηγουμένη και οι αδελφές της ιεράς μονής Αγίου Νικολάου Ορούντας και πολλοί πιστοί από διάφορα μέρη.

Κατά τη διάρκεια του πανηγυρικού εσπερινού πραγματοποιήθηκε λιτανεία της εικόνας του οσίου Σεραφείμ και τεμαχίου από το ιερό λείψανό του και ακολούθως εξετέθησαν σε προσκύνηση.

Ο Πανιερώτατος στο κήρυγμά του, αρχικά, αναφέρθηκε στη σημασία της Γεννήσεως του Χριστού, λέγοντας ότι «αυτές τις εορταστικές χριστουγεννιάτικες ημέρες, βιώνουμε έναν ταπεινό  Θεό, ο οποίος δεν γεννάται σε παλάτια και ακριβά δωμάτια, αλλά στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ». Με αφορμή δε το χρίσμα του γάλλου Νικολά σε Ορθόδοξο, που τέλεσε στο πέρας του εσπερινού, επεσήμανε το πόσο σημαντικό είναι  ο χριστιανός να ενεργοποιεί διά της μετανοίας και της ταπεινώσεως το Άγιο Πνεύμα που λαμβάνει με το Βάπτισμά του, και συνέστησε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να γίνομε μιμητές των αγίων ανθρώπων του Θεού, λέγοντας ότι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας, και κατέληξε με τη νουθεσία ότι ο χριστιανός δεν πρέπει να είναι φοβητσιάρης, αλλά γενναίος, και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου. 

Παραθέτουμε το κήρυγμα του Πανιερωτάτου:

«Έτη πολλά και ευλογημένα σε όλους.

»Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μας αξίωσε και φέτος, για άλλη μία φορά, να εορτάσουμε την ευλογημένη Γέννησή Του και να τιμήσουμε πανηγυρικά το μέγα μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Αυτές τις εορταστικές χριστουγεννιάτικες ημέρες  βιώνουμε ένα Θεό, ο οποίος δεν γεννάται σε παλάτια και ακριβά δωμάτια, αλλά στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Βλέπουμε τον Βασιλιά των βασιλευόντων, τον Κύριο των κυριευόντων και τον Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου να προσκυνείται από μάγους και ποιμένες, σοφούς και απλούς ανθρώπους και, να κάθεται, όχι σε θρόνο δόξας, αλλά σε ανώτερο θρόνο: στην αγκαλιά της κυρίας ημών Θεοτόκου, που δάνεισε τη σάρκα της ολοκάθαρη για να ενωθεί με το Πνεύμα το Άγιο· και, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου, «ελήλυθεν ο Θεός εις τον κόσμον, και ... το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστι μεθερμηνευόμενον  μεθ'  ημών ο Θεός».

»Πόσο σημαντικό είναι το υπόδειγμα του Κυρίου μας!  Έχουμε ταπεινό Θεό, που αγαπά την ταπείνωση, αφού ο ίδιος είναι η Άκρα Ταπείνωση. Έχουμε Θεό, που ποθεί να είναι μαζί μας, φτάνει κι εμείς να έχουμε λίγο πόθο να τον γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τις εντολές Του, και το Πνεύμα το Άγιο που λάβαμε διά του Χρίσματος στο Βάπτισμά μας, θα ενεργοποιηθεί και θα επαναλάβει εντός μας το μυστήριο της Βηθλεέμ. Κάτι τέτοιο συνέβη σήμερα, με το Χρίσμα του αγαπητού μας Νικολά, του  γεωπόνου των βιοκαλλιεργειών εδώ στα μέρη του Ατσά και της Σολέας,  του ανθρώπου που αγάπησε τη γη, τον άγιο Φιλούμενο, τον άγιο Νικόλαο και τον άγιο Σεραφείμ και, μέσα από τον δρόμο των αγίων, βρήκε τον δρόμο που είχαν οι αρχαίοι πατέρες του. Διότι, όταν ένας καθολικός ή προτεστάντης γίνεται Ορθόδοξος, στην ουσία επιστρέφει εκεί που ήταν οι πρόγονοί του, στην Ορθοδοξία, στη μία αγία αποστολική και καθολική Εκκλησία.

»Θα προσέξατε ότι, πριν προχωρήσουμε στο χρίσμα του Νικολά, διαβάστηκε ο 50ός Ψαλμός, ο ψαλμός της μετανοίας, το «Ελέησόν με ο Θεός...», που ακούμε σε κάθε Όρθρο και που λέει μυστικά ο ιερέας την ώρα του Χερουβικού, αλλά και πριν από την τέλεση των Μυστηρίων. Αυτό είναι ποίημα της προσωπικής μετάνοιας του προφητάνακτος Δαβίδ από τα χρόνια τα πολύ παλιά, της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά είναι και ο ψαλμός της προσωπικής μετάνοιας του κάθε χριστιανού, αρχιερέως, ιερέως, διακόνου, μοναχού, μοναχής, λαϊκού. Και, ας  μην έχουμε την πλάνη και την υπεροψία ότι εμείς επειδή είμαστε Ορθόδοξοι περιλουζόμαστε από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, κι έτσι δεν μας χρειάζεται η μετάνοια! Όλοι οι άνθρωποι του Θεού, οι άγιοί μας, για να ενωθούν με τον Τριαδικό Θεό είχαν μεγάλη μετάνοια και ταπείνωση. Αυτή τη μετάνοια και ταπείνωση θέλει ο Θεός για να ζει μέσα μας και  αυτόν τον Θεό εύχομαι να ποθούμε και να θέλουμε συνεχώς, παρακολουθώντας την καρδία μας, τις επιθυμίες μας και τον εαυτό μας. Αυτή τη μετάνοια εύχομαι συνεχώς, αγαπητέ μου Νικολά, ν’ ανανεώνεις, και η αγιότητα θα σου προσφέρεται αφειδώλευτα. Και μαζί σου θ’ ανανεώνεται και όλη η οικογένειά σου, της συζύγου σου Μαρίας και της θείας της Σαλώμης, που γίνεται η αφορμή της καθόδου του Αγίου Πνεύματος σ’ εσένα. Να της δώσει ο Θεός  χρόνο ζωής, να σας χαρεί  όλους σαν εκλεκτά μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

»Εύχομαι και πάλι σε όλους σας να έχετε χρόνια πολλά,  ‘πολυχρονία’, όπως λέει σ’ εμένα ένας προσευχόμενος άνθρωπος που πλησιάζει τα εκατόν έτη ζωής, ο Στυλλής ο μυλωνάς της Ευρύχου· ‘‘πολυχρονία να έχετε, άγιε Δέσποτα’’… Κι όταν τον ρώτησα, ‘‘γιατί, θείε Στυλλή, να έχω πολλά χρόνια’’, μου απάντησε, ‘‘για να έχεις πολλή μετάνοια και για να έχεις και πολλή ορθοτόμηση του λόγου του Θεού στον λαό του Θεού’’. Ακούτε άνθρωπο, που ούτε σε θεολογικές σχολές πήγε, ούτε σε ιερατικές σχολές,  αλλά διδάχτηκε την πραγματική θεολογία από το Πνεύμα το Άγιο με τη φύλαξη του νου του, προσέχοντας καθημερινά τις εντολές του Χριστού. Κι όταν έβλεπε ότι  ως άνθρωπος τις παρέβαινε, όπως τις παραβαίνουμε όλοι μας, εφάρμοζε αυτό που ο όσιος πατήρ ημών Παΐσιος ο Αγιορείτης με  χαρίεν ύφος έλεγε: ‘‘Η αρετή είναι μία αλυσίδα, την οποία προσπαθεί ο πιστός χριστιανός να κρατήσει αλώβητη να μην σπάσει. Όμως αυτή σπάει εξαιτίας της αμαρτίας και της σκληροκαρδίας μας· αλλά ο Θεός μας έδωσε τη μετάνοια, για να επιδιορθώνεται και να επανενώνεται’’.

»Το 1964,  η Θεοτόκος εμφανίστηκε σ’ αυτό τον άνθρωπο του Θεού και του είπε· ‘‘Στυλιανέ, θα έρθει μεγάλο κακό στην Κύπρο και θέλω κάθε βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, να κάμνεις τρεις ώρες προσευχή’’. ‘‘Και  γιατί, Παναγία μου’’, τη ρώτησε,  ‘‘αφού θα έρθει το κακό που θα έρθει, να χάσω τον ύπνο μου;’’ Και του απαντά· ‘‘κάποιοι πρέπει να επιστρατευθείτε στη νυχτερινή προσευχή και, όταν κάμετε υπακοή, το κακό θα έρθει λιγότερο και θα είναι και σύντομο’’.  Σε δέκα χρόνια έγινε το μεγάλο κακό του 1974.  Ανάλογη επιστράτευση είχαν και άλλοι άνθρωποι του Θεού στην Κύπρο, όπως ο οσίας μνήμης γέρο Παναής της Λύσης, ο Δημήτρης Πρωτόπαπας ο ιεροψάλτης της Ζώδιας, ο συγχωριανός μου,  που ο φύλακας του άγγελος του φανέρωσε  αυτά που θα  συνέβαιναν στο μέλλον, και φώναξε τις κόρες του και τους είπε· ‘‘Αχ, κόρες μου! Πρόσφυγες θα γίνουμε στον τόπο μας και πολλοί θα πεθάνουν με τον πόνο και την πίκρα της επιστροφής και δεν θα επιστρέψουν. Αλλά,  όταν ακούσετε ότι μία καινούργια χώρα ιδρύθηκε στην Τουρκία και θα λέγεται Κουρδία, θα επιστρέψετε όλοι πίσω χωρίς πόλεμο’’.

»Αυτοί οι ταπεινοί, ανώνυμοι, καθημερινοί άνθρωποι, οι έγγαμοι και άγαμοι ασκητές του κόσμου, οι εραστές της νυχτερινής  προσευχής, που με τη μετάνοιά τους περιόρισαν το κακό στον τόπο μας εκείνους τους δίσεκτους χρόνους, θα πρέπει ν’ αποτελούν τα πραγματικά παραδείγματα και πρότυπα για μάς τους χριστιανούς· ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο γέρο Παναής της Λύσης, ο Χατζηφλουρέντζος της Μηλιάς Αμμοχώστου, ο Δημήτρης του Πρωτόπαπα της Ζώδιας, ο Στυλλής ο μυλωνάς της Ευρύχου. Πρέπει να μιμηθούμε τη ζωή τους, αν επιθυμούμε να ζήσουμε σαν αληθινοί χριστιανοί σε αυτά τα χρόνια που έχουμε εισέλθει, τα οποία θα μας μεταβιβάσουν σε μια καινούργια διάσταση της Ορθοδοξίας, παγκόσμια και οικουμενική, όπου η Ορθόδοξη φύσις των ανθρώπων θα ενεργοποιηθεί μέσα από δύσκολες διαδικασίες, πολέμους και πείνες, σεισμούς και καταποντισμούς, αλλά και  μέσα από την ακλόνητη κι ανόθευτη πίστη. Ο Ορθόδοξος χριστιανός δεν πρέπει να είναι ένας φοβητσιάρης άνθρωπος, αλλά  ένας γενναίος άνθρωπος, και στα χρόνια της ειρήνης και στα χρόνια του πολέμου. Ενός πολέμου, που ζούμε εδώ και αρκετά χρόνια, πρώτα ηθικού, ύστερα οικονομικού, και τώρα θερμού και αιματηρού, όπως τον ζει η γειτονική μας Συρία και άλλες χώρες.  

»Όλα αυτά είναι τ’ αποτελέσματα ενός εσωτερικού πολέμου, που όλοι έχουμε με τις κακές μας επιθυμίες, τους κακούς μας λογισμούς, τις εγωιστικές μας πράξεις, τα σφάλματά μας απέναντι στους συνανθρώπους μας και στον Θεό. Και, όπως έλεγε και ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, εμείς οι Ορθόδοξοι κουβαλούμε μια μεγάλη αμαρτία: τη ραθυμία, την τεμπελιά! Τόσα ξέρομε, και ελάχιστα κάνουμε! Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να αξιοποιούμε τις εκκλησιαστικές μας πανηγύρεις και να ζυγίζουμε το μέγεθος της δικής μας θέλησης και προσπάθειας με το μέγεθος του εορταζόμενου αγίου.  Να έχουμε ταπείνωση και να ζητήσουμε από  τον σήμερα τιμώμενο άγιο, τον όσιο Σεραφείμ, να μας δίδει δύναμη και να πρεσβεύει στον Θεό για μάς.

»Έτη πολλά και στον αδελφό Κυπριανό, που μόλις χειροθετήσαμε σε αναγνώστη. Εύχομαι  να συνεχίσει να βοηθά τις ενορίες της περιοχής μας και τις μονές, εξαιρέτως εδώ στο ησυχαστήριο του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ, που του δίνει πνευματική τροφή.»