Του Διακόνου Φοίβου Παναγιώτου

Με λαμπρότητα τελέστηκε, την Πέμπτη, 1η Αυγούστου 2013, η εορτή της Προόδου του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα ιερό ναό της κοινότητας Πεδουλά. Τόσο στον πανηγυρικό Εσπερινό όσο και στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, πλαισιωμένος από κληρικούς και πλήθος πιστών.

Με το πέρας του Πανηγυρικού Εσπερινού, την Τετάρτη, 31η Ιουλίου 2013, όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο, πραγματοποιήθηκε λιτανεία του Τιμίου Σταυρού στους δρόμους της κοινότητος και αναπέμφθηκαν δεήσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι την ημέρα αυτή υπήρχε η συνήθεια στην Κωνσταντινούπολη να βγάζουν τον Τίμιο Σταυρό από το παλάτι και να τον φέρνουν στην Αγία Σοφία με συνοδεία πλήθους ιερέων και διακόνων, που καθ’ οδόν τον θυμίαζαν. Έκαναν πρώτα μία στάση στο μικρό βαπτιστήριο, όπου τελούνταν η Ακολουθία του αγιασμού των υδάτων όπως συνηθίζεται στα μοναστήρια την πρώτη κάθε μηνός, και κατόπιν ο Σταυρός κατατίθετο στο ιερό βήμα της Αγίας Σοφίας.

Στη συνέχεια από την Μεγάλη Εκκλησία γινόταν τις επόμενες ημέρες η περιφορά του ανά την πόλη, από συνοικία σε συνοικία, μέχρι την παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (14 Αυγ.), για να εξαγνισθεί ο αέρας και να προστατευθεί η Βασιλεύουσα από επιδημίες που μεταδίδονταν πιο εύκολα τις ημέρες εκείνες, λόγω της ζέστης. Αφού χάριζε έτσι υγεία και παραμυθία σε όσους τον τιμούσαν με πίστη, ο Τίμιος Σταυρός επέστρεφε πάλι στο παλάτι. 

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος στο κήρυγμά του, ανάμεσα σ’ άλλα, είπε: «Η αιώνιος ζωή είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αν θέλουμε να έχουμε ζωή αιώνιο, δηλαδή όταν πεθάνουμε να μην πεθάνουμε, να μην πεθάνει η ψυχή μας, πρέπει συνεχώς να βρίσκουμε τρόπους να είμαστε σε κοινωνία, επικοινωνία, μετοχή, συμμετοχή με τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, Ιησού Χριστό. Ο ανώτερος τρόπος είναι να κοινωνούμε τακτικά. Πώς να κοινωνούμε όμως, όταν δεν μπορούμε να συγχωρούμε; Άρα είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να συγχωρούμε. Να προσευχόμαστε για το άτομο που δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε, τουλάχιστον τούτο, και έτσι αρχίζουμε να κερδίζουμε την αιώνιο ζωή. Να αγαπήσουμε τη νηστεία που άρχισε αυτές τις μέρες. Γιατί στερήθηκαν οι πρωτόπλαστοι την επικοινωνία με το δέντρο τη ζωής, επειδή ακριβώς δεν μπόρεσαν να εγκρατευτούν.

Να μάθουμε να προσευχόμαστε με την καρδιά μας και όχι μηχανικά. Έλεγε ο γέρων Παΐσιος να πονούμε και λίγο όταν προσευχόμαστε. Όταν προσευχόμαστε και συγχωρούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε με λίγο θάρρος προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία και κοινωνούμε αυτή τη ζωή που κρεμάστηκε πάνω στο Σταυρό, την αιώνιο ζωή του αιώνιου Θεού Ιησού Χριστού».