Χειροτονητήριος λόγος τους πατρός Νεκταρίου

 

Πανιερώτατε,

Σεβαστοί πατέρες,

Γερόντισσα,

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

 

Με συγκίνηση απευθύνομαι στην αγάπη σας, ενώ ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η ευχή να είμαι άξιος εις την διακονία μου. παρακαλώ να προσευχηθείτε  να με αξιώσει ο Άγιος Τριαδικός Θεός να δεχθώ το δώρο της ιερωσύνης και να το φυλάξω ως τον πολυτιμότερο θησαυρό. συναισθανόμενος την αναξιότητά μου, δεν θα τολμούσα να σταθώ ενώπιον του θυσιαστηρίου, αν δεν ένοιωθα ότι η ιεροσύνη είναι χάρισμα από τον Θεό και μετέχουμε σ’ αυτήν όχι γιατί είμαστε άξιοι, αλλά γιατί αυτό είναι το θέλημα Του. Περί τούτου αδιάψευστη είναι η μαρτυρία του Χριστού:  ‘‘οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρός μου’’ , δηλαδή κανένας δεν μπορεί να έλθει προς τον Χριστό, εάν αυτό δεν του έχει δοθεί ως δώρο από τον Θεό Πατέρα. Ο Κύριος γεννά μέσα μας τον πόθο της ιερωσύνης, Εκείνος απευθύνει το προσκλητήριο, Εκείνος προετοιμάζει τις συνθήκες και ιερουργεί το μυστήριο.

 

Δεχόμενος το δώρο της ιεροσύνης στρατεύομαι στον πνευματικό αγώνα της Εκκλησίας και προσεύχομαι να αδειάσει η καρδιά μου από σκέψεις, επιθυμίες και μέριμνες βιοτικές, για να προσφέρω τον εαυτό μου ανοιχτό στην σοφία του Θεού. Δεχόμενος το δώρο της ιεροσύνης οφείλω να αγωνίζομαι με ταπείνωση ώστε να ζήσω εν μετανοία το μυστήριο. Ως διάκονος του υψίστου υπόσχομαι να μην εμπιστεύομαι το δικό μου θέλημα, αλλά να αφεθώ στο θέλημα του Θεού, δηλαδή  στο Άγιο Έλεός Του : ‘‘ γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· ’’  Όπως ερμηνεύει ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος  ‘‘εὐχὸμεθα οὐχὶ  ἵνα  ὁ  Θεὸς  κάμῃ  ὃ,τι θέλει, ἀλλ᾿ ἵνα  ἡμεῖς δυνηθῶμεν  να ποιῶμεν ὃ,τι   ὁ  Θεὸς  θέλει … δεὸμεθα καὶ  ζητοῦμεν,  ἵναγὶνεται  ἐν  ἡμῖν τὸ θέλημα τοῦ   Θεοῦ .’’, δηλαδή ευχόμαστε όχι  ο Θεός να κάμει ό,τι θέλει, αλλά  εμείς να αξιωθούμε να κάνουμε ό,τι ο Θεός θέλει… Ευχόμαστε και ζητούμε να γίνεται το θέλημα του Θεού μέσα μας. 

 

Την ημέρα αυτή της προσωπικής μου Πεντηκοστής, Πανιερώτατε , νοιώθω την βαθύτατη ανάγκη να σας ευχαριστήσω για την αγάπη με την οποία με περιβάλλετε από την πρώτη συνάντησή μας, αγάπη που η εκδήλωσή της κορυφώνεται σήμερα με την εις διάκονο χειροτονία μου. Αντί άλλης ευχαριστίας, θα προσπαθήσω με την υπακοή μου να εκφράσω την δική μου αγάπη.

 

Ευγνωμοσύνη θέλω να εκφράσω και προς τον πατέρα Πολύβιο για την ακούραστη υπομονή με την οποία με νουθετεί, ως γνήσιος πνευματικός πατέρας, ευγνωμοσύνη που δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια  και αρκούμαι να πω  Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν.

 

 

 

 

Το Έλεος του Θεού με οδήγησε στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, όπου βρήκα όαση λατρείας και  καταφύγιο πνευματικού ανεφοδιασμού. Ευχαριστώ την γερόντισσα και τις αδελφές της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου, για την αγάπη που δείχνουν σε μένα και τη σύζυγό μου και για το ενδιαφέρον και τις φροντίδες τους  για  την ετοιμασία των αναγκαίων για  την χειροτονία μου.

 

Την ιερή  αυτή στιγμή θέλω να αναφερθώ και στους κατά σάρκα γονείς μου, τον μακαριστό πατέρα μου, ιερέα Κυριακό Χατζημιχαήλ ,που με το παράδειγμά του με δίδαξε ότι ο ιερέας δεν φείδεται κόπων για να διακονήσει τις ανάγκες του ποιμνίου του και την μητέρα μου,  Παναγιώτα Χατζημιχαήλ, για όλες τις θυσίες της, αλλά και γιατί πάντα επέμενε να πηγαίνω αντίθετα στο ρεύμα και στο πνεύμα της εποχής. Ευχαριστίες οφείλω  και στα αδέρφια μου που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια ηθικά  και υλικά.

 

Χρέος έχω να μνημονεύσω τούτη την ώρα και τέσσερις επισκόπους  που είχα την ευλογία να γνωρίσω και  οι οποίοι βοήθησαν με το παράδειγμα, την πατρική τους αγάπη και καθοδήγηση να στερεωθεί μέσα μου ο πόθος της ιερωσύνης. Τον  μακαριστό Εδέσσης   Καλλίνικο για την αγάπη που έδειξε στην οικογένειά μου τους πρώτους χρόνους μετά την  προσφυγιά. Τον μακαριστό Φλωρίνης Αυγουστίνο, ο οποίος με χειροθέτησε αναγνώστη ενώ φοιτούσα στο Εκκλησιαστικό Λύκειο της Φλώρινας. Τον   Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριο και τον θεοφιλέστατο επίσκοπο τροπαίου κ. Αθανάσιο, οι οποίοι με τον τρόπο τους ο καθένας μου έδειξαν πως μπορεί  η ορθή πίστη και το ορθόδοξο ήθος να λάμψουν όπου γης, αφού η Ορθοδοξία είναι οικουμενική.

 

Ευχαριστώ όλους τους κληρικούς της Θεοσώστου Μητροπόλεως Μόρφου που με έχουν δεχτεί με αγάπη και με έχουν κάνει να τους συναριθμώ με τους οικείους μου. Επίσης ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου το φιλόξενο χωριό της Ορούντας γιατί ο ναός του Αποστόλου Λουκά γίνεται  ‘‘το  ὑπερῷον ’’ , ο τόπος , της προσωπικής μου πεντηκοστής.

 

Θερμές ευχαριστίες οφείλω στην πρεσβυτέρα Κυριακή, στον αρχιμανδρίτη π.Ιάκωβο, στον κ. Γιαννάκη Αριστοτέλους και τον Πνευματικό μου αδερφό Κωνσταντίνο Παπαπολυβίου για την βοήθεια που μου παρείχαν για τις ετοιμασίες της χειροτονίας μου.

 

 

 

 

Τέλος θέλω να εκφράσω την αγάπη μου στην σύζυγό μου Κυριακή, η οποία, συναισθανόμενη ότι ο αγώνας που αναλαμβάνω είναι και δικός της αγώνας στηρίζει έμπρακτα την απόφασή μου να ιερωθώ. Είμαι βέβαιος ότι θα έχω την συμπαράστασή της καθ’ όλη την  διάρκεια της διακονίας μου.

 

Πανιερώτατε παρακαλώ, πάντοτε, όπως σήμερα να προσεύχεστε «Ἡ θεία χάρις ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» με επισκιάζει και  με συνοδεύει στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνω, αμήν.